Yıl 1938... Faşizmin kara gölgesi tüm Avrupa'nın üstüne çökmektedir. Yaşlı Pereira, bağımsız ikinci sınıf bir Lizbon gazetesinin kültür sayfasının editörüdür. Bu zor zamanlara karşı ilgisiz, kendini eski edebiyat klasiklerinin büyüsüne kaptırmış ölüm takıntılı biridir. Sevdiği kitap ve yazarlardan başka hiçbir şeyi önemsemez. İdealist Rossi ve komünist kız arkadaşı güzel Marta, Portekiz'deki dikta yönetimine karşı inançla mücadele eden bir çifttir ve gönülsüz Pereira'yı tozlu kitaplarından ayırıp dikkatini Avrupa'da hüküm süren politik karmaşaya yöneltmeye çalışırlar. Sonunda gazetedeki konumunu kullanarak yaklaşmakta olan tehlikeler konusunda halkı uyarması için onu yüreklendirirler. Rossi işinden ayrılıp yeraltındaki devrimcilere katılır. Pereira, Marta'ya para göndermeye devam eder, ancak davaya kendini tam anlamıyla adamış ya da politik bir görüş benimsemiş değildir, ta ki filozof kardiyolog Doktor Cardoso'yla tanışana dek...

Kazancıyla gerekli tıbbi bakımı karşılayamadığı için oğlunu kaybeden Meksikalı yoksul bir balıkçı, kendisinin ve çok sayıdaki meslektaşının, çalıştıkları açgözlü bir adam ve yasaları onun menfaatlerine göre çıkaran yozlaşmış bir politikacı tarafından ne kadar kötü sömürüldüğünün farkına varır.Kariyerinin başlarında, Avusturya doğumlu ve geleceğin Oscar ödüllü yönetmeni Fred Zinnemann, Emilio Gómez Muriel ile birlikte, politik ve duygusal açıdan yürek burkan "Redes" filminin yönetmenliğini üstlendi. Meksika Körfezi'nde balıkçılık yaparak geçimini sağlamaya çalışan insanların (çoğunlukla gerçek balıkçılar tarafından canlandırılan) günlük zorlu mücadelesini belgesel tadında ve etkileyici bir dille dramatize eden bu filmde, bir işçinin yaşadığı korkunç kayıp, kendisinin ve iş arkadaşlarının siyasi bir uyanış yaşamasına öncülük eder. Yeteneklerin benzersiz bir buluşması olan "Redes", ilerici Meksika hükümeti tarafından ısmarlanmış olup, efsanevi fotoğrafçı Paul Strand tarafından yazılmış ve muhteşem bir şekilde görüntülenmiştir.

Kaliforniyalı avukat Bill McKay, sıradan insanların hakları için uğraşan bir hukuk adamıdır. Karizması ve u yeteneği bölgenin Demokrat Parti ekibince fark edilir ve bölgeden senato adayı olması için teklif götürülür. Israrlar karşısında McKAy teklifi kabul eder üstelik işleri kendi bildiği yöntemlerle, kendi prensipleriyle çizecektir. ama bir kez yarışa ve rekabeti de girince işin renginin ne kadar değişeceğini tahmin bile edemez

Bir suçlunun çocuğunun yine suça itileceği önyargısını taşıyan hakim Raghunath, masum bir adamı mahkum etmekten çekinmez. Ancak karısıyla arası bozulup çocukluğundan beri görmediği kendi öz oğlu Raj bir hırsız olarak karşısına çıktığında, kader tarafından dersini almış olacaktır: Kötü bir çocukluk geçiren Raja gelince, geçmişiyle ilgili onu mutlu eden tek şey çocuklu arkadaşı Ritanın hatırasıdır. Genç bir avukat olan Rita, Raghunathın vesayetine geçmiştir ve yolları tekrar kesişir. Çocukluktan artakalan arkadaşça duygular yerini tutkulu bir aşka bırakır. Ritanın gözüne girmek isteyen Raj, genç kadına vermek üzere Raghunathtan bir kolye çalar. Neticede herkes kendini mahkemede bulduğunda Raghunath öz oğlunu keşfedecek ve kendi inançlarını sorgulamak zorunda kalacaktır.

Tokyo’daki disiplin sorunlarıyla bilinen bir lisede geçen film, öğrencilerin şiddet, umutsuzluk ve aidiyet arayışıyla dolu dünyalarını anlatır. Okuldaki güç dengesi, tehlikeli bir oyunla belirlenir: okul çatısında demir parmaklığa tutunup öne eğilerek en çok tur atabilen öğrenci, diğerlerinin lideri olur. Kazanan Kujo, liderliğini sürdürmekte zorlanırken arkadaşlıklar, sadakat ve şiddetle örülü lise yaşamı giderek karanlık bir yola sapar. Film, gençlerin hayata karşı umutsuzluğunu ve şiddetle karışık özgürlük arayışını güçlü bir atmosferle işler.

