"Time Still Turns the Pages" (2023), Hong Konglu yönetmen Nick Cheuk'un elinden çıkan etkileyici bir drama filmi. Cheuk, ilk uzun metraj filmiyle modern hayatın karmaşık duygusal yüklerini, zamanın yıpratıcı etkisini ve kişisel ilişkilerin kırılganlığını ele alıyor. Film, yavaş temposu, derin karakter çözümlemeleri ve minimalist anlatımıyla öne çıkarken, aynı zamanda Hong Kong’un sosyo-kültürel dönüşümüne de derin bir bakış sunuyor.Hikaye ve Temalar"Time Still Turns the Pages", iki ana karakterin geçmiş ve şimdiki zaman arasındaki kopukluklarla mücadele ettiği bir anlatı sunuyor. Film, biri orta yaş krizinde olan bir adam ile hayatının önemli bir dönüm noktasındaki genç bir kadını takip ediyor. Bu karakterler, hayatlarında aldıkları kararlar ve zamanın getirdiği pişmanlıklarla yüzleşirken, film izleyiciyi geçmişin izleri ve kaybolan anıların üzerine düşünmeye itiyor.Nick Cheuk, zamanın durmaksızın akışını, kaçınılmaz bir güç olarak resmediyor ve karakterlerin bu karşı koyamadıkları akışla nasıl başa çıktıklarını araştırıyor. Film, ilişkilerin değişen doğasını, hafızanın parçalanışını ve hayatın çeşitli dönemlerinde yaşanan hayal kırıklıkları ile umutları incelikle işliyor. Hong Kong’un değişen toplumsal yapısı da bu kişisel hikayelere paralel bir şekilde işleniyor; filmdeki mekanlar ve atmosfer, karakterlerin duygusal çalkantılarıyla uyum içinde resmediliyor.PerformanslarOyuncu kadrosu, Cheuk’un minimalist anlatımını destekleyecek türde içsel bir performans sergiliyor. Özellikle başrol erkek karakterin, sessiz ama derin acısını izleyiciye yansıtma biçimi etkileyici. Kadın başrol ise kırılgan ama kararlı tavrıyla dikkat çekiyor; gençliğin getirdiği belirsizlikler ve hayatla yüzleşme süreci, karakterin her anına yedirilmiş. Cheuk, karakterlerin içsel dünyalarına odaklanan bu performanslarla, filmde derin bir empati duygusu yaratıyor.Yönetmenlik ve GörsellikNick Cheuk, yönetmenlik anlamında olgun ve sakin bir tarz benimsiyor. Film boyunca kullanılan uzun planlar, ağır tempolu sahneler ve detaylara olan dikkat, filmin duygusal yoğunluğunu artırıyor. Hong Kong’un hızla modernleşen yapısını bir fon olarak kullanan Cheuk, şehrin değişen manzaralarını karakterlerin içsel değişimleriyle paralel kurguluyor. Filmde, özellikle sokaklardaki kalabalık ve kaotik enerji ile karakterlerin içsel yalnızlıkları arasındaki tezat çarpıcı bir şekilde işlenmiş. Cheuk’un sakin ama güçlü görsel dili, filmin duygusal atmosferini derinleştiriyor.Müzik ve Ses TasarımıFilmde kullanılan müzik, özellikle duygusal yoğunluğun arttığı sahnelerde öne çıkıyor. Cheuk, müziği karakterlerin içsel dünyalarını tamamlayıcı bir araç olarak kullanıyor, ama aynı zamanda sessizliğe de yer açıyor. Bazı sahnelerdeki sessizlik, izleyiciye karakterlerin yalnızlıklarını ve belirsizliklerini daha yakından hissettiriyor. Müzik ve ses tasarımı, genel olarak filmin atmosferine uyum sağlıyor ve dramatik bir etki yaratmadan, derinlik katıyor.Eleştiriler"Time Still Turns the Pages", özellikle yavaş temposu ve olay örgüsünden çok karakter odaklı yapısıyla bazı izleyiciler için zorlayıcı olabilir. Film, geleneksel anlamda bir olay örgüsü sunmak yerine, zamanın akışına karşı direnen bireylerin içsel dünyalarına odaklanıyor. Bu tür bir anlatım, aksiyon...

