90 yıllık yaşamında on hayata yetecek denli olaya tanık olan yönetmen Joris Ivens, kendisi için kavraması belki en güç olan konuya, kendisine çevirmişti kamerasını. Hayatı boyunca astımdan mustarip olan yönetmen, kendi yaşamını ve bütün yaşamları besleyen ve dünyada kendini rüzgar olarak gösteren nefes üstüne bazı düşüncelerle başlar. Tıpkı Ivens gibi rüzgar da sınır tanımaz, doğası gereği halkları, kültürleri ve kıtaları birleştirir. Ivens'in araştırması, sonunda onu en önemli filmlerinden birkaçını çektiği Çin'e geri götürür. Burada, sırrını öğrenebilmek için, rüzgarın mitolojik temsilcisi olan Ejderha'yı aramaya başlar. Yolda karşısına engeller çıkar; bazı Parti yetkilileri çekim yapmasını engellemek için, son derece kibar bir biçimde ellerinden geleni yaparlar ve doğanın da bazen yönetmenin projesi için işbirliği yapmaya ikna edilmesi gerekir. Qin Hanedanı'nın muhteşem toprak savaşçılarını filme alamayan Ivens ve Loridan, kendi savaşçılarını yaratır; hatta onlarla Busby Berkeley'i (1930'ların unutulmaz müzikallerinin yönetmeni) andıran bir oyun bile sahneler. Loridan ve Ivens, belgesel, kurmaca, mitoloji, felsefe ve muziplik arasında gidip gelerek, bu son eserleriyle günümüze dek çekilmiş en muhteşem "serbest" filmlerden birini yaratırlar. Bu film, sinemanın gerçek yaratıcılarından birine adanmaya layıktır gerçekten.Joris Ivens'in filmografisine bakınca, bunca filmin tek bir sinemacının işi olduğuna inanmak güçtür. Bu sanatçı, ilk Avrupa avangard sinema akımının faal üyelerinden biriydi; ilk beş yıllık Sovyet Kalkınma Planı'nı (Konsomol), İspanyol İç Savaşını (The Spanish Earth-İspanya Toprağı) ve Amerikan "New Deal" (Yeni Görüş) programını (Power and Land-Güç ve Ülke) filme aldı; ve özünde sömürgecilik karşıtı olan ilk filmi çekti (Indonesia Calling-Endonezya'nın Çağrısı). Böylesi bir hayat kendi çelişkilerini de barındırıyordu; çok az sanatçı hem Uluslararası Lenin Ödülü hem de Fransız Legion d'Honneur nişanıyla ödüllendirildiğini iddia edebilir. Bu yüzden, sinemada birlikte çalıştığı karısı Marceline Loridan'la ortaklaşa çektiği son fimi Une histoire de vent'in, sinema tarihinin en zarif ve akıldan çıkmaz kişisel değerlendirmelerinden biri olması, duruma mükemmelen uygundur.

