Cezayir Özgürlük Savaşçıları ile olan ilişkisi yüzünden Fransa Özel Gizli Birliği tarafından takip edilen bir aydın, uzun süre evli olduğu eşinden ayrılır ve Cezayir kökenli bir kadın ile ilişki yaşamaya başlar. Ancak her iki tarafta aşırılık yanlısı taraflarca hedef haline gelir. Melankoli ve Politik Yorgunluk İçinde Bir Aşk Portresi1. Tematik Derinlik ve Tarihsel Arka PlanGarrel, 1968 sonrası Fransız solunun dağılan ideallerini, bireysel yalnızlık ve aşkın kırılganlığı üzerinden irdeler. Film, bir fotoğrafçı (Mireille Perrier) ve eski bir devrimci (Maurice Garrel) arasındaki tutkulu ama yıkıma giden ilişkiyi anlatırken, "gece" metaforuyla politik umutların karardığı bir dönemi simgeler. 1970'lerin terör eylemleri sonrası "yenilmiş" aktivistlerin iç göçü, Garrel'in karakteristik siyah-beyaz görsel diliyle bütünleşir.2. Biçimsel Özellikler ve Estetik Görsellik: Siyah-beyaz kullanımı, Jean-Luc Godard'ın "À bout de souffle"undaki gibi bir gerçekçilik değil, daha çok bir rüya kaydı hissi verir. Uzun plan sekanslar ve loş ışık, karakterlerin içsel kaosunu yansıtır. Diyaloglar: Minimalist ve şiirsel. Örneğin, "Özgürlük artık gecenin renginde" gibi replikler, politik dilin kişisel çöküşe dönüşümünü vurgular. Müzik: Deneysel jazz ve sessizlik anları, gerilimi artırır.3. Karakterler ve Psikolojik Katmanlar Kadın karakter (Anne), aktif bir sanatçı olmasına rağmen, erkeğin geçmişinin gölgesinde kalır. Garrel'in feminist eleştirilere açık bu tutumu, filmdeki "devrimci erkek melankolisi" klişesini güçlendirir. Erkek karakter (Claude), kaçışı ve eylemsizliği seçerek, 68 kuşağının çözülüşünü temsil eder. Onun afyon bağımlılığı, politik idealizmden bireysel uyuşukluğa geçişin metaforudur.4. Eleştirel Zayıflıklar Politikanın Silikleşmesi: Garrel, tarihsel bağlamı kişisel dram uğruna fazla arka plana atar. Militan şiddet gibi temalar yüzeysel kalır. Kadın Bakışının Eksikliği: Anne'nin arzusu, erkeğin krizine hizmet eden bir araç gibi işlenir. Bu, Garrel'in diğer filmlerinde de (örn. "Les Amants Réguliers") tekrarlanan bir sorundur.5. Sonuç: Neden İzlenmeli?"Liberté, La Nuit", devrimci romantizmin çöküşünü şiirsel bir dille anlatan, görsel olarak çarpıcı bir film. Godard'ın politik didaktizminin aksine, Garrel yenilginin estetiğini yaratır. Ancak, karakterlerin derinliksizliği ve politik analiz eksikliği, onu "tam anlamıyla başyapıt" olmaktan alıkoyar.

Belgesel tarzdaki film, nükleer soykırımın sebebini göstermekle birlikte, İngilterenin Sheffield şehrinin işçi sınıfı üzerindeki tesiri ve nihayetinde uzun vadede gelişen nükleer savaşın, uygarlık üzerindeki etkilerini anlatıyor.

Zengin iş adamı Stephane Margelle (Jean-Paul Belmondo) evli olabilir, ancak karısı Sophie (Marie Laforêt) uzakta olduğunda her zaman başka bir kadınla birlikte olmaktadır. Sophie bir öğleden sonra beklenmedik bir şekilde eve döndüğünde ve Stephane’yi metresi Julie (Sophie Marceau) ile yatakta bulduğunda, onu önceki evliliğinden olan kızı olduğuna ikna etmeye çalışır ve olaylar başlar.

