12 yaşlarında olan Yekta geleneklerinden ve aile köşkünden kopamayan halası ile yaşamaktadır. Adada yaşayan ve İngilizce hocası olan diğer halası Yektayı bu kopuk ve asosyal hayattan kurtarmak için yanına almak ister. Ancak Yekta annesinin birgün köşke geri döneceğine inandığından, gitmeyi istememektedir.

Aydın, İstanbul’a yeni tayin edilmiş bir polis memurudur. Şehir kadar sosyal hayata da yabancılık çekmektedir. En büyük sıkıntısı yalnızlıktır. Şekerci dükkânında çalışan Mehtap’la uzaktan uzağa ilişki kurmaya çalışır. Fakat ilgisine karşılık alamaz. Tıpkı hastalığından dolayı arkadaşları tarafından dışlanan Osman ve diğerleri gibi… Her insan, hayatı boyunca birinden ötekine savrulup durur.

Aydınlık, sükunetli bir berber dükkanında tuhaf bir öfke.“Derdi ne olacak… Hepimizin derdi aynı. O da hem burada olmak istiyor, hem çok uzakta…”“Neresiymiş o çok uzak?”Ümit Ünal ’80 sonrası Türk sinemasındaki yön kaybedişin ortasına doğmuş, o dönemden bugüne üç kuşakla çalışmış, koca bir devinime tanıklık etmiş bir sinemacı. Buna rağmen Yönetmen titrinde uzun sure karşımıza çıkan bir isim değil. Mezun olduktan bir sene sonra ödüllenen, akabinde filme çekilen senaryosu “Teyzem” den bu yana onlarca senaryo, ayrıca romanlar, hikayeler… Fakat 2001 senesine kadar uzun metraj yönetmemiş. Her zaman görmediğimiz, ama varlığını bildiğimiz bir hikaye anlatıcısı gibi, ‘hem burada, hem çok uzakta.’Gölgesizler, Ümit Ünal ‘ın dördüncü filmi. Hasan Ali Toptaş ‘ın 1994 Yunus Nadi Ödülü sahibi romanı ile aynı adı taşıyor. Dupduru görselliğine karşın, soru işaretleriyle süren, içine kapalı bir film. Oyuncular tanıdık, mekanlara aşinasınız ama sanki diyaloglar oyunu zorluyor, bir köy var ama aksan yok. Bir başka yerde bir esnaf dükkanı, içinde karmaşık şeyler söyleyen insanlar. Alışık değilsiniz, tereddüttesiniz.İki yol var: Filmin kendisini anlatmasını, size bir şeyler sunmasını beklemek (ki nafile) ya da işaretlerin izini sürmek, filmin size, sizin ona katılmanıza izin vermek. O vakit anlaşılıyor ki Gölgesizler salt seyre sunulan bir anlatı değil, var olmak üzerine bir mütalaa. Hepimizi rahatsız eden, ezen, varlığımızdan çalan onca şey üzerine bir arayışın yansıması. Sanki bu hikayenin sorularını sorması ve sordurması gerekiyormuş, bir yazar ve bir senarist yönetmen de elinden tutup aramıza çıkarmışlar onu.Ne kadar varız? Ne yaparsak? Görününce var mıyız? Yoksa iz bırakınca mı?Görünüyoruz, yukarıda ışık da var, ama gölgemiz yok örneğin. Var mıyız o zaman?VARLIK VE YOKLUKGölgesizler ‘de bu sorgulayış, birbirine geçişi olan iki boyut ile yürür: Biri günümüz dünyası, diğeri zihinde. Kimi izleyiciler buna paralel evrenler demiştir, ne var ki iki dünyada aynı anda yaşayan karakterler yoktur. Belirtildiği gibi, kişilerden bazıları bir boyuttan diğerine geçer.Bu iki boyutu Dış Katman ve İç Katman olarak tanımlamak yerinde olur.Dış katmanda, Yazar olduğunu bilmediğimiz sakin bir yabancı, İstanbul ‘da bir berber dükkanında oturmuş sırasını beklemektedir. Etrafında merakını celbeden resimler görür. Kimi müşteriler değişik durumlar yaratır. Şaşırır, sorular sorar. Sessizlik, belirsizlik, bir şey anlatmayan yanıtlar… Çırak çıkıp kaybolur, ardından da berber. Yabancı dönmelerini bekler, bekler, gece olunca dükkandan çıkar. Dolaşır, bir yerde çay içer, evine sabah döner, romanını bitirir. Bunlar olurken arada bambaşka bir hikayeyi de bölüm bölüm izleriz, ve o hikayeyle burada olanların bir ilgisi yoktur. Sabah olup romanının bitmesiyle anlarız ki, Yazar ‘ın dün akşam gördüğü tüm resimler, simgeler, bir İç katmandan bu yaşama ulaşan ipuçlarıdır. Berber, çırağı, müşteriler Nuri ve Postacı bu...

Selman Bulut, bir zamanlar antropolojiyle ilgilenmiş eski bir boksör, şimdilerdeyse bir camide görev yapan sıradışı bir imamdır. Bir gün namaz esnasında cemaatten bir adam öldürülür. Katil kimseye görünmeden kaçar. Polisler olaydan sonra ortadan kaybolan caminin müezzini Efrahim’den şüphelenirler. Bunun üzerine Selman, Efrahim’in peşine düşerek katili bulmaya çalışır.