Ritwik Kumar Ghatak'ın yönetmenliğini yaptığı Subarnarekha (The Golden Thread), dönemin Doğu Pakistan'ında yaşayan ve her gün Bengal'in batısında ev bulabilmek için mücadele eden Hintli bir göçmen ailenin nefes kesici hikayesini ele alıyor. Chakravorty Ishwar, küçük kız kardeşi Sita ile birlikte her şeye sıfırdan başlamak için Batı Bengal'e taşınır ve bir mülteci kampında yaşamaya başlarlar. Chakravorty ve kız kardeşinin burada tanıştıkları insanlar ve onların sürdükleri yaşam, kendilerinin hayatını da tamamıyla değiştirecektir.Subarnarekha, bazılarına göre sinemanın en büyük keşfedilmemiş başyapıtları arasında yer almaktadır. Ritwik Ghatak'ın dinamik kompozisyon duygusu, kişisel ilişkilerde etkin olan güç oyunlarını biçimlendirirken, yine de ısrarcı bir dışavurumcu keskinlik, toplumsal, etnik, ekonomik ve belki de mitolojik güçlerin karşısındaki daha büyük bir temel güçsüzlüğü gözler önüne serer. Ghatak özellikle marjinallerin; yani kadının, gencin, yaşlının ve akıl hastasının kaderine karşı duyarlıdır. Ghatak, bu yaşamların enkazlarından titrek bir umut ışığını ortaya çıkarır. Bununla birlikte, seyircilerin çok acıklı bulduğu Subarnarekha, sadece çok sınırlı bir gösterim olanağı buldu; yönetmense alkolizme sürüklendi. Ghatak, 1976'da, 51 yaşındayken hayatını kaybetti.

Film, hayatını kırık dökük, 1920 model eski bir Chevrolet taksiyle (ismi Jaggadal'dır) yolcu taşıyarak kazanan şoför Bimal'ın hikayesini anlatır. Plakasında "BRO" yazan bu araba, Bimal için sadece bir metal yığını değil, adeta canlı bir varlık, en yakın arkadaşı ve ailesidir.Satyajit Ray'in aksine, Ghatak insan ilişkilerinden çok, manzaranın dokusunu, genişliğini ve hüznünü vurgulayan epik çekimlerle öne çıkar. Kameraman, Bengal'in kırsalının ve dağlık bölgelerinin güzelliğini ve çoraklığını yakalar.Film zamanında ticari bir başarı elde edememiş olsa da, film eleştirmenler ve sinemaseverler tarafından bir kült klasik olarak kabul görür ve Ghatak'ın dehasının en saf örneklerinden biri olarak gösterilir. Sonuç olarak Ajantrik, sıradışı konusu, şiirsel sinematografisi, dokunaklı hikayesi ve güçlü temalarıyla izleyiciyi hem güldüren hem de hüzünlendiren, üzerinde düşünmeye sevk eden bir başyapıttır. Sadece Hint sinemasının değil, dünya sinema tarihinin de önemli ve özgün yapıtlarından biridir. Ritwik Ghatak'ın dehasını anlamak için mutlaka izlenmesi gereken bir filmdir.

Yönetmenin daha önce çektiği *Aurat* (1940) filminin yeniden yapımı olan bu film; kocasının yokluğunda, oğullarını büyütmek ve hayat boyu karşılaştığı sayısız zorluğa rağmen ayakta kalma mücadelesi veren yoksul bir köylü kadın olan Radha’nın (Nargis) hikâyesini anlatır.Tüm bu zorluklara rağmen Radha, ideal Hint kadınını betimleyen tanrıçavari bir ahlaki örnek teşkil eder. Filmin başlığı, Hint toplumu ve kültürüne -temelde Hindistan’ın bağımsızlık ve özyönetim taleplerine bir yanıt olarak kaleme alınmış- bir saldırı niteliğindeki Amerikalı yazar Katherine Mayo’nun 1927 tarihli *Mother India* (Ana Hindistan) kitabına bir yanıt olarak seçilmiştir.Film, Hindu mitolojisine birçok gönderme içerir ve son derece ataerkil bir toplumda tek başına çocuk büyütmeye çalışan bir annenin mücadelelerini resmeder. *Mother India*, metaforik olarak bağımsızlığını yeni kazanmış Hindistan ulusunu temsil eder ve güçlü bir milliyetçilik duygusuna atıfta bulunur.Odağına bir kadının verdiği hayat mücadelesini alan bu film, pek çok kişi tarafından Hint Sineması’nın *Rüzgâr Gibi Geçti*’si olarak kabul edilir. Başrol oyuncusu Nargis, Karlovy Vary Film Festivali’nde En İyi Kadın Oyuncu ödülünü kazanan ilk Hintli olmuştur.Film, 1958’de Hindistan’ın Akademi Ödülleri’ne En İyi Uluslararası Film dalında gönderdiği ilk yapım olmuş ve bu dalda aday gösterilmiştir. İlginç bir şekilde, Federico Fellini’nin *Cabiria’nın Geceleri* filmine tek bir oy farkıyla kaybetmiştir!

