Efsanevi model, sanatçı, müzisyen Zouzou’nun Mary Magdalene’yi, Fransız oyuncu Pierre Clémenti’nin İsa’yı oynadığı, yönetmenin kendisinin de yanlış yola sapmış bir havari olarak yer aldığı İncil’le ilgili serbest bir alegori.Bir Başkaldırı Manifestosu: İsa, Devrim ve Erken Dönem Garrel Sinemasının Kökleri1. Tarihsel Konum: 1968 Sonrasının Ateşli İsyanıGarrel, bu filmi Mayıs 68 ayaklanmalarının hemen ertesinde, sokaklardaki barikat dumanları henüz dağılmamışken çekti. Sinema tarihinde nadir görülen bir "devrim anı"na sabitlenmiş filmdir: Dini mitolojinin politik bir silaha dönüşümü: İsa figürü (Pierre Clémenti), bir Che Guevara yorumuyla sunulur. Çarmıha geriliş sahnesi, Fransız polisi tarafından dövülen öğrencilerin fotoğraflarıyla zihinde örtüşür. Meryem Ana'nın yeniden yazımı: Zina yapan, afyon çeken ve "kutsal annelik" mitini reddeden bir karakter olarak işlenir. Bu, Katolik Fransa'ya yönelik kışkırtıcı bir saldırıdır.2. Biçimsel Radikallik: Avangartın SınırlarındaGarrel, bu filmde Godard'ın politik didaktizmini ve Bresson'un ascetik minimalizmini reddeder; kendine özgü bir "lirik anarşizm" yaratır: Siyah-beyazın şiddeti: Gölgeler ve ışık, karakterlerin iç çatışmalarını değil, tarihsel bir andaki kolektif çığlığı yansıtır. Doğaçlama diyaloglar ve teatral sahneler: Oyuncular (Nico dahil) senaryosuz çalışır. Bu, Artaud'nun "Vahşet Tiyatrosu" teorisinin sinemadaki karşılığıdır. Müzik: Nico'nun drone şarkıları ve aniden kesilen sessizlikler, izleyiciyi bir "devrimci ayin"e zorlar.3. Tematik Patlamalar: Din, Cinsellik ve Siyaset Kutsalın profanlaşması: İsa'nın son akşam yemeği, bir grup hippinin afyon partisine dönüşür. Kutsal Kase yerine şişe şarabın geçmesi, Kilise'ye değil, tüketim toplumuna yönelik bir eleştiridir. Cinsel devrim: Meryem'in bekaretinin kaybı, sahnede gerçek bir seks eylemiyle (simüle edilmiş olsa da) gösterilir. 1969'da bu, sansür kurullarını çıldırtacak derecede radikaldi. Sanatın rolü: Garrel, film boyunca "devrim mi sanat, sanat mı devrim?" sorusunu sorar. Kamerasını bir molotof kokteyli gibi kullanır.4. Eleştirel Sorunlar: Kaosun Bedeli Anlatı dağınıklığı: Film, bazen fazla içe dönük bir hal alır. Seyirci için takip etmesi zor olabilir. Kadın temsili: Nico'nun karakteri (Meryem Magdalena), eril bakışın nesnesi olmaktan kurtulamaz. Garrel'in kadın karakterleri "ilham perisi" olma tuzağına düşer. Politikanın estetikleştirilmesi: Gerçek sokak mücadeleleriyle bağlantı kopukluğu, filmi bazen "güzel ama boş" bir deneye dönüştürür.5. Günümüzdeki Yeri: Neden Hâlâ Sarsıcı?Le Lit de la Vierge, sinemanın bir katedral değil, bir barikat olduğunu hatırlatan nadir eserlerden. Günümüzdeki "aktivist sanat" tartışmalarının öncüsüdür.

Bu büyüleyici ve gizemli altmışlı yıllar başyapıtında, Avrupa sinemasının en özgün yönetmenlerinden Marco Ferreri, bizi bir aynanın içinden geçirerek, Michel Piccoli'nin ustalık dolu performansıyla canlandırdığı İtalyan bir gaz maskesi tasarımcısının görünüşte sıradan bir gecesine götürür. Klostrofobik, modern evinde, sürekli hap yutan karısını şımartır, hizmetçisini baştan çıkarır ve bir zamanlar John Dillinger'a ait olabilecek bir silah keşfeder—ve sonrasında işler daha da tuhaf bir hal alır. Toplumsal düzensizlik üzerine gerçeküstü bir politik mesaj niteliğindeki Dillinger Öldü (Dillinger è morto), sıradan olanın içindeki absürt bir anlatımdır. Mantık dışı ve aynı zamanda büyük bir varoluşsal derinliğe sahip bu film, benzersiz bir deneyim sunar.

Şaşırtıcı Alp manzaralı çekimleri ve genç Robert Redford’un ilk başrol performanslarından biriyle Downhill Racer, Michael Ritchie’nin etkileyici ilk filmi olarak görsel bir şölen sunuyor. Redford, son derece hırslı bir kayakçı olan David Chappellet’i Avrupa’da Olimpiyat altını için mücadele eden "Underdog" (şansı az görülen) bir Amerikan takımında ustalıkla canlandırırken, Gene Hackman da onun bencil zafer tutkusunu dizginlemeye çalışan sert bir antrenör rolüyle filme güç katıyor. Ünlü romancı James Salter’in incelikli senaryosuyla Downhill Racer, izleyiciyi yarışmacının zihnine doğrudan taşıyan nefes kesici hız ve öfke dolu sahneleriyle canlı bir karakter portresi çiziyor.