Paris'te bir banliyöde yaşayan ve zamanla iletişimleri kopan eşlerden Julien, eve bir kedi alır ve ona tutkuyla bağlanır. Kocası Clemence'in kediden nefret etmesi üzerine ilişkileri daha da geriler. Kocasıyla neredeyse hiç konuşmayan Julien, çareyi kağıtlara notlar yazmakta bulacaktır. Georges Simenon'un aynı adlı romanından beyaz perdeye uyarlanan Le Chat, iki yaşlı çiftin yıllar geçtikçe iletişim kuramamalarını konu ediniyor.

Kendi evinde kendini izole eden, itibarı zedelenmiş Başkan Richard Milhous Nixon, kimsenin duymayacağı anılarını kaydetmek için bir şişe viski ve bir tabanca ile silahlanıyor. Lincoln, Eisenhower, Kissinger ve annesinin sessiz portreleriyle çevrili olarak, kendini ve siyasi mirasını savunma amacıyla tutkulu bir şekilde geçmişini yeniden canlandırıyor. Donald Freed ve Arnold M. Stone'ın orijinal oyununa dayanan, Philip Baker Hall'ın olağanüstü bir solo performans sergilediği Robert Altman'ın Secret Honor, Nixon'un mistisizmi üzerine çarpıcı bir sorgulama ve kontrolsüz paranoyanın cesur bir tasviridir.

"I Giorni Contati", orta yaşlı bir tesisatçının hayatını sorgulamasını konu alan bir filmdir. Film, bir kalp krizi ile aniden hayatını kaybeden bir adamı gördükten sonra baş karakterin yaşadığı içsel değişimi ve varoluşsal sorgulamaları işler. Bu temalar, izleyicilere hayatın kıymetini ve zamanın ne kadar değerli olduğunu hatırlatırken, karakterin duygusal yolculuğu da izleyicilerin dikkatini çeker.Filmin eleştirileri genellikle derinlikli karakter analizi ve duygusal yoğunluğu üzerine odaklanmaktadır. Anlatım tarzı ve görsel estetik de dikkat çeken unsurlar arasındadır. Ayrıca, insan ilişkilerine dair içten bir bakış sunduğu için birçok izleyici tarafından beğenilmiştir.

Samt El Qusur filmi, Tunuslu yönetmen Moufida Tlatli tarafından yapılmış bir eserdir ve postkolonyal eleştiri bağlamında değerlendirilmiştir. Film, özellikle kadınların toplum içindeki rollerine ve toplumsal baskılara odaklanmaktadır. Çeşitli festivallerden ödüller almıştır.Genç bir kadın olan Alia, Fransız sömürgesinin sona erdiği dönemde Tunus’tan ayrılır. Aradan geçen uzun yılların ardından memleketine geri dönen Alia, annesinin hizmetçi olarak çalıştığı eve ziyarete gider. Küçüklüğünde huzurla yaşadığı saraya yeniden gelişi, Alia’ya hem ailesinin hem de memleketinin acı dolu geçmişini hatırlatır.

Dublin’de iki yaşlı kız kardeş, yeniyılın hemen ertesinde bir davet verir. Görünürde herkes çok eğlenmektedir: Güzel bir ziyafet sofrası, sohbetler, müzik ve dans, davetlileri birbirine yakınlaştırır. Konuklar arasında ev sahiplerinin yeğeni olan Gabriel ve karısı Gretta da bulunur. Ancak dinlediği hüzünlü bir şarkı Gretta’ya kocasıyla paylaşmadığı bir sırrı hatırlatacaktır. Gecenin sonunda açığa çıkan bu sır yüzünden, Gabriel sadece eşiyle olan ilişkisini değil, yaşamın ve ölümün anlamını da sorgulayacaktır.Yönetmen John Huston, pek çok eleştirmene göre İngilizce yazılmış en önemli kısa öykü olarak tanımlanan James Joyce’un 'Ölüler' adlı eserini, senarist oğlu Tony ile birlikte neredeyse kelimesi kelimesine beyazperdeye aktarmıştır. 'Ölüler' Oscar ödüllü büyük bir yönetmenin en başarılı filmlerinden biri olmakla kalmıyor, aynı zamanda son filmi olarak kişisel bir veda anlamı da taşıyor.

