Med Hondo, 1970'ten beri politik açıdan bağlılık gösteren uzun metrajlı filmler ve bir dizi belgesel üretmiştir. Onun ilk büyük filmi, Fransa'da yurtdışında yaşadığı deneyimlerinin bir sonucudur. Soleil O'da (1970) Hondo, Fransa'daki Afrikalıların karşılaştığı ırkçılığı eleştirir ve aynı zamanda köle ticareti ile Batı Avrupa'nın ekonomik olarak gelişmiş bölgelerindeki işçi çalıştırma pratikleri arasında bağlantılar kurar.Normalde Afrika sineması çatısı altında değerlendirilen Soleil O, Afrika kökenli göçmenlerin sömürge sonrası bir Avrupa ülkesine varışlarının sosyal, politik ve ekonomik etkilerini ele aldığı için, siyahi diasporik göç tartışmaları için son derece uygundur. Ayrıca film, Afrika kökenini reddederek Batı kültürünü yüceltmenin tuzaklarına işaret ederek asimilasyonun etkilerini gözler önüne serer. Filmin göçmenliği pan-Afrika meselesi olarak gören vizyonu ve ırkçılığı ile onun yabancılaştırıcı etkilerini betimleyişi, kıtayı anlamak için onu ideal bir eser haline getirir.

Bamako, çoğu filmden fazlasıyla, fikirler üzerine kurulu bir filmdir. Temel fikir şudur: Dünya Bankası'nın zengin güçlerin çıkarlarına hizmet eden ve kıtanın sömürüsünü devam ettiren politikaları sonucunda, borç Afrika'yı ezip geçmektedir. Mali özelinde bu sömürü, altın ve pamuk (başka yerlerde pirinç, kahve, kakao ile elmas, kalay, kereste) üzerinden işler; ayrıca devletin başarısızlığı, neoliberalizm, düşük yaşam beklentisi, yetersiz eğitim ve sağlık hizmetleri gibi sorunları da kapsar. Bir sahnede, Bamako'nun gençlerinin, ucuz bir Hollywood kovboy filminin taklit versiyonunu izlediğine tanık oluruz; onların hayal gücünü, bu ucuz taklitlerden oluşan ölü bir sinemanın ele geçirdiğini görürüz.Bamako'nun her hikaye dizisinde ötem tema* işlenir; anlatı boyunca, sona ermekte olan bir aşkın akıldan çıkmayan şarkısı yankılanır. Dünya Bankası mahkeme salonunda suçlanırken, savcı tarafından Adalet gibi yüce ideallerin retoriği tekrarlanırken, uyuşuk/tepkisiz figürler avlunun dışında isteksizce dinler. Bu, Sissako'nun Afrika'yı genelde sunuş şekli değildir; kendisi geçmişte, Avrupa ile Afrika arasındaki eşitsiz servet dağılımının gölgesine rağmen, kıtanın büyüleyici ve hayranlık uyandırıcı olduğunu açıkça ifade etmiştir. Ötem tema: Eserin sadece "ne anlattığı" değil, "aslında ne hissettirdiği" ve "hangi büyük soruları sordurduğu" ile ilgilidir. Eserin ruhu ve derinliğini oluşturan katmandır.

Yıl 1938... Faşizmin kara gölgesi tüm Avrupa'nın üstüne çökmektedir. Yaşlı Pereira, bağımsız ikinci sınıf bir Lizbon gazetesinin kültür sayfasının editörüdür. Bu zor zamanlara karşı ilgisiz, kendini eski edebiyat klasiklerinin büyüsüne kaptırmış ölüm takıntılı biridir. Sevdiği kitap ve yazarlardan başka hiçbir şeyi önemsemez. İdealist Rossi ve komünist kız arkadaşı güzel Marta, Portekiz'deki dikta yönetimine karşı inançla mücadele eden bir çifttir ve gönülsüz Pereira'yı tozlu kitaplarından ayırıp dikkatini Avrupa'da hüküm süren politik karmaşaya yöneltmeye çalışırlar. Sonunda gazetedeki konumunu kullanarak yaklaşmakta olan tehlikeler konusunda halkı uyarması için onu yüreklendirirler. Rossi işinden ayrılıp yeraltındaki devrimcilere katılır. Pereira, Marta'ya para göndermeye devam eder, ancak davaya kendini tam anlamıyla adamış ya da politik bir görüş benimsemiş değildir, ta ki filozof kardiyolog Doktor Cardoso'yla tanışana dek...