İstanbul'un sakin mahallelerinden birinde vahşi bir cinayet işlenir. Cesedi bulunan kadının kimliği tam olarak anlaşılamaz, fakat polisin eline kadının çıplak görüntülerinin yer aldığı video görüntüler geçmiştir. Polis, mahalle sakinlerini olayla bağlantılı olarak sorgulamaya başlar. Son dönemin en ilginç yapımlarından biri olan Dokuz, dijital kamerayla çekildi ve 21. İstanbul Film Festivalinde, En İyi Film ödülünü alıp, Serra Yılmaza da En İyi Kadın Oyuncu ödülü kazandırdı.

İstanbul'un en görkemli mevkilerinden biridir Beyoğlu, İstiklal Caddesi... Ancak gece olup ışıklar sönmeye başladığında bin türlü pislik belirir bu karanlık sokaklarda... Toplumdan dışlanmış, ötekileştirilmiş insanların dramı işte böyle anlarda yoğunlaşır. İşte doğuştan kaybedenlerden biri de kirli bir barda barmenlik yapan bir cücedir. Cücenin yolu bir gün bir fahişelik yaparak geçinen bir travestiyle kesiştiğinde bu iki dışlanmış, iki istenmeyen insan arasında kadere ve hayata meydan okuyan bir dostluk başlar. Bu dostluk kendilerini öteleyen topluma karşı yapılmış bir başkaldırı niteliğindedir. 90'lı yıllarda sıkça karşılaştığımız karanlık atmosferli ve melankolik filmlerden biri olan yapıt özellikle başrollerindeki Fikret Kuşkan ve Mevlüt Demiryay'ın performanslarıyla ilgiyi hak ediyor.

Ankara merkez cezaevinde, kadınlar ve erkekler, adli ve siyasi tutuklular, ve çocuklarla dolu bir hapishanede çocuk koğuşunu anlatıyor film. Dördüncü koğuştaki çocuklar dua ederler: Allahım, beni daha iyi bir hapishaneye yolla.

Bundan bir süre önce, dünyanın en eski uygarlıklarının mekanı Anadolu’ya doğru yola çıkan Nezih Ünen ve ekibi, benzersiz bir sinema projesini de başlatmış oldu. Unutulmuş topraklarda geçen ve yapımı 6 yıl süren film, 2008 yılında festivallerde, 2010 yılında ise salonlarda seyirci ile buluşarak gün ışığına çıktı. Görkemli bir geçmişten bugüne kalan şarkı, dans ve ritüellerin modernize edilerek ölümsüzleştirildiği bu ilk ‘Gerçek Yaşam Müzikali’nde dünya, bilmediği belki de son büyük uygarlıkla, Anadolu ile tanışıyor. Yapımı kadar, yayınlanmasında da pek çok güçlükle karşılaşılan Anadolunun Kayıp Şarkıları projesi, herşeye rağmen sessiz bir süreç içinde uluslararası alanda geniş kitlelere ulaştı ve ulaşmaya devam ediyor. İçeriğindeki benzersiz kültürler, tarihi mekanlar ve doğal ortamlar her geçen gün silinip yok olurken geriye bu film ve albümündeki şarkılar, danslar ve anılar kalmakta.

Abidin ve Mahmut pavyonlarda ayaküstü komedyenlik yapan ve hayatta kaybeden tarafta yer almayı alışkanlık haline getirmiş iki arkadaştır. Abidin eskiden gemicilik yapmıştır ve kadınlara feci düşkündür. Bir yetimhanede büyümüş olan Mahmut ise karşı cinse olan utangaç tutumu ve hassas yapısıyla yoldaşından ayrılır. İki kafadarın sepetli bir antika motosikletin sırtında sürdürdükleri seyyar yaşamları, sağır ve dilsiz ama güzeller güzeli bir genç kızın hayatlarına girmesiyle alt üst olacaktır. Yaşayacakları olaylar hem kendilerini daha yakından tanımalarına hem de hayatın anlamı ve etraflarını saran hayal/gerçeklik üzerine egzersiz yapmalarına yol açacaktır. Elbette bu egzersize filmin seyircisi de dahil olacaktır.

Film, işçilerin uzun çalışma saatleri ve düşük ücretler karşısında yaşadıkları sıkıntıları ele alır. Ana karakterlerden biri olan işçi, fabrikadaki koşulların zorluğuna ve yöneticilerin adaletsiz tutumuna karşı duyduğu öfkeyi dile getirirken, diğer işçilerle birlikte bir grev başlatma kararı alır. Bu grev, işçilerin birlik olmasının ve mücadele etmesinin önemini vurgular.Karanlıkta Uyananlar, hem bireysel hem de toplumsal krizleri ele alarak, izleyicilere haksızlıklar karşısında sessiz kalınamayacağını hatırlatır. Film, sinematografik açıdan da dönemin koşullarını yansıtmasıyla dikkat çeker ve Türk sinemasında sosyal gerçekçilik akımının örneklerinden biri olarak kabul edilir.Bu yapım, işçi sınıfının mücadelesini derinlemesine inceleyerek, toplumsal sorunlar hakkında farkındalık yaratmayı hedefler. Türk Sinemasının ilk işçi-grev filmi olan "Karanlıkta Uyananlar", Antalya Film Festivali'nde iki ödül kazanmış ve o dönem büyük bir etki bırakmıştır.