Grubun kariyerini kapsayan 1.200 saatten fazla görüntüden derlenen Pearl Jam: Twenty Pearl Jam'in kesin bir portresi. Kısmen konser filmi, kısmen içeriden samimi bir röportaj ve kısmen de müziğin gücüne bir tanıklık.

Yönetmenliğini Charlie Paul'un yaptığı, Karikatürist Ralph Steadmanı konu alan Amerikan-İngiliz ortak yapımı bir belgesel filmidir. 2012'de Londra Film Festivali'nde en iyi belgesel film kategorisinde yarışmıştır.

Bir kamera ekibi Tayland'ı dolaşarak köylülerden sürekli büyüyen bir hikâyenin bir sonraki bölümünü yaratmalarını ister. Televizyon takıntılı bir boksör, bir grup okul çocuğu, yalnız bir kauçuk ağacı yetiştiricisi ve kavgalı yiyecek satıcıları; cadılar, kaplanlar, sürpriz ikilemler ve imkansız geri dönüşler içeren bir hikayeye katkıda bulunur.

1969 yılında Ingmar Berman, görüntü yönetmeni olarak Sven Nykvist ile birlikte adanın geleceğine dair oldukça karamsar bir bakış açısıyla sonlanan Fårö Belgesi filmini çekti. Filmdeki sahnelerden biri bir okul otobüsü ve içindeki genç yolculara aittir. Bergman, on yıl sonra Fårö Document 1979 adlı uzun belgeselinde bunlara ve gerçeklere geri döner.Almanya'da geçirdiği zamanın ortasında Bergman, sevdiği uzak İsveç adasını ve orada yaşayanların sosyoekonomik gerçeklerini incelediği ikinci belgeseli için Fårö'ye döndü. Bir öncekinden daha uzun, daha iyimser ve daha az münzevi olan bu film, adanın 673 sakininin yaşamından bir takvim yılı kesitler sunarken, birçoğunu yorulmak bilmeden koyun kırkarken, çatıları örerken, hayvan keserken ve çeşitli toplumsal ritüelleri yerine getirirken gözlemliyor. Yirmi sekiz saatlik materyalden damıtılan Fårö Document 1979, hayatın döngüsel doğasının lirik bir tasviridir.

Bir ses sahnesinde birlikte oturan Donner, Ingmar Bergman'ın film ve tiyatro çalışmalarına vurgu yaparak onunla derinlemesine röportaj yapar. Bergman'ın özel hayatı ve din, aile ve kayıp üzerine düşünceleri tartışır. Bergman üzerine yapılmış en iyi TV belgesellerinden biri.

Efsanevi film yapımcısı Ingmar Bergman, ölümünden sadece dört yıl önce İsveçli belgeselci Marie Nyreröd ile Fårö Adası'ndaki evinde bir araya gelerek çalışmalarını, korkularını, pişmanlıklarını ve süregelen sanatsal tutkusunu tartıştı. Bu, ünlü münzevi yönetmenin şimdiye kadar katıldığı en nefes kesici samimiyetteki röportaj serisiyle sonuçlandı ve daha sonra uzun metrajlı Bergman Adası filmine dönüştürüldü. Nyreröd'ün derinlemesine, açıklayıcı ve Bergman'ın eserlerinin yanı sıra özel hayatına dair seçkin anekdotlarla dolu filmi, sinemayı dönüştüren bir adama unutulmaz bir son bakış.

Reis ve Cordeiro'nun tartışmasız başyapıtı, Portekiz'in uzak Trás-os-Montes bölgesinin insanlarında ve manzaralarında hala yankılanan mitleri ve efsaneleri lirik bir şekilde keşfederek etnografik sinemanın anlamını ve olanaklarını ortaya koyan bir sinema klasiği.

1940'lar ve 1950'lerde Amerika Birleşik Devletleri hükümeti tarafından Amerikalılara atom bombasının güvenlikleri için bir tehdit olmadığına dair güvence vermek üzere tasarlanmış propaganda filmlerinden oluşan rahatsız edici bir koleksiyon.