Dört profesyonel suçludan oluşan bir çete, Paris'teki bir havaalanından zengin bir genç kızı kaçırır ve kızın zengin babasından para koparmak için titiz bir plan yapar. Kızı izole bir sahil evinde tutsak eden çetenin planı, kişisel şeytaniklikler ortaya çıkana ve bir dizi ihanete yol açana kadar mükemmel bir şekilde işler.

Nükleer felaket sonrası İngiltere'sinde, bir avuç tuhaf karakter yıkıntılar arasında, sonsuz kül yığınları, kırık çanak çömlek ve tuğla yığınları, çamurlu düzlükler, takma diş ve eski bot yığınları arasında yaşam mücadelesi veriyor. Vatansever bir şekilde "Tanrı Bayan Ethel Shroake'i Korusun, Çok Yaşa Bayan Ethel Shroake" şarkısını söyleyerek bu gerçeküstü manzarada dolaşırlar, polis tarafından sürekli olarak "hareket etmeye devam etmeleri" konusunda uyarılırlar ve ara sıra bir papağana, dolaba ve hatta - evet, pencerelerindeki kirde "No Wogs" yazan bir yatak-oturma odasına dönüşmeye eğilimlidirler. Bu hikâye özellikle, Londra metrosunun bir kompartımanında ailesiyle birlikte yaşayan bir kız, yan kompartımandaki yolcu ve ağır hamile kıza hemşire bulmak için yer üstüne çıktıklarında tanıştıkları doktorun tuhaf "aşk hikâyesi" etrafında dönüyor.

Brezilya ormanlarındaki bir köyde yetişkin bir siyah adam olarak doğan Macunaíma, daha sonra sihirli bir şekilde beyaz bir adama dönüşür ve São Paulo şehrine macera dolu bir yolculuk yapar. Oraya vardığında bir züppeye dönüşür ve kazara bir bombalamada ölen devrimci Ci'ye aşık olur. Acımasız bir sanayiciyi soyduktan sonra köyüne dönen Macunaima, yeni edindiği bilgi ve eşyaların pek işe yaramadığını görür.

Yakın gelecekte kıyamet sonrası bir dönemde, Avrupa nüfusunun çoğunluğu tanımlanamayan bir tür veba salgını yüzünden yok olmuştur. Genç bir çift olan Cino ve Dora, yetkililer tarafından izole edilmiş geçici bir üste toplanır. Muayene edilirler ve kendilerini altı ay boyunca koruyacak antibiyotikler verilir, bölgede yaşamak için ıssız bir ev seçmeleri ve bu süreyi çocuk sahibi olmak için kullanmaları söylenir.

Juraj Jakubisko’nun yönettiği, Slovak ve Çek eleştirmenlerin en iyi Slovak filmleri arasında saydığı Vtáckovia, Siroty a Blázni (Birds, Orphans and Fools), uzun süre bastırılmış bir aşk, ölüm ve delilik hikayesini anlatıyor. Konu savaşın yerle bir ettiği, bombalanmış kiliseler ve yıkılmış evlerden oluşan bir coğrafyada ilerleyen iki adam ve yetim bir Yahudi kızın alışılmadık ilişkisine odaklanıyor.1968’deki Sovyet işgali ardından çekilen, Slovakya’nın tarihi olaylarına göndermeler yapan film, Jakubisko’nun yer yer oyunbaz ve gerçeküstü yaklaşımını yansıtır. Giderek kabusa dönüşen bu hikaye, zamanında yetkililer tarafından “yoz ve zararlı sanat” olarak nitelendirildi ve Komünist rejimin 1989’daki son günlerine dek yasaklı kaldı. Siyasal ve biçimsel olarak hala Çek Yeni Dalga’sının en radikal filmlerinden biri olarak kabul edilir.

1968 Amerika yapımı, Oscar adaylığı bulunan bir belgesel olan film, Vietnam Savaşı'nın başlangıç ve patlama dönemlerini ele alıyor. Siyah beyaz formatında çekilen ve savaşın köklerine inen film, yapımının gerçekleşmesinin ardından izleyicilerin bir kısmının büyük tepkisiyle karşılaşmıştır. Gazeteci, siyasetçi ve ordu mensupları gibi farklı tanıklarla savaş üzerine yapılan ropörtajların ve arşiv görüntülerinin yer aldığı filmin yönetmenliğini Emile de Antonio üstleniyor.

60'ların sonunda Matematik Bölümünden mezun olan Alman Stefan Brückner; dünyayı gezmek için Lübeck'den Paris'e hiç para taşımadan seyahate çıkar. Charlie ile arkadaş olurlar ve bir partiye giderler. Stefan partide Amerikalı genç Estelle Miller ile tanışır. Charlie'nin sözünü dinlemeden hareket eden Stefan; İbiza'ya giden Estelle'yi takip eder. Estelle'yi Dr. Wolf'dan kurtaran Stefan; Estelle ile deniz kıyısında bir evde yaşamaya başlar. Estelle'nin Dr. Wolf'dan çaldıkları hayatlarını az çok değiştirecektir.