Kendi evinde kendini izole eden, itibarı zedelenmiş Başkan Richard Milhous Nixon, kimsenin duymayacağı anılarını kaydetmek için bir şişe viski ve bir tabanca ile silahlanıyor. Lincoln, Eisenhower, Kissinger ve annesinin sessiz portreleriyle çevrili olarak, kendini ve siyasi mirasını savunma amacıyla tutkulu bir şekilde geçmişini yeniden canlandırıyor. Donald Freed ve Arnold M. Stone'ın orijinal oyununa dayanan, Philip Baker Hall'ın olağanüstü bir solo performans sergilediği Robert Altman'ın Secret Honor, Nixon'un mistisizmi üzerine çarpıcı bir sorgulama ve kontrolsüz paranoyanın cesur bir tasviridir.

960’ların başında, William S. Burroughs, cut-up tekniğini, matematikçi Ian Sommerville’in yardımıyla teypler üzerinde de denemeye başlamıştır. İkili, sokakta kaydettikleri sesleri, konuşmalardan aldıkları parçaları, müzikleri kesip birleştirerek, ses kayıt teknolojisinin, ve sesin zihin üstündeki etkisi üzerine deneyler yapmışlardır. Burroughs, ses kayıt aletlerinin tahakküme karşı bir silah olarak kullanılabileceğini söylemiştir. Örneğin bir gösteri sırasında, teyplerden verilecek silah, helikopter vs sesleri, bir karmaşaya yol açacak, ayaklanmaların boyutunu büyüterek, emniyet güçlerinin duruma müdahalesini sabote edecektir.Filmde ayrıca, 80’lerde doğan ve popüler olan siberpunk alt türünden izler görmek de mümkündür. Büyük şirketlerin sistemi yönetiyor olması fikri, Jager’ın monitörlerinden gözetlediği FM hakkındaki bilgileri yine monitörlere yansıyan bilgilerden öğrenmesi, sokağın (punkların) teknolojiyi kendi işlerine yarayacak şekillerde manipüle etmesi, Genesis P-Orridge’in bilgiyi herkese dağıtmak istemesi (“Bilgi özgür/bedava olmak ister” şiarı) ve genel olarak karanlık ve karamsar olan atmosfer siberpunk türüne göz kırpar.Decoder’ın politik söylemi, siyah beyaz, keskin ayrımlar içermektedir. H-Burger’ın ve Muzak şirketinin yöneticileri karikatürize edilmiş kapitalist/kötü adamlardır. FM ve punklar ise devrimci gerillalar… Fakat bu siyah-beyaz ayrım, filmin bir hiciv olarak etkisini artırmaktadır. O dönemde Batı Almanya’da (ve dünyanın diğer yerlerinde) sayıları git gide artmakta olan hamburger ve fast food zincirleri, kapitalizmin ve neoliberalist ekonomi politikalarının yayılışını, Muzak şirketi ise, sübliminal mesajlarla tüketimin nasıl körüklendiğini gösteren stereotipler olma işlevi görürler. FM ve punklar, kapitalizme, ve zihinsel tahakküme karşı savaşan anarşistlerdir.Final sahnesindeki kaos hali Reagan karşıtı gösteriler sırasında çekilmiştir. Klaus Maeck’in Jack Sargeant’a aktardığına göre, çekimler sırasında, ellerinde teyplerle kalabalığın içine karışan oyuncular ve teknik ekip, gösteri yapmakta olan gençlerin halihazırda ellerinde teyplerle, silah sesleri, helikopter sesleri, çeşitli müzikler çalarak karmaşa yaratmaya çalıştıklarını görürler. Hatta, işin daha da komik tarafı, bu eylemden haberdar olan polis, bir gece önceden evlere baskın yaparak teyplere, silah oldukları gerekçesiyle, el koymuştur. Decoder’ı ilginç kılan özelliklerden biri, bu noktada, hayatın ve kurmacanın kesişmesidir.