Vittorio De Sica’nın neorealist başyapıtı “Bisiklet Hırsızları”ndan ilham alan Bimal Roy’un çektiği bu film, sosyalizm temalarını gerçekçi ve sarsıcı bir üslupla yansıtan; Hint neorealist sinemasının veya paralel Hint sinema hareketinin çığır açan bir örneğidir.Do Bigha Zamin, yerel çiftçi Shambhu’nun (Balraj Sahni) iki biga (dönüm) arazisini haczedilmekten kurtarma mücadelesini anlatır. Yerel toprak ağası Harnam Singh bir fabrika yapmayı planlamakta ve tek engel, fabrika inşa edilmek istenen arazinin tam ortasında bulunan Shambhu’nun topraklarıdır.Shambhu, borçlarını ödeyip toprağını ve tek geçim kaynağını kurtarabilmek için şehre göç eder ve daha iyi fırsatlar aramaya koyulur. Ortaya çıkan hikâye ise, onu ve ailesini bekleyen daha büyük bir trajediyi gözler önüne serer.Film, gösterime girdiği dönemde uluslararası çapta büyük beğeni toplamış, Cannes Film Festivali’nde Uluslararası Ödül’ün yanı sıra Büyük Ödül (o dönemki adıyla Altın Palmiye) için aday gösterilmiştir. Ayrıca Karlovy Vary Uluslararası Film Festivali’nde Sosyal İlerleme Ödülü’nü kazanmıştır.

Bengalli yönetmen Ritwik Ghatak’ın etkileyici güzellikteki, ağıtsı destanı "Titas Adında Bir Nehir"; Bölünme öncesi Doğu Bengal’de, Titas Nehri kıyısındaki balıkçı köylerinde yaşayan insanların fırtınalı hayatlarını konu alır. Özellikle, yılmaz dul Basanti olmak üzere bir dizi büyüleyici karakterin trajik iç içe geçmiş kaderlerine odaklanan Ghatak, bir topluluğun yok olan yaşam tarzının hüzünlü hikâyesini anlatır. Bangladeş’in bağımsız bir ülke olmasından kısa bir süre sonra çekilen, dolaylı anlatıma sahip ve resimsel nitelikteki *Adı Titas Olan Bir Nehir*, onlarca yıldır sadık bir hayran kitlesine sahip bir yönetmenden görkemli bir destandır.

Bengalli yönetmen Ritwik Ghatak’ın sinema tarihine kazandırdığı ve Hindistan’ın Bölünmesi’yle topraklarından koparılarak hayatta kalma mücadelesine tutunan bir ailenin hikâyesini anlatan "Bulutlarla Örtülü Yıldız", kendini ailesine adayan en büyük kızları Neeta’nın (Supriya Choudhury) trajedisini merkezine alır. Neeta, kendi umutları ve arzularının ailesi ve kardeşlerinin çıkarları uğruna defalarca hiçe sayılışını çaresizce izler; ta ki mutluluk için tüm şansları buharlaşana, kendisi paramparça olana ve hastalık onu ele geçirene dek. Ghatak, dengesiz kompozisyonlar, süreksiz kurgu ve katmanlı bir ses tasarımı denemeleriyle melodrama hem entelektüel açıdan iddialı hem de duygusal açıdan sarsıcı yeni bir biçim kazandırır. Yönetmen, hem Hindistan tarihinin trajedilerine hem de geleneksel toplumsal cinsiyet rollerinin eşitsizliklerine ağıt yakar hem de kendisinden sonraki Hint sinemacı kuşakları için biçimsel bir yol çizer.

Onlarca yıla yayılan ve farklı kıtaları kapsayan romantik ve heyecan verici 'Dokunmak’ isimli bu hikâyede, bir adamın 50 yıl önce ortadan kaybolan ilk aşkını, vadesi dolmadan bulmak için çıktığı duygusal yolculuğu konu alıyor.

Bir kadın, küçük oğluna, kız kardeşinin düğününde giymesi için bir terziden takım elbise ısmarlar. Terzinin çırağı, aynı binada çalışan diğer iki genç çocukla birlikte, geceleri elbiseyi giyip nasıl hissettirdiğini görmek için bir plan yapar.