Sorgulanmış Yaşam, felsefeyi akademik dergilerden ve sınıflardan çıkarıp sokaklara geri koyuyor. Ahlak felsefesinden kültür teorisine kadar çeşitli alanlardan büyük düşünürlerle ayrıcalıklı anlar sunan "Examined Life", felsefenin çevremizdeki dünyayı görme ve onun içindeki yerimizi hayal etme şeklimizi dönüştürme gücünü ortaya koyuyor.

1968 Amerika yapımı, Oscar adaylığı bulunan bir belgesel olan film, Vietnam Savaşı'nın başlangıç ve patlama dönemlerini ele alıyor. Siyah beyaz formatında çekilen ve savaşın köklerine inen film, yapımının gerçekleşmesinin ardından izleyicilerin bir kısmının büyük tepkisiyle karşılaşmıştır. Gazeteci, siyasetçi ve ordu mensupları gibi farklı tanıklarla savaş üzerine yapılan ropörtajların ve arşiv görüntülerinin yer aldığı filmin yönetmenliğini Emile de Antonio üstleniyor.

İkinci Dünya Savaşı'nda Yeni Gine seferine katılan 62 yaşındaki Kenzo Okuzaki, Japon garnizonu kuşatılmışken işlenen zulümlerin, özellikle de birliğindeki iki Japon erin açıklanamayan bir şekilde öldürülmesinin ardındaki gerçeği bulmak için hayatta kalanlar ve akrabalarıyla görüşmeler yapmak üzere yola çıkar.

İspanya İç Savaşında Cumhuriyetçilerden yana tavir alan Amerikalı yazar ve kısa öykünün ustası Ernest Hemingway'in senaryosunu yazdığı, Joris Ivens'in yönettiği 'Spanish Earth' (İspanyol Toprağı) kimilerine göre bir propaganda filmi. İç savaşı konu edinen belgesele Orson Welles de sesiyle katılıyor. Filmin Fransızca versiyonunda ise seslendirmeyi ünlü yönetmen Jean Renoir üstlenmiş. Yıllar önce Fransa'da gösterilmesine rağmen, iç savaş hassasiyetini hâlâ koruyan İspanyollar, filmin ülkelerinde gösterilmesini istememişti.

90 yıllık yaşamında on hayata yetecek denli olaya tanık olan yönetmen Joris Ivens, kendisi için kavraması belki en güç olan konuya, kendisine çevirmişti kamerasını. Hayatı boyunca astımdan mustarip olan yönetmen, kendi yaşamını ve bütün yaşamları besleyen ve dünyada kendini rüzgar olarak gösteren nefes üstüne bazı düşüncelerle başlar. Tıpkı Ivens gibi rüzgar da sınır tanımaz, doğası gereği halkları, kültürleri ve kıtaları birleştirir. Ivens'in araştırması, sonunda onu en önemli filmlerinden birkaçını çektiği Çin'e geri götürür. Burada, sırrını öğrenebilmek için, rüzgarın mitolojik temsilcisi olan Ejderha'yı aramaya başlar. Yolda karşısına engeller çıkar; bazı Parti yetkilileri çekim yapmasını engellemek için, son derece kibar bir biçimde ellerinden geleni yaparlar ve doğanın da bazen yönetmenin projesi için işbirliği yapmaya ikna edilmesi gerekir. Qin Hanedanı'nın muhteşem toprak savaşçılarını filme alamayan Ivens ve Loridan, kendi savaşçılarını yaratır; hatta onlarla Busby Berkeley'i (1930'ların unutulmaz müzikallerinin yönetmeni) andıran bir oyun bile sahneler. Loridan ve Ivens, belgesel, kurmaca, mitoloji, felsefe ve muziplik arasında gidip gelerek, bu son eserleriyle günümüze dek çekilmiş en muhteşem "serbest" filmlerden birini yaratırlar. Bu film, sinemanın gerçek yaratıcılarından birine adanmaya layıktır gerçekten.Joris Ivens'in filmografisine bakınca, bunca filmin tek bir sinemacının işi olduğuna inanmak güçtür. Bu sanatçı, ilk Avrupa avangard sinema akımının faal üyelerinden biriydi; ilk beş yıllık Sovyet Kalkınma Planı'nı (Konsomol), İspanyol İç Savaşını (The Spanish Earth-İspanya Toprağı) ve Amerikan "New Deal" (Yeni Görüş) programını (Power and Land-Güç ve Ülke) filme aldı; ve özünde sömürgecilik karşıtı olan ilk filmi çekti (Indonesia Calling-Endonezya'nın Çağrısı). Böylesi bir hayat kendi çelişkilerini de barındırıyordu; çok az sanatçı hem Uluslararası Lenin Ödülü hem de Fransız Legion d'Honneur nişanıyla ödüllendirildiğini iddia edebilir. Bu yüzden, sinemada birlikte çalıştığı karısı Marceline Loridan'la ortaklaşa çektiği son fimi Une histoire de vent'in, sinema tarihinin en zarif ve akıldan çıkmaz kişisel değerlendirmelerinden biri olması, duruma mükemmelen uygundur.