Halla, işini seven bir koro şefidir. Genç kadın aynı zamanda İzlanda’nın tabiatını, sanayi yıkımından kurtarmaya çalışan bir aktivisttir. Politikacılar tarafından yönlendirilen sanayiciler, İzlanda arazileri için büyük bir tehdit oluşturur. Yaşananlar karşısında genç kadın, İzlanda topraklarını korumak için alüminyum endüstrisine karşı savaş ilan eder. Sanayicilere karşı giriştiği bu zorlu mücadelede kısa sürede alüminyum endüstrisinin belası haline gelir. “Dağların Kadını” olarak anılmaya başlayan Halla, fabrikaların çalışmasını engellemek için her şeyi göze alır. Tam da bu dönemde aldığı bir haber tüm hayatını değiştirir. Hanna, uzun süredir evlat edinmek için mücadele vermiştir ve sonunda beklediği yanıt gelir. Bir kız çocuğu evlat edinmeye hak kazanan Halla, hayalleri arasına seçim yapmak zorunda kalacaktır.

Nanni Moretti, ilk kez baba olurken hayatındaki iniş çıkışları komik bir bakış açısıyla ele alıyor. İtalya genel seçimleri hakkında bir belgesel çekmeye çalışırken dikkatinin dağılmasıyla mücadele ediyor.

Yeni seçilen papa ile terapistinin hikayesi... İtalyan Sinemasından gelen yapım, papalık mevkisine esprili bir şekilde bakıyor. Yeni seçilen bir papanın kendisiyle ilgili şüpheleri vardır ve terapistlere rağmen, bu konumu geri çevirip kaçmaya karar verir. Filmde Piccoli, papa seçildikten sonra adeta sinir küpü haline gelen bir kardinali canlandırırken, Nanni Moretti de papanın tedavisini üstlenen psikiyatrist rolünde.

I. Dünya Savaşı'nın son günleri, Doğu Cephesi. Yalnız bir kurt, gerçek bir savaşçı olan Yüzbaşı Conan, gözüpek Fransız savaşçılardan oluşan bir birliğe liderlik eder; bu savaşçılar yakın dövüşü severler ve barış zamanına uyum sağlayamazlar, kendilerini sadece savaş alanının kaosunda gerçekten hayatta hissederler.

Paris’te çekilen belgesel, 20. yüzyıl Amerikan edebiyatının dev figürlerinden James Baldwin’in portresini çıkarırken, siyahların düşünsel tarihine ve siyasi hareketlerine dair geniş bir tablo çıkarıyor. Efsanevi yazar, Paris’in pek çok farklı noktasından izleyiciye sesleniyor.