Alman işçilerden oluşan bir grup, Bulgaristan kırsalında, zorlu bir şantiyeye çalışmaya gider. Uzak ve yabancı topraklarda çalışma fikri, işçilerin içindeki macera duygusunu kabartır ancak her şey sandıkları kadar eğlenceli geçmeyecektir. Grup bir yandan da dil engelinden ve kültürel farklılıklardan oluşan önyargılarını ve güvensizliklerini aşmalıdır. İşçiler, köylülerin sevgisini kazanıp kabullenilmek için birbirleriyle yarışmaya geçince şantiye bir arenaya dönüşecektir.

Üç kadın, üç çok farklı hayat... Sevgisi, acısı ve saf neşesiyle duvar halısı gibi muhteşem işlenmiş, üç kız kardeşin yaşam çelişkileri, hafta sonu yaramazlıklarını anlatan bir film. Nadia bir kafede garson olarak çalışmakta, yalnız yaşamaktadır. Boş zamanlarında kişisel aşk ilanlarına bakarak vakit geçirmektedir. Debbie yalnız yaşayan bir annedir ve çalışma saatlerinden sonra kuaförde adamları eğlendirir. Oğlu eski eşi ile haftasonlarını geçirmektedir. Molly kocasına karşı içi şüphe ile dolu olup, ilk bebeğine hamiledir...

Strangers, Tesadüfen gizemli komşusu ile karşılaştıktan sonra hayatı değişen bir adamın hikayesini konu ediyor. Senarist olan Adam’ın hayatı, bir gece tesadüfen komşusu Harry ile karşılaşmasıyla bambaşka bir hal alır. İkisi arasındaki ilişki arttıkça Adam, çocukluk evine geri çekilir ve burada uzun süre önce ölmüş olan ebeveynlerinin hayatta olduklarını ve otuz yıl önce öldükleri günkü yaşta göründüklerini keşfeder.

2. Dünya Savaşı sırasında, Londra sivil itfaiye birimlerinden birine yeni bir adam katılır. Adam, birim çalışanı itfaiyeciler ile tanışır ve daha sonra ekip ile ilk görevine çıkar. Görev, Londra rıhtımının yakınlarında Trinidad Sokağı'ndaki patlayıcı deposunu kurtarmaya çalışmaktır.

Üçlemenin bu son filminde Jamie, çocuk yuvasından ayrılarak babaannesinin yanında yaşamaya başlar. Bir maden ocağında ve bir terzi dükkanında çalıştıktan sonra RAF'a (Kraliyet Hava Kuvvetleri) askere alınır ve Mısır'a gider. Burada, kendisinden hiçbir şey talep etmeyen arkadaşlığıyla Jamie'yi kendi kendine acıma duygusundan kurtaran Robert ile dost olur.

Üçlemenin bu ikinci filminde, Jamie'nin anneannesi öldüğünde, o ve kardeşi Tommy birbirinden ayrılır. Tommy bir bakımevine götürülür ve Jamie diğer büyükannesi ve amcasının yanında yaşamaya gider. Hayatı, sessizlik, reddedilme ve şiddet patlamalarıyla dolu, hiç de mutlu geçmez.

Bill Douglas'ın etkili üçlemesinin ilk filmi, 1940'ların başındaki İskoçya'da geçen yoksul çocukluğuna bir geri dönüştür. Sinema onun tek kaçışıydı - boş reçel kavanozlarını iade ederek kazandığı parayla sinemaya gidiyordu - ve bu kaçış, en yakın şekilde, hasta büyükannesi ve üvey erkek kardeşiyle birlikte yoksul bir maden köyünde sefalet sınırında yaşayan sekiz yaşındaki haline yansımaktadır.

Raymond, eşi Val ve erkek kardeşi Billy'nin ailesi, işçi sınıfı bir Londra semtinde yaşamaktadır. Ailede ayrıca Val ve Billy'nin annesi Janet ve büyükanneleri Kath de bulunmaktadır. Billy bir uyuşturucu bağımlısıdır ve Raymond onu evden atarak kendi başının çaresine bakmak zorunda bırakır. Raymond genel olarak sert ve hatta şiddet eğilimli bir kişidir ve bu durum ailenin hayatında sorunlara yol açar.

İki görme engelli masör, esrarengiz bir şehirli kadın, yalnız bir adam ve onun haşarı yeğeni... Hiroshi Shimizu'nun "Masörler ve Bir Kadın" filmi, dağların kuytu bir köşesindeki bir kaplıca kasabasında, aşk ve aile üzerine kesişen incelikli hikayelerden örülmüştür. Hiroshi Shimizu, narin ve şaşırtıcı mizahıyla, yalnızlığın ve insanın bağ kurma ihtiyacının zamansız bir portresini çizer.

Hiroshi Shimizu'nun hüzünlü ve bir o kadar da neşeli savaş zamanı aşk hikayesinde, iki yaralı ruh nazik ve çekingen bir romans yaşar. Bir asker (Chishu Ryu), filme adını veren nesne yüzünden ayağını yaralayınca bir kaplıca kasabasında kalmak zorunda kalır. Kısa süre sonra nesnenin sahibi olan güzel kadını (Kinuyo Tanaka) bulur ve kendini ona vurulmuş halde bulur.