İngiliz progresif rock grubu Pink Floyd'un 1971 yılında İtalya'nın Pompeii harabelerindeki antik Roma Amfitiyatrosu'nda seyircisiz olarak verdiği konserin şık filmi. Filmin dört versiyonu bulunmaktadır: sadece konserin yer aldığı orijinal 1972 versiyonu (60 dk.), konserin röportajlar ve Pink Floyd'un stüdyoda bir sonraki albümleri Dark Side of the Moon üzerinde çalışırken çekilen görüntülerle serpiştirildiği daha uzun 1974 tiyatro versiyonu (85 dk.), 1974 versiyonuna CGI efektleri ekleyen 2003 Directors Cut ve son olarak 2003 versiyonunun şarkı sıralamasını yeniden düzenleyen 2016 Blu-ray versiyonu.

1980’lerin sonunda Friedmanlar, saygı gören bir bilgisayar ve müzik öğretmeni olan baba Arnold Friedman, anne ve ev hanımı olan Elaine Friedman ve üç yetişkin oğulları David , Seth ve Jesse Friedman, tipik bir orta sınıf Amerikan ailesidir. Her ne kadar mutlu bir tabloya sahip olsalar da bir gün Arnold’un çocuk pornosu işinin içinde olduğunun açığa çıkması ve bu konuda suçlanması ile umulmadık ve keskin bir dönüşüm başlar. Film bir belgesel niteliğinde izleyicisi ile buluşuyor.Capturing the Friedmans - Canım Babacığım, toplam 25 ödül kazanmış bir yapım.

Ekolojik eşikler aşılmış, ekonomik eşikler aşılmış, nüfus eşikleri aşılmış, sosyal uyum bozulmuş. İşte neoliberal kentleşmenin fotoğrafı: “Ekümenopolis”. Bu ilk uzun metrajlı belgeseliyle İstanbul’a bütüncül bir yaklaşımla bakmayı amaçlayan ve değişim kadar onun dinamiklerini de sorgulayan İmre Azem, bizi yıkılmış gecekondu mahallelerinden gökdelenlerin tepelerine, Marmaray’ın derinliklerinden üçüncü köprünün güzergâhına, gayrimenkul yatırımcılarından kentsel muhalefete, bu uçsuz bucaksız kentte bu sayede belki de yaşadığınız İstanbul’u yeniden keşfedeceğinizuzun bir yolculuğa çıkartıyor.

İki Dil Bir Bavul, üniversiteden yeni mezun olmuş ve uzak bir Kürt köyüne atanmış Türk öğretmenin bir yılını, onun okula yeni başlayan ve Türkçe bilmeyen çocuklarla yaşadıklarını anlatır. Bir yıl boyunca öğretmenin farklı bir topluluk ve kültür içindeki yalnızlığına, çocuklar ve köylülerle yaşadığı iletişim problemine, çocuklardaki değişime tanık oluruz. Bu süreç boyunca öğretmen ve çocuklar birbirlerini yavaş yavaş tanımaya ve anlamaya başlarlar.

Emmy, Grammy, Oscar ve Tony ödüllü Rita Moreno, 70 yıllık olağanüstü Hollywood kariyerinin öyküsünü cüretkârlık ve iğneleyici mizahla yoğurduğu bir dille anlatıyor.