Bir alkol bağımlısının hayatından bir gün. Kuba, kız arkadaşı Krysia'nın yardımıyla hayatının kontrolünü yeniden kazanmaya çalışır. Ancak o işteyken, Kuba evde yalnızdır ve günaha karşı koymamak zorlaşır.

1916 yılında, etnik Romen Apostol Bologa Habsburg Ordusu'nda teğmendir ve görevini yapmaya kararlı bir şekilde cepheye gider. Oraya vardığında subay arkadaşı Yüzbaşı Klapka ile tanışır ve ona düşmana firar etmeye çalışan Teğmen Svoboda'nın idam edileceğini haber verir. Teğmen Bologa, Svoboda'yı asılarak ölüme mahkûm eden Askeri Mahkemenin bir üyesi olmaktan duyduğu memnuniyeti gösterir. Ne de olsa hepsi Habsburglara sadakat yemini etmişti. Bologa'nın sadık kabadayılığına rağmen, düşmanlarının Romanya Ordusu olduğu gerçeği gözünden kaçmaz. Romen hatları sadece birkaç metre ötededir ve kendisi de bir Romen olan Bologa memleketi Romanya'yı özlemektedir. Bologa, Romen kardeşlerine sadakat ve firar etme konusunda gittikçe daha fazla acı çekmektedir. Arkadaşı Yüzbaşı Klapka ona firarın ağır cezasını hatırlatır.

Yahudi bir kızla bir Nazi subayının trajik aşkı, faşizme ve ırkçı önyargılara yenik düşen insan saflığının bir sembolü olarak sunuluyor.1943'te ücra, sakin bir Bulgar köyünde görev yapan duyarlı sanatçı ve Wehrmacht subayı Walter, savaş alanının dehşetinden uzakta olmaktan memnundur. Tugayı, esir alınan Yunan Yahudilerinin tamamını cehennem gibi bir toplama kampı olan Auschwitz'e sevk ederken, genç Yunan esir Ruth cesaretini toplayıp hamile bir kadın için kendisinden yardım istediğinde Walter'ın dünyası altüst olur. Tehlikeli bir şekilde değişken bir durumun arka planında, Walter Ruth'a aşık olurken, bu beklenmedik çifti yavaş yavaş çatışan duygular ele geçirir. Bu lanetli aşıklar için bir gelecek olabilir mi?

Tangolar: Gardel’in Sürgünü, çoğunluğu Arjantinli ve Uruguaylı göçmenlerden oluşan ve Paris’te sürgün hayatı yaşayan bir grup insanın hikâyesini anlatır. Filmin ana karakteri Juan Dos, insanın sürgün olduktan önceki ve sonraki deneyimini ele alan ve tango, komedi ve trajedinin birleşiminden oluşan müzikal bir oyun sahneye koymak ister. Filmde bize hikâyeyi María anlatır. Sürgün bir kadının kızı olan María, Juan Dos’un yazdığı bu oyunda başroldedir. Arjantin’in tango yıldızı Carlos Gardel’e adanan oyunu sahneye koymaya girişen gruptaki her karakter sürgün hayatının bir başka yüzünü temsil eder.  Her biri sürgün deneyimi ile sarsılan benliğini farklı bir şekilde yeniden kurmaya çalışmaktadır. Geçmişleriyle bağ kurmalarına olanak sağlayan bu oyun hepsini bir noktada birleştirir.Kendisi de sürgün yaşamış olan yönetmenin otobiyografik özellikler taşıyan filmi, yer yer hüzünlü yer yer komik anlar içeren politik bir filmdir. Bazen nostalji bazen acıyla şarkı söyleyip dans eden ve zaman zaman Arjantin tarihinden önemli kişilerin hayaletleriyle ilişki kuran karakterleriyle gerçeküstü bir yönü de vardır. Bu tarihi kişiler arasında 1800’lü yıllarda Arjantin’in bağımsızlığı için savaşan ve sonunda Fransa’da ölen San Martin ve bizzat yönetmen tarafından canlandırılan tango yıldızı Gardel ile de karşılaşırız.1983’te Arjantin’in demokrasiye geçişiyle beraber ülkenin karanlık geçmişini dünyaya anlatan filmlerin yapılmaya başladığı bir dönemde çekilen Tangolar: Gardel’in Sürgünü, gerek Arjantin sinemasında gerekse Solanas’ın kariyerinde önemli bir yerde durur.