Laurence Olivier (Amiral Hood) , Edward Fox (Yüzbaşı Greetham) , Daniel Day-Lewis (John Fryer) , Bernard Hill (William Cole) , Philip Davis (Edward Young) , Liam Neeson (Charles Churchill) İngiliz kraliyet Gemisi Bountyde gerçekleşen tarihi isyanın beyaz perdedeki versiyonlarından biri. Kaptan Bligh ve Fletcher Christian gibi karakterlerin ön plana çıktığı yapım, benzerleri arasında epik yönleriyle ayrılıyor. Bounty, tarihi olay üzerine yapılan 4. film. Oyuncu kadrosuyla göz doldurduğu gibi, müzikleriyle de dikkat çekiyor. 80 li yıllarda üretilen en başarılı tarihi serüven filmlerinden biri olarak kabul edildiğini de belirtmek gerekiyor.

Başına buyruk yazar-yönetmen Juzo Itami'nin hareketli ve hüzünlü ilk uzun metrajlı filminde ölüm, Japon tarzı. Şehvet düşkünü babasının ani ölümünün ardından, başarılı bir aktör (Itami'nin eşi ve sık sık birlikte çalıştığı Nobuko Miyamoto) ve kocası (Tsutomu Yamazaki) Tokyo'dan ayrılır ve geleneksel bir cenaze törenine nezaret etmek üzere aile evlerine dönerler. Ormanda yasadışı kaçamaklar, şaşırtıcı derecede materyalist bir rahip (Yasujiro Ozu müdavimi Chishu Ryu) ve sinemanın en epik sandviç teslimini getiren üç günlük yas boyunca, kamusal nezaket ile özel ikiyüzlülük arasındaki gerilimler gözler önüne serilir. Kara komediyi dokunaklı bir aile dramıyla ustaca dokuyan Cenaze, hiçbir şeyin, ölümün kesinliğinin bile sınır dışı olmadığı Japon toplumunda eski ve yeni arasındaki çatışmanın korkusuz bir hicvi.

Deneyimsiz bir genç oyuncu, Dostoyevski'nin 'Ecinniler' adlı romanından uyarlanan bir filmde rol almak üzere davet edilir. Paris'te yaşayan film yönetmeni onun hayatını ele geçirir. Genç oyuncu, kısa sürede oyunculuk ile gerçeklik arasındaki çizgiyi çekemez hale gelecektir.

İnsanlar, dileklerini şişelere koyup denize atar. Amiro ve onun gibi talihsiz çocuklar ise o şişeleri denizden toplayarak geçinmeye çalışmaktadır...Amir Naderi'nin yönettiği Davandeh (The Runner) - Koşucu, para kazanabilmek için su satıp ayakkabı boyayarak günübirlik işler peşinde olan, bu işleri yaparken de hakkını aramak için sürekli koşmak zorunda kalan, savaşta ailesini kaybetmiş kimsesiz Amiro'nun hayatını anlatıyor. Doğuştan elde edilmiş ve sonradan kazanılmış hakları, statüyü, savaşın geride bıraktığı yıkık hayatları gözler önüne seren film, İran Sineması'nın karanlık yılları kabul edilen 1979-1982 yılları arasından sonra uluslararası camiada beğeni toplamayı başarmıştı.

Gloria, sıradan bir ev kadınıdır. Taksi şoförlüğü yapan duyarsız kocası, uyuşturucu satarak harçlıklarını çıkaran iki oğlu ve evde bir sürüngen besleyen kayınvalidesiyle birlikte yaşamaktadır. Ev işlerinden başını kaşıyacak vakti yoktur. Ancak Gloria da daha iyi bir hayatın özlemini duymakta, en azından cinsel gücü yerinde bir erkekle sevişmek istemektedir.