1969 yılında “3 Days of Peace & Music” sloganıyla ilk kez gerçekleştirilen Woodstock Festivali müzik dünyasının en önemli dönüm noktalarından biri olarak kabul edilir. Bu festivale ait ‘Woodstock’ belgeseli 1970 yılında gösterime girer ve bir yıl sonra Akademi Ödülleri’nde ‘En İyi Belgesel’ kategorisinde Oscarı kazanır. Yönetmenliğini Michael Wadleigh’in yaptığı belgeselde başta “Jimi Hendrix” olmak üzere: “The Who” , “Crosby, Stills & Nash” , “Joan Baez”, “Richie Havens”, ve “Janis Joplin” gibi birçok önemli müzisyeni dinleme şansına eriştiğimiz gibi o kuşağın yaşam tarzı ve hayat felsefesine tanık oluruz. 1996 yılında ABD Ulusal Film Arşivi’ne alınan yapıt tüm zamanların en iyi müzik belgeseli olarak kabul edilir.

Yeraltı çizgi roman sanatçısı R. Crumb’ın çalışmalarını bilenler, birkaç tahtasının eksik olduğunu tahmin edebilir ve gerçekten de haklı çıkabilirler. Oysa ki Terry Zwigoff’un, Crumb’ın hayatını anlatan bu hüzünlü ve büyüleyici belgeselinin en büyük keşiflerinden biri, R. Crumb’ın, hepsi de beklenmedik yetenek ve yaratıcılık sahibi olan ancak bu yaratıcılık gücünü birbirinden son derece farklı hal ve dışavurumlara akıtan üç kardeşten en az acayibi, ve en iyi uyum göstereni olması. Kardeşlerden biri, zamanının çoğunu San Francisco sokaklarında meditasyon yaparak geçiriyor. Diğeriyse, evinde annesiyle gizlenerek klinik depresyon ve delilikle mücadele eden bir münzevi. Bu iki kardeş de en az R. Crumb kadar sanata yatkın ve yetenekli; ve filmin büyük kısmı, paylaştıkları görece sıradan çocukluk evresinin üç kardeşi nasıl farklı yönlere itmiş olduğunu gözler önüne seriyor.

Kutsal Günah, modern Katolik Kilisesinin tarihinde en bilinen tacizcisi Peder Oliver OGrady'nin hikayesini anlatıyor. Herhangi bir suçluluk ya da utanma hissetmeden OGrady, otoritesi ve cazibesini kullanarak düzinelerce inançlı Katolik aileyi yirmi yıldan fazla bir süre aldatmayı başardı. Kurbanları arasında dokuz aylık bebeklerden orta yaşlı kadınlar ve gençlere kadar herkes var.

Ronald Reagan'ın göreve gelmesinden önceki yıllarda Manhattan harabeye dönmüştü. Ancak gerçek sanat hiçbir zaman rahatlıktan gelmez ve Jim Jarmusch, Lizzy Borden ve Amos Poe gibi sanatçılara en iyi eserlerinden bazılarını üretmeleri için ilham veren de tam olarak bu korkunç koşullardı. Punk rock ve new wave müzikten ilham alan bu başına buyruk genç sinemacılar, izleyicileri Hollywood'un ürettiği kaçışçı ürünlerle güçlü bir tezat oluşturan yalın bir gerçeklikle karşı karşıya bıraktılar.

Rolling Stone: Brian Jones'un Yaşamı ve Ölümü, ünlü film yapımcısı Danny Garcia'nın yeni belgeseli. Brian Jones ve Rolling Stones'un yükselişinin yanı sıra Jones'un zamansız ölümünü inceleyen Garcia, lanetli pop yıldızının ilginç ve açıklayıcı bir resmini çiziyor.

Oscar ödüllü bu belgesel, Holokostun ve Hitler rejiminin korkunç zulmüne göğüs germek zorunda kalmış beş Macar Yahudisinin yürek burkan hikâyelerini ekrana taşıyor.