Film, Japonya'nın farklı şehirlerinden gelen on savaş yetiminin zorlu yaşam mücadelesine odaklanır. Gidecek hiçbir yerleri olmayan bu çocuklar, tek bacaklı bir serseri için karaborsa işler yaparak geçimlerini sağlamaya çalışırken bir yandan da polisten kaçmak için tren istasyonlarında yaşam mücadelesi verirler. Ancak kısa süre sonra, savaştan yeni dönmüş isimsiz bir asker onlar için ilham verici bir rol model olur. Kendisi de bir yetim olan askerin de dönecek bir evi yoktur ve çocuklarla birlikte iş aramak üzere ülkeyi dolaşmaya başlar. Sonunda, onları kendi yetiştiği yetimhaneye götürmeye karar verir.

Yeni seçilen papa ile terapistinin hikayesi... İtalyan Sinemasından gelen yapım, papalık mevkisine esprili bir şekilde bakıyor. Yeni seçilen bir papanın kendisiyle ilgili şüpheleri vardır ve terapistlere rağmen, bu konumu geri çevirip kaçmaya karar verir. Filmde Piccoli, papa seçildikten sonra adeta sinir küpü haline gelen bir kardinali canlandırırken, Nanni Moretti de papanın tedavisini üstlenen psikiyatrist rolünde.

Freddy Galesin kızı sarhoş bir şoför tarafından ezilerek öldürülür. Freddy aslında sürekli sarhoş gezen, kadınlara karşı çok kötü ve acımasız davranışları olan bir kişidir. Kazayı yapan sarhoş sürücü ise hapishaneden insanlığa yararlı işler yapabilecek şekilde eğitilmiş ve hapisten önceki kişiliğinin tam aksine artık iyilik sever bir kişi olan Boothdur. Bu kaza onun için de büyük bir yıkım olmuştur.

İçine kapanışmış 'evde kalmış kız' Charlotte Vale (Bette Davis), tutucu ve sofu Boston Brahmin (seçkinler sınıfı) annesi (Gladys Cooper) tarafından büyütülmenin baskısı altında gelişememiş ve kendi değersizliğine inanmış bir haldedir. Ta ki, kendisine Güney Amerika seyahati için bir gemi yolculuğuna çıkma özgüveni veren nazik bir psikiyatrist (Claude Rains) ile karşılaşana kadar. Gemide, mutsuz evlilik yapmış bir adamın (Paul Henreid) yardımıyla kendini bulur. Bu imkânsız aşk, Charlotte'un annesinin pençesinden kurtulmasına yardım edebilir – peki ama bağımsızlığın yanı sıra mutluluğu da bulabilecek midir? Davis'in 'kadın filmilerinin kraliçesi' olarak hüküm sürdüğü dönemin zirvesinde çekilen ve Oscar ödüllü Max Steiner müziğiyle güçlenen Now, Voyager (Şimdi, Yolcu), çağlar boyu sürecek bir melodram; hem heyecan verici bir Hollywood aşk hikâyesi hem de kendini keşfetmeye dair dokunaklı bir destandır.

I. Dünya Savaşı'nın son günleri, Doğu Cephesi. Yalnız bir kurt, gerçek bir savaşçı olan Yüzbaşı Conan, gözüpek Fransız savaşçılardan oluşan bir birliğe liderlik eder; bu savaşçılar yakın dövüşü severler ve barış zamanına uyum sağlayamazlar, kendilerini sadece savaş alanının kaosunda gerçekten hayatta hissederler.

Freddy, daha müreffeh bir hayat arayışıyla Buenos Aires'e göç eder. Anavatanı Bolivya'da ailesini geride bırakmıştır. Fakat Arjantin'in başkenti hayalini kurduğu cennet değildir, özellikle de kendisi gibi kaçak göçmenler için. Yine de tüm bunlara rağmen, bir restoranda ızgara ustası olarak iş bulur.

Kısa ömürlü Paris Komünü'nde, askerlik hizmetine alınmış bir asker, Komünlü bir satıcı kadına aşık olur. Ordu devrimcilere baskı yaparken, asker Komün'e karşı savaşmak zorunda kalır ve ikilinin aşkı sınanır. Dışavurumculuk ve gerçekçilik arasında gidip gelen Trauberg ve Kozintsev, Zola, Renoir ve Manet'nin ruhunu Marksist bir prizmadan kırarken, aynı zamanda D.W. Griffith ve Charlie Chaplin'e de göndermeler yapar. Dmitri Shostakovich'in bestelediği müzikle desteklenen bu emperyalizm, ahlaki çöküş ve fedakarlık üzerine güçlü deneme, hâlâ baş döndürücü derecede provokatiftir.