Antropolog Jean Rouch ve sosyolog Edgar Morln’ln birlikte çektiği Chronique d’un Été - Chronicle of a Summer, bütün belgesellerin en önemlisi ve en çok anılanıdır. Türün bazı öncülerinin (Dziga Vertov ve Robert Flaherty) yarattığı gelenekleri ve teknikleri kullanan Rouch ve Morin, 1960’ların başlarında Paris’te, günlük yaşamın kalıplarını ve işleyişlerini belgeler. O dönemde 16 mm. film ekipmanı ve tekniklerinde meydana gelen bazı temel değişikliklerden yararlanan film, gitgide daha hareketli hale gelen ve "nesnel" bir aracın sağladığı, ortaya yeni yeni çıkmaya başlayan olanakları sergiler.Bazı açılardan Chronique d’un Eté’nin gözlemci bir üslubu olduğu söylenebilirse de film kendi yöntemsel ve ahlaki yaklaşımını durmadan sorgular. Bu açıdan, filmin "son halinin" gösterilmesini ve eleştirel biçimde tartışılmasını filme dahil ederek, Flaherty’nin yaklaşımını geliştirir (o da çekimlerini Nanook of the North-Kuzeyli Nanook’a, (1922), konu olan Inuit’lere göstermekte ısrarcıydı). Ayrıca Chronique d’un Été bize bazen Morin’le konuşan, diğer zamanlarda kamera önünde "var olmayı sürdüren" karakterlerinin yaşantısından anlar sunsa da aynı zamanda kendisini bilinçli bir biçimde, konu edindiği öznelerin etkileşimli karşılıklarını içine alan etnografik ya da antropolojik bir deney olarak damgalar.Belki de Chronique d’un Eté’nin en çarpıcı yanı aracısız aktarılan gerçeklik anlarını yakalama başarısından daha çok, gerçeklikle, kameranın varlığıyla dayattığı gösterinin (ya da bir gerçeklik olarak gösterinin) karışımını, eleştirel biçimde inceleyebilme kapasitesidir. Frederick Wiseman’in kamerayı ve yönetmeni silmek için büyük gayret harcayan belgesellerinin aksine, Rouch’un ve Morin’in filminde her ikisinin de varlığına ısrarla vurgu yapılır. Böylelikle kamera ve yönetmen, günlük yaşamın gözlemcilerinden ziyade, bu yaşamın inşasında ve gözler önüne serilmesinde etkin olarak gösterilir. Bununla birlikte toplama kampından sağ kurtulan Marcelline’in, son derece açık biçimde "kişisel" yorumları eşliğinde Paris sokaklarında yürümesinde, cinéma vérité türünün yaklaşmakta olan "özgürlüğü"nün izleri sezilebilir. Bu film, "dolaysız" sinemanın gücünü ve tekniklerini bir yandan biçimlendiren bir yandan da eleştirel açıdan sorgulayan, ileri görüşlü bir çalışmadır.

Kalküta'nın kırmızı ışık bölgesi Songachi'deki çocuk fahişelerin hayatlarını anlatan bir belgesel. Yönetmen Zana Briski, fahişeleri fotoğraflamaya gittiğinde onların çocuklarıyla tanıştı ve arkadaş oldu. Çocuklara fotoğrafçılık dersleri vermeye başlayan Briski, fotoğrafçılığın daha iyi bir hayat sürmeleri için bir yol olabileceğinin farkına vardı.

Microsoft dünyanın en büyük yazılım şirketi olsa da, her bilgisayar kullanıcısı ürünlerinin ya da iş yapma biçimlerinin hayranı değildir. Microsoft'un Windows'u dünyada kişisel bilgisayarlar için en yaygın kullanılan işletim sistemi haline gelirken, birçok uzman Microsoft'un lisanslama, sahiplik, dağıtım ve yazılımlarının değiştirilmesine ilişkin katı politikalarına itiraz etti. Başta Richard Stallman olmak üzere birçok yüksek profilli teknoloji uzmanının itirazları, bilgisayar yazılımının hem ekonomik hem de entelektüel anlamda özgür olması gerektiği inancına dayanan ve "Açık Kaynak Hareketi" olarak bilinen hareketin ortaya çıkmasına neden oldu. Sonunda, Stallman'ın hayranlarından biri olan Linus Torvalds, birçok programcının Windows'tan belirgin bir şekilde üstün olduğunu düşündüğü, serbestçe dağıtılan bir yazılım olan Linux adlı yeni bir işletim sistemi yarattı. Revolution OS, Açık Kaynak Hareketi'nin doğuşunu inceleyen ve ilgili teknik ve entelektüel konuları hem bilgisayar meraklılarının hem de teknoloji meraklısı olmayanların anlayabileceği bir şekilde araştıran ve açıklayan bir belgeseldir.

Emmy, Grammy, Oscar ve Tony ödüllü Rita Moreno, 70 yıllık olağanüstü Hollywood kariyerinin öyküsünü cüretkârlık ve iğneleyici mizahla yoğurduğu bir dille anlatıyor.

Oscar’da kesinlikle gönlümüzün pır pır atacağı bölüm olan En İyi Belgesel adaylıklarında adeta ışıldıyor bu film. Siz de izleyince göreceksiniz, belgesel sinemanın sınırlarını aşıp unutulmayacak bir düş âlemine sürükleyen bu enfes film, 2014’ün en çok konuşulacak ve ödüller toplayacak belgesellerinden biri olacak. Cutie and the Boxer bokstan resme giden yolda bir sonbahar hikâyesi… Aynı zamanda görüntü yönetmeni de olan yönetmen Heinzerling bu belgeselde 80’lik iki ihtiyar sanatçının aşklarının 40. yılını renk cümbüşüyle kutsuyor...