Çindeki eski bir silah fabrikasının yerleşim bölgesine dönüşmesinin öyküsü... Silah fabrikası kente dönüşürken! Çinin Chengdu şehrinde 1950lerden bu yana ordu için cephane ve uçak parçaları üreten silah fabrikası kapatılır. 420 Numaralı Fabrika olarak bilinen bu fabrikanın yerine 24 Kent adı verilen, yeni ve modern bir yerleşim bölgesi kurulur. Belgesel ağırlıklı filmde, 24 Kentin kuruluş aşamasında yapılan hazırlıklar anlatılıyor.

1949 yapımı Le Sang Des Bêtes (Blood of the Beasts), Georges Franju’nun Paris’te çektiği 22 dakikalık bir belgesel. Belgeselde o zamanın Paris’inde bulunan mezbahanelerden görüntüler izleriz.

Paris is Burning, 1980li yılların sonlarına doğru, New York’ta yaşayan eşcinsel, transseksüel, Afroamerikan ve Latin kökenlilerin düzenledikleri balolara dair bol ödüllü bir belgesel. O yıllarda özellikle “drag queen”lerin, “crossdresser”ların rağbet ettiği bir etkinlik olan balolarda, herkes kategorilere uygun olarak giyinip podyumda yürüyerek hem kendilerini istedikleri gibi ifade ediyor hem de birinci olmak için yarışıyorlardı. Balolar o dönemde New York’taki altkültürel gruplarda oldukça popülerdi. Öyle ki ünlü bir moda dergisi olan Vogue’un kapak fotoğraflarındaki duruşları örnek alarak, daha sonra Madonna’nın da kullanacağı “voguing” isimli bir dans türü bile üretilmişti.Belgesel temelde bu balo kültürüne odaklanırken, bir yandan da New York’ta özellikle transseksüellerin yaşadığı ve aynı soy ismini kullanan LGBT’lerin yaşadığı evler, AIDS, seks işçiliği gibi konuları da tüm gerçekliğiyle yansıtıyor. Film, toplam 16 ödüle sahip.

Belgesel niteliğindeki film, ABD’de siyahi vatandaşların kanun önündeki pozisyonlarına ve hapishane koşullarına dikkat çekiyor. Son zamanlarda medyaya da sıkça yansıyan, Amerika’daki polislerin siyahilere karşı olan orantısız şiddet olayları tüm ülkede ve dünya çapında büyük tepki görmüştü. Hüküm giymiş mahkumların güçlü bir oranının siyahilerden oluştuğunu da belirten yönetmen bunun yalnızca suçla değil aynı zamanda Amerika’nın yargı sistemiyle de ilgisine dikkat çekiyor.

Delphine Seyrig ve Carole Roussopoulos, 1970’lerin ortalarında çekmeye başladıkları videolarla, kadınların maruz kaldığı ayrımcılıklara dikkat çektiler. Bu ikilinin elindeki kayıtlardan, arşiv görüntüleri ve röportajlardan oluşan bir belgesel.Les Insoumuses adlı video kolektifinin kurucusu Fransız oyuncu Delphine Seyrig ve İsviçreli yönetmen Carole Roussopoulos’un dostluğunu ve aktivizmlerini konu alan belgesel, Fransa’da 1968 sonrası hız kazanan feminist hareketi resmediyor.

2009 César En İyi Belgesel. Yeni Roman hareketinin ve savaş sonrası sinemanın önemli isimlerinden olan seksen yaşındaki Agnès Varda, sık sık işlerinde kendisini kameranın önüne koymuştur. Ama bunların sonuncusu, özgeçmiş niteliğinde bir deneme, yönetmenin bir sahilde geri geri yürüdüğü sahneyle açılan "bir çiçek dürbünü, bir kolaj, bir fantezi" adeta. Sahildeyiz, çünkü biri gelip onu açsa içindeki sahillerin ortaya çıkacağını söylüyor. Yönetmen dostu Chris Marker'ın da elle çizilmiş bir kedi cismine bürünerek anlattığı Agnès'in Plajları, Varda'nın fotoğraflar, eski çekimler, film sahneleri ve günümüzde çekilen sekanslardan örülü yaşamına ve hafızasına dair derin, çekici ve dokunaklı ifadelerden oluşuyor.