Efsanevi model, sanatçı, müzisyen Zouzou’nun Mary Magdalene’yi, Fransız oyuncu Pierre Clémenti’nin İsa’yı oynadığı, yönetmenin kendisinin de yanlış yola sapmış bir havari olarak yer aldığı İncil’le ilgili serbest bir alegori.Bir Başkaldırı Manifestosu: İsa, Devrim ve Erken Dönem Garrel Sinemasının Kökleri1. Tarihsel Konum: 1968 Sonrasının Ateşli İsyanıGarrel, bu filmi Mayıs 68 ayaklanmalarının hemen ertesinde, sokaklardaki barikat dumanları henüz dağılmamışken çekti. Sinema tarihinde nadir görülen bir "devrim anı"na sabitlenmiş filmdir: Dini mitolojinin politik bir silaha dönüşümü: İsa figürü (Pierre Clémenti), bir Che Guevara yorumuyla sunulur. Çarmıha geriliş sahnesi, Fransız polisi tarafından dövülen öğrencilerin fotoğraflarıyla zihinde örtüşür. Meryem Ana'nın yeniden yazımı: Zina yapan, afyon çeken ve "kutsal annelik" mitini reddeden bir karakter olarak işlenir. Bu, Katolik Fransa'ya yönelik kışkırtıcı bir saldırıdır.2. Biçimsel Radikallik: Avangartın SınırlarındaGarrel, bu filmde Godard'ın politik didaktizmini ve Bresson'un ascetik minimalizmini reddeder; kendine özgü bir "lirik anarşizm" yaratır: Siyah-beyazın şiddeti: Gölgeler ve ışık, karakterlerin iç çatışmalarını değil, tarihsel bir andaki kolektif çığlığı yansıtır. Doğaçlama diyaloglar ve teatral sahneler: Oyuncular (Nico dahil) senaryosuz çalışır. Bu, Artaud'nun "Vahşet Tiyatrosu" teorisinin sinemadaki karşılığıdır. Müzik: Nico'nun drone şarkıları ve aniden kesilen sessizlikler, izleyiciyi bir "devrimci ayin"e zorlar.3. Tematik Patlamalar: Din, Cinsellik ve Siyaset Kutsalın profanlaşması: İsa'nın son akşam yemeği, bir grup hippinin afyon partisine dönüşür. Kutsal Kase yerine şişe şarabın geçmesi, Kilise'ye değil, tüketim toplumuna yönelik bir eleştiridir. Cinsel devrim: Meryem'in bekaretinin kaybı, sahnede gerçek bir seks eylemiyle (simüle edilmiş olsa da) gösterilir. 1969'da bu, sansür kurullarını çıldırtacak derecede radikaldi. Sanatın rolü: Garrel, film boyunca "devrim mi sanat, sanat mı devrim?" sorusunu sorar. Kamerasını bir molotof kokteyli gibi kullanır.4. Eleştirel Sorunlar: Kaosun Bedeli Anlatı dağınıklığı: Film, bazen fazla içe dönük bir hal alır. Seyirci için takip etmesi zor olabilir. Kadın temsili: Nico'nun karakteri (Meryem Magdalena), eril bakışın nesnesi olmaktan kurtulamaz. Garrel'in kadın karakterleri "ilham perisi" olma tuzağına düşer. Politikanın estetikleştirilmesi: Gerçek sokak mücadeleleriyle bağlantı kopukluğu, filmi bazen "güzel ama boş" bir deneye dönüştürür.5. Günümüzdeki Yeri: Neden Hâlâ Sarsıcı?Le Lit de la Vierge, sinemanın bir katedral değil, bir barikat olduğunu hatırlatan nadir eserlerden. Günümüzdeki "aktivist sanat" tartışmalarının öncüsüdür.

Fransız sinemasının en saygın isimlerinden Philippe Garrel yine aşkın ve âşıkların gizemli girdabına dalarak karmaşık ilişkileri ele alıyor; siyah-beyaz romantik filmin odak noktasında Garrel’in kızı Esther’in canlandırdığı, sevgilisinden ayrılan genç öğrenci Jeanne yer alıyor. Aşk acısı çeken Jeanne, üniversitede felsefe hocası olan babasının yanına taşınır. Evde ilk karşılaştığı, babasının yeni kız arkadaşı Ariane’dır. Ariane, Jeanne’la yaşıt, üstelik babasının öğrencisidir. Aynı evde farklı aile dinamikleriyle aşk ilişkisi çakışınca ortaya yönetmen Garrel’in alametifarikası, bir yanıyla komik bir yanıyla trajik insani durumlar ortaya çıkar.