Zvenigora efsanelere göre herkes tarafından aranan ve imrenilen hazine dolu bir dağın adıdır. Asırlar öncesi Ukrayna tarihi yansıtmaya çalışılmıştır. Film, efsaneye Ekim Devrimi sırasında bakıyor. Film, gücü ve şiirsel lirizm görüntülerinin bir akışıdır.

Aleksandr Dovjenko'nun 'Ukrayna üçlemesi' içinde Zvenigora (1928) ile Toprak (1930) arasında yer alan bu film, 1918 Kiev Ocak Ayaklanması üzerine doğrusal olmayan bir yansımadır. Devrimci ve milliyetçi duyguları aktarmak için montaj tekniğine diğer Sovyet filmlerinden daha az bel bağlar; bunun yerine, belgesel gerçekçilik ile şiirsel sembolizm arasındaki tezatların şekillendirdiği Goya tarzı bir dışavurumculuğa dayanır.

Evli bir çiftin Moskova'da küçük bir dairesi vardır. Kocanın eski bir arkadaşı şehre geldiğinde kalacak yer bulamaz. Koca, arkadaşını yanlarına taşınmaya davet eder ve olaylar gelişir.

Boşanmış çalışan kadın Alex ve varlıklı Yahudi aile doktoru Daniel Hirsh sadece aynı telesekreter servisini değil, aynı zamanda ruh haline göre aralarında yatak değiştiren genç Bob Elkinin iyiliklerini de paylaşıyorlar. Hem Alex hem de Dr. Hirsh birbirlerinin varlığından haberdarlar ancak Elkini tamamen kaybetme riskinden sebep bu durumu bilerek yaşamayı tercih ediyorlar. Ancak Londrada yağışlı bir kış hafta sonu zor olabilir.

Efsanevi model, sanatçı, müzisyen Zouzou’nun Mary Magdalene’yi, Fransız oyuncu Pierre Clémenti’nin İsa’yı oynadığı, yönetmenin kendisinin de yanlış yola sapmış bir havari olarak yer aldığı İncil’le ilgili serbest bir alegori.Bir Başkaldırı Manifestosu: İsa, Devrim ve Erken Dönem Garrel Sinemasının Kökleri1. Tarihsel Konum: 1968 Sonrasının Ateşli İsyanıGarrel, bu filmi Mayıs 68 ayaklanmalarının hemen ertesinde, sokaklardaki barikat dumanları henüz dağılmamışken çekti. Sinema tarihinde nadir görülen bir "devrim anı"na sabitlenmiş filmdir: Dini mitolojinin politik bir silaha dönüşümü: İsa figürü (Pierre Clémenti), bir Che Guevara yorumuyla sunulur. Çarmıha geriliş sahnesi, Fransız polisi tarafından dövülen öğrencilerin fotoğraflarıyla zihinde örtüşür. Meryem Ana'nın yeniden yazımı: Zina yapan, afyon çeken ve "kutsal annelik" mitini reddeden bir karakter olarak işlenir. Bu, Katolik Fransa'ya yönelik kışkırtıcı bir saldırıdır.2. Biçimsel Radikallik: Avangartın SınırlarındaGarrel, bu filmde Godard'ın politik didaktizmini ve Bresson'un ascetik minimalizmini reddeder; kendine özgü bir "lirik anarşizm" yaratır: Siyah-beyazın şiddeti: Gölgeler ve ışık, karakterlerin iç çatışmalarını değil, tarihsel bir andaki kolektif çığlığı yansıtır. Doğaçlama diyaloglar ve teatral sahneler: Oyuncular (Nico dahil) senaryosuz çalışır. Bu, Artaud'nun "Vahşet Tiyatrosu" teorisinin sinemadaki karşılığıdır. Müzik: Nico'nun drone şarkıları ve aniden kesilen sessizlikler, izleyiciyi bir "devrimci ayin"e zorlar.3. Tematik Patlamalar: Din, Cinsellik ve Siyaset Kutsalın profanlaşması: İsa'nın son akşam yemeği, bir grup hippinin afyon partisine dönüşür. Kutsal Kase yerine şişe şarabın geçmesi, Kilise'ye değil, tüketim toplumuna yönelik bir eleştiridir. Cinsel devrim: Meryem'in bekaretinin kaybı, sahnede gerçek bir seks eylemiyle (simüle edilmiş olsa da) gösterilir. 1969'da bu, sansür kurullarını çıldırtacak derecede radikaldi. Sanatın rolü: Garrel, film boyunca "devrim mi sanat, sanat mı devrim?" sorusunu sorar. Kamerasını bir molotof kokteyli gibi kullanır.4. Eleştirel Sorunlar: Kaosun Bedeli Anlatı dağınıklığı: Film, bazen fazla içe dönük bir hal alır. Seyirci için takip etmesi zor olabilir. Kadın temsili: Nico'nun karakteri (Meryem Magdalena), eril bakışın nesnesi olmaktan kurtulamaz. Garrel'in kadın karakterleri "ilham perisi" olma tuzağına düşer. Politikanın estetikleştirilmesi: Gerçek sokak mücadeleleriyle bağlantı kopukluğu, filmi bazen "güzel ama boş" bir deneye dönüştürür.5. Günümüzdeki Yeri: Neden Hâlâ Sarsıcı?Le Lit de la Vierge, sinemanın bir katedral değil, bir barikat olduğunu hatırlatan nadir eserlerden. Günümüzdeki "aktivist sanat" tartışmalarının öncüsüdür.