Baudelaire’in şiiri ve Offenbach’ın müziği eşliğinde; baştaban, friz ve balkonlar gibi her türden mimari ögelerin bulunabildiği Paris’in çıplak ya da yarı çıplak kadın heykel sütunları üzerine bir belgesel.

Yaklaşık 20 yıl boyunca Fransız toplumu Alman İşgalinin yol açtığı ahlaki sorunları incelemeye pek istekli görünmedi ama Mayıs 1968in derin huzursuzlukları yeni bir açık sözlülüğe yol açtı. Marcel Ophüls’un belgeseli Le Chagrin et la Pitié, Clermont-Ferrand kasabasındaki olaylara odaklandı. Fransız ulusal televizyonu başlangıçta Ophülsü desteklese de daha sonra filmin yayınlanmasına izin vermedi. Bunun üzerine sanat evlerinde gösterilen film kısa sürede yılın en çok tartışılan yapımı oldu. Bu ilk gösterimleri dünya çapında bir dağıtım izledi ve savaştan kurtulmuş insanların anılarının arşiv çekimleriyle desteklenmiş dört saatlik kayıt, kısa sürede dünya sinemasının en çok beğenilen belgesellerinden biri oldu. Konuşmacıların zor, utandırıcı sorgulamalara hazırlıksız tepkileri, farklı tanıklıklar sayesinde ortaya çıkarılan yalanlar ya da çarpıtmalarla oluşturduğu duygu, adının da belirttiği gibi, kederdir.

Antropolog Jean Rouch ve sosyolog Edgar Morln’ln birlikte çektiği Chronique d’un Été - Chronicle of a Summer, bütün belgesellerin en önemlisi ve en çok anılanıdır. Türün bazı öncülerinin (Dziga Vertov ve Robert Flaherty) yarattığı gelenekleri ve teknikleri kullanan Rouch ve Morin, 1960’ların başlarında Paris’te, günlük yaşamın kalıplarını ve işleyişlerini belgeler. O dönemde 16 mm. film ekipmanı ve tekniklerinde meydana gelen bazı temel değişikliklerden yararlanan film, gitgide daha hareketli hale gelen ve "nesnel" bir aracın sağladığı, ortaya yeni yeni çıkmaya başlayan olanakları sergiler.Bazı açılardan Chronique d’un Eté’nin gözlemci bir üslubu olduğu söylenebilirse de film kendi yöntemsel ve ahlaki yaklaşımını durmadan sorgular. Bu açıdan, filmin "son halinin" gösterilmesini ve eleştirel biçimde tartışılmasını filme dahil ederek, Flaherty’nin yaklaşımını geliştirir (o da çekimlerini Nanook of the North-Kuzeyli Nanook’a, (1922), konu olan Inuit’lere göstermekte ısrarcıydı). Ayrıca Chronique d’un Été bize bazen Morin’le konuşan, diğer zamanlarda kamera önünde "var olmayı sürdüren" karakterlerinin yaşantısından anlar sunsa da aynı zamanda kendisini bilinçli bir biçimde, konu edindiği öznelerin etkileşimli karşılıklarını içine alan etnografik ya da antropolojik bir deney olarak damgalar.Belki de Chronique d’un Eté’nin en çarpıcı yanı aracısız aktarılan gerçeklik anlarını yakalama başarısından daha çok, gerçeklikle, kameranın varlığıyla dayattığı gösterinin (ya da bir gerçeklik olarak gösterinin) karışımını, eleştirel biçimde inceleyebilme kapasitesidir. Frederick Wiseman’in kamerayı ve yönetmeni silmek için büyük gayret harcayan belgesellerinin aksine, Rouch’un ve Morin’in filminde her ikisinin de varlığına ısrarla vurgu yapılır. Böylelikle kamera ve yönetmen, günlük yaşamın gözlemcilerinden ziyade, bu yaşamın inşasında ve gözler önüne serilmesinde etkin olarak gösterilir. Bununla birlikte toplama kampından sağ kurtulan Marcelline’in, son derece açık biçimde "kişisel" yorumları eşliğinde Paris sokaklarında yürümesinde, cinéma vérité türünün yaklaşmakta olan "özgürlüğü"nün izleri sezilebilir. Bu film, "dolaysız" sinemanın gücünü ve tekniklerini bir yandan biçimlendiren bir yandan da eleştirel açıdan sorgulayan, ileri görüşlü bir çalışmadır.