Ekolojik eşikler aşılmış, ekonomik eşikler aşılmış, nüfus eşikleri aşılmış, sosyal uyum bozulmuş. İşte neoliberal kentleşmenin fotoğrafı: “Ekümenopolis”. Bu ilk uzun metrajlı belgeseliyle İstanbul’a bütüncül bir yaklaşımla bakmayı amaçlayan ve değişim kadar onun dinamiklerini de sorgulayan İmre Azem, bizi yıkılmış gecekondu mahallelerinden gökdelenlerin tepelerine, Marmaray’ın derinliklerinden üçüncü köprünün güzergâhına, gayrimenkul yatırımcılarından kentsel muhalefete, bu uçsuz bucaksız kentte bu sayede belki de yaşadığınız İstanbul’u yeniden keşfedeceğinizuzun bir yolculuğa çıkartıyor.

Zaman Çarkı, Werner Herzog'un Hindistan'ın Bodh Gaya kentindeki en büyük Budist ayinine fotoğraflı bir bakışı.

2009 yılında Alex Gibney, Lance Armstrong'un bisiklet sporuna geri dönüşünü konu alan bir film yapmak üzere işe alındı. Doping skandalı patlak verdiğinde proje rafa kaldırıldı ve Armstrong'un itirafından sonra yeniden açıldı. Armstrong Yalanı 2013 yılında başlıyor ve spor tarihinin en sıra dışı öykülerinden birinin çözülüşüne içeriden, sürükleyici bir bakış sunuyor. Lance Armstrong'un da dediği gibi, "Çok fazla yalan yaşamadım ama büyük bir yalan yaşadım."

Botswanas Okavango Deltası'nda, dışlanmış bir dişi aslan ve iki yavrusu hayatta kalmak için her türlü tehlikenin üstesinden gelerek tek başlarına savaşmak zorundadır. Tek savunmaları Duba Adası'na kaçmaktır - ve bununla birlikte bilinmeyen bir geleceğe. Bu destansı hikâyenin geçtiği yer, aslanların vahşi doğada yaşayabildiği son bölgelerden biridir. Azalan topraklar ve artan av baskısıyla karşı karşıya kalan aslanlar - bizim yalnız dişi aslanımız ve yavruları gibi - yok olmanın eşiğine yaklaşıyor.

Rithy Panh, 1975-1979 yılları arasında Kamboçya'da Kızıl Kmerler tarafından gerçekleştirilen vahşeti kil figürler, arşiv görüntüleri ve kendi anlatımıyla yeniden canlandırıyor. Film En İyi Belgesel dalında Oscar'a aday olmuştu.

Modern dünyanın gerisinde kalmış bir halkın çarpıcı ve düşündürücü bir portresi. Slovak fotoğrafçı Martin Martinček'in eserlerinden ilham alan bu yapım, Tatra Dağları'nın kuşattığı orta Slovakya'nın Liptov bölgesinde yaşayan insanların fotoğraflarında olduğu gibi, bütün bir ömrü ışıltılı ve kalıcı görüntülere sığdırıyor. Dušan Hanák'ın bu fotoğraflardan yola çıkarak çektiği film, şiirsel bir görsel deneme formunda ilerliyor ve bu izole insanların deneyimlerini daha kapsamlı bir şekilde yakalıyor.17 yıl boyunca yasaklı kalmış olan Obrazy Starého Sveta (Pictures of the Old World) - Eski Dünyanın Resimleri, Çekoslovakya'da sosyalist rejimin faydalarına başkaldıran bir çiftçi grubun hikayesini konu ediniyor. Kendi ülkesinde gösterimi yapılamayan belgesel, ilk kez 1989 yılında Avrupa Film Ödülleri Festivali'nde gösterilmiş ve yönetmen Dusan Hanák 'Onur Ödülü' kazanmıştı.