Fransız sinemasının en saygın isimlerinden Philippe Garrel yine aşkın ve âşıkların gizemli girdabına dalarak karmaşık ilişkileri ele alıyor; siyah-beyaz romantik filmin odak noktasında Garrel’in kızı Esther’in canlandırdığı, sevgilisinden ayrılan genç öğrenci Jeanne yer alıyor. Aşk acısı çeken Jeanne, üniversitede felsefe hocası olan babasının yanına taşınır. Evde ilk karşılaştığı, babasının yeni kız arkadaşı Ariane’dır. Ariane, Jeanne’la yaşıt, üstelik babasının öğrencisidir. Aynı evde farklı aile dinamikleriyle aşk ilişkisi çakışınca ortaya yönetmen Garrel’in alametifarikası, bir yanıyla komik bir yanıyla trajik insani durumlar ortaya çıkar.

Yas, Yaratılış ve Avangart Melankoli1. Otobiyografik Kırılma ve Tarihsel BağlamGarrel, bu filmi sevgilisi Nico (The Velvet Underground'un efsanevi vokalisti) ile olan ilişkisinin yasını tutarken çeker. Nico'nun 1978'deki trajik ölümü ve çiftin ortak çocuğu Ari Boulogne'nin (filmde "gizli çocuk" metaforu) varlığı, filmin her karesine sinmiş bir kayıp ve acı duygusu yaratır. 1970'lerin sonu, Fransız sinemasının politik avangarttan bireysel melankoliye evrildiği bir dönemdir; Garrel de bu geçişin en radikal temsilcilerindendir.2. Temalar: Doğum, Ölüm ve Sanatın İnşası "Gizli Çocuk" imgesi, yalnızca fiziksel bir varlığı değil, yarım kalan bir aşkın, tamamlanmamış bir sanat eserinin veya bastırılmış hafızanın metaforudur. Siyah-beyaz görüntüler, ölümün ve doğumun birbirine dokunan sınırlarını vurgular. Örneğin, kadın karakterin (Anne Wiazemsky) hamileliği ile erkek karakterin (Henri de Maublanc) müzisyenliği arasındaki gerilim, "yaratma" eyleminin ikili doğasını (yaşam veren vs. yok eden) sorgulatır. Sessizlik ve diyalogsuz sahneler, Nico'nun drone müziğini andıran bir içsel ritim yaratır. Garrel, burada Bresson'un "sinematograf" teorisini avangart bir dil ile yeniden yorumlar.3. Biçimsel Devrim: Minimalizm ve Zamanın Donması Uzun plan sekanslar (örneğin, karakterlerin koridorda yürüyüşü), izleyiciyi bir rüya-zaman boyutuna hapseder. Godard'ın keskin politik çıkışlarının aksine, Garrel eylemsizliği seçer. Doğal ışık ve gri tonlar, Fassbinder'in melodramlarındaki renkli şiddetten uzak, bir tür "anti-dramatik" estetik sunar. Nico'nun şarkıları (filmde "Saeta" gibi parçalar) diegetik olmayan bir şekilde kullanılarak, karakterlerin iç dünyaları ile dış gerçeklik arasındaki uçurumu derinleştirir.4. Eleştirel Sorular ve Tartışmalar Kadın Bakışının Eksikliği: Anne Wiazemsky'nin karakteri, Garrel'in sinemasında sık rastlanan "ilham perisi" klişesine düşer mi? Onun hamileliği, erkeğin sanatsal krizine fon olarak mı işlenmiştir? Politikanın Yokluğu: 1968 sonrası Fransız solunun çöküşü, bu filmde neredeyse hiç ele alınmaz. Garrel, tarihsel bağlamı kişisel trajedi uğruna feda mı eder?5. Sonuç: Neden Bugün Hâlâ Önemli?L'Enfant secret, sinemanın bir yas tutma biçimi olabileceğini kanıtlayan nadir eserlerdendir. Godard'ın Je vous salue, Marie'sindeki kutsal doğum temasıyla diyaloga giren bu film, annesiz bir çocuğun ve çocuksuz bir annenin hikâyesidir. Garrel'in oğlu Louis Garrel'in sonradan sinemaya adım atışı da bu "gizli" mirasın bir devamı gibidir.