Sara, keçi yetiştiricisi bir ailede büyüyen genç bir kızdır. Ebeveynleri, İncil'in emirlerini titizlikle takip ederek on iki çocuğuna evde eğitim veriyor. Kız kardeşleri gibi Sara'ya da dindar bir kadın olması, erkeklere itaat etmesi ve evlenene kadar duygusal ve fiziksel saflığını koruması öğretiliyor. Sara, genç amatör boğa binicisi Colby ile tanıştığında krize girer ve şimdiye kadar bildiği tek yaşam biçimini sorgular.

Elem Klimov'un yönettiği 1980 yapımı Larisa - Larissa, 1979 yılında henüz 40 yaşında iken bir araba kazasında trajik bir şekilde hayatını kaybeden Sovyet yönetmen Larisa Shepitko'yu anmak için yapılmış bir kısa film çalışmasıdır.

Çılgın zekanın ve gösterişli samimiyetin incelenmesi. Diğer adıyla Cassius Clay, boksun en cesur, açık sözlü ve karizmatik isimlerinden biri olan Muhammed Ali'nin inanılmaz hayatına ve başarılarına büyüleyici bir bakış sunuyor. 1942'de Cassius Clay'de doğan Ali, kısa sürede ünlü bir atlet, düşüncelerini açıkça ifade eden bir yazar ve ilgi çekici bir siyasetçi haline geldi; Önder. Cesur, hırslı ve tamamen korkusuz olan Ali, bir gurur simgesi, bir umut efsanesi ve 20. yüzyılın en sıra dışı kültürel ikonlarından biri haline geldi.

Büyük yönetmen Stanley Kubrick'in (1928-1999) özel şoförü olan, Emilio ile 1971 yılında Londra'da tesadüfen tanışan ve onu işe alan, böylece otuz yıl süren derin bir dostluk kuran ve dört başyapıtın yaratılmasına yardımcı olan İtalyan Emilio DAlessandro'nun inanılmaz hikayesi. İdeal seyahat arkadaşlarını evlerinden uzakta bulan, birbirine karşıt görünen iki kişinin dokunaklı hikayesi…

Stanley Kubrick'in kariyeri ve hayatı resimler, filmlerinden klipler, eski ev filmleri, meslektaşlarının yorumları ve Tom Cruise'un anlatımıyla ele alınıyor.

İran'lı kadın şair Füruğ Ferruhzad (Forugh Farrokhzad)'ın 1962 yılında çektiği ilk ve tek film olan Khaneh Siah Ast (The House is Black) - Ev Karadır, 20. yüzyıl İran şiirinin en büyük isimlerinden olan ve 1967 yılında henüz 32 yaşındayken bir trafik kazası sonucu hayatını kaybeden Ferruhzad ile birlikte, o dönemde toplumdan tecrit bir bölgede yaşayan cüzzam hastalarının arasında insana dair, dünyaya dair şiirsel, ruhani ve aynı zamanda sarsıcı bir yolculuğu konu ediniyor.

Amerikan tarihinin olağanüstü bir dönemindeki cesaret ve tehlikeyi, gurur ve tutkuyu canlı bir biçimde aktaran, içten bir epik. Dünya, 1968'le 1972 arasında, Amerika'nın Ay'a gönderdiği her uzay aracını hayranlıkla izledi. Ay'ın yüzeyinde yalnızca 12 Amerikalı yürüdü ve onlar dışında, bugüne dek başka bir dünyaya ayak basmış hiçbir insan yok. Şimdi ilk ve büyük olasılıkla son kez, Ayın Gölgesinde, çoğu daha önce hiç görülmemiş özgün NASA çekimlerinden görüntüleri, hala hayatta olan astronot söyleşileriyle birleştiriyor.