Cezayir Özgürlük Savaşçıları ile olan ilişkisi yüzünden Fransa Özel Gizli Birliği tarafından takip edilen bir aydın, uzun süre evli olduğu eşinden ayrılır ve Cezayir kökenli bir kadın ile ilişki yaşamaya başlar. Ancak her iki tarafta aşırılık yanlısı taraflarca hedef haline gelir. Melankoli ve Politik Yorgunluk İçinde Bir Aşk Portresi1. Tematik Derinlik ve Tarihsel Arka PlanGarrel, 1968 sonrası Fransız solunun dağılan ideallerini, bireysel yalnızlık ve aşkın kırılganlığı üzerinden irdeler. Film, bir fotoğrafçı (Mireille Perrier) ve eski bir devrimci (Maurice Garrel) arasındaki tutkulu ama yıkıma giden ilişkiyi anlatırken, "gece" metaforuyla politik umutların karardığı bir dönemi simgeler. 1970'lerin terör eylemleri sonrası "yenilmiş" aktivistlerin iç göçü, Garrel'in karakteristik siyah-beyaz görsel diliyle bütünleşir.2. Biçimsel Özellikler ve Estetik Görsellik: Siyah-beyaz kullanımı, Jean-Luc Godard'ın "À bout de souffle"undaki gibi bir gerçekçilik değil, daha çok bir rüya kaydı hissi verir. Uzun plan sekanslar ve loş ışık, karakterlerin içsel kaosunu yansıtır. Diyaloglar: Minimalist ve şiirsel. Örneğin, "Özgürlük artık gecenin renginde" gibi replikler, politik dilin kişisel çöküşe dönüşümünü vurgular. Müzik: Deneysel jazz ve sessizlik anları, gerilimi artırır.3. Karakterler ve Psikolojik Katmanlar Kadın karakter (Anne), aktif bir sanatçı olmasına rağmen, erkeğin geçmişinin gölgesinde kalır. Garrel'in feminist eleştirilere açık bu tutumu, filmdeki "devrimci erkek melankolisi" klişesini güçlendirir. Erkek karakter (Claude), kaçışı ve eylemsizliği seçerek, 68 kuşağının çözülüşünü temsil eder. Onun afyon bağımlılığı, politik idealizmden bireysel uyuşukluğa geçişin metaforudur.4. Eleştirel Zayıflıklar Politikanın Silikleşmesi: Garrel, tarihsel bağlamı kişisel dram uğruna fazla arka plana atar. Militan şiddet gibi temalar yüzeysel kalır. Kadın Bakışının Eksikliği: Anne'nin arzusu, erkeğin krizine hizmet eden bir araç gibi işlenir. Bu, Garrel'in diğer filmlerinde de (örn. "Les Amants Réguliers") tekrarlanan bir sorundur.5. Sonuç: Neden İzlenmeli?"Liberté, La Nuit", devrimci romantizmin çöküşünü şiirsel bir dille anlatan, görsel olarak çarpıcı bir film. Godard'ın politik didaktizminin aksine, Garrel yenilginin estetiğini yaratır. Ancak, karakterlerin derinliksizliği ve politik analiz eksikliği, onu "tam anlamıyla başyapıt" olmaktan alıkoyar.

1968 ve 1969'da Paris: Öğrenci ve sendika ayaklanmasının içinde ve sonrasında. François 20 yaşında, askerlikten kaçan bir şair. Barikatlara katılıyor ama polise Molotof kokteyli atmıyor. Afyon çekiyor ve mirasa konmuş, kendisine kalacak bir dairesi olan arkadaşı Antoine'la devrim hakkında konuşuyor. François, geçimini sağlamak için bir dökümhanede çalışan heykeltıraş Lilie ile tanışıyor. Aşık oluyorlar. Bir yıl geçiyor; François yazmaya, konuşmaya, çekmeye ve Lilie'yle birlikte olmaya devam ediyor. Lilie'nin önüne fırsatlar çıkıyor: Peki o ve François ne yapacak?

Kocasının ilgisizliğinden bunalan Carole, genç bir fotoğrafçı olan François'e aşık olur. İş seyahatinden dönen kocası ikiliyi şaşırtır ve ilişkilerini sona erdirirler. Zamanla deliliğin kucağına sürüklenen Carole, intihar eder. Bu olaydan bir sene sonra, evliliğine saatler kalan François bir hayalet görür. Bu, onu öbür dünyadan çağıran Carole'un hayaletidir...Siyah-beyaz çekilen, Philippe Garrel'ın yönettiği La Frontiere de L'aube (Frontier of the Dawn) - Şafağın Sınırı, Cannes Film Festivali'nde Altın Palmiye için yarışmıştı.