Yitik (Der Verlorene), 1951 yapımı bir Batı Alman suç dramasıdır. Peter Lorre'nin yönettiği ve başrolünde oynadığı film, Lorre'nin aynı zamanda senaryosunu yazdığı ve yönetmen koltuğuna oturduğu tek yapımdır. Kara film tarzındaki bu sanat filmi, gerçek bir hikâyeye dayanmaktadır. Filmin İngilizce çevirisi (The Lost One), Lorre'nin biyografisine de adını vermiştir.Filmde Karl John ve Renate Mannhardt gibi oyuncular Lorre'ye eşlik ederken, sanat yönetmenliğini Franz Schroedter ve Karl Weber üstlenmiştir. Çekimler, Studio Bendestorf ve Hamburg'taki Heiligengeistfeld'de bulunan eski bir uçaksavar kulesinde geçici olarak kurulan sahnelerde gerçekleştirilmiş; ayrıca şehir içinde çeşitli mekânlarda dış çekimler yapılmıştır.Lorre'nin bu kişisel projesi, savaş sonrası Almanya'sının psikolojik yaralarını ve ahlaki çöküşünü ele alırken, dönemin sinema endüstrisinde de yenilikçi bir soluk getirmeyi hedeflemiştir. Ancak o dönemde beklenen ilgiyi göremeyen film, zamanla kült statüsü kazanmış ve Lorre'nin vizyoner sinema anlayışının bir kanıtı olarak kabul edilmiştir.Görsel ve Anlatı DiliLorre’nin yönetmenlik tarzı, dışavurumcu sinemanın izlerini taşır: Karanlık gölgeler, klostrofobik kadrajlar ve tren sahnelerindeki tekrarlar (kaderin kaçınılmazlığını simgeleyen), filmin kasvetli atmosferini pekiştirir. Diyaloglardan çok görsel unsurlarla ilerleyen anlatı, Rothe’nin içsel çatışmasını sinematik bir şiire dönüştürür.Tarihsel BağlamFilm, savaş sonrası Almanya’sında Nazi geçmişiyle yüzleşmekten kaçınan toplumun eleştirisidir. Lorre, bu projeyle hem kendi sürgün deneyimini hem de Almanya’nın kolektif suçluluğunu perdeye yansıtır.Kayıp, bir polisiye olmanın ötesinde, faşizm sonrası bir ulusun psikolojik portresidir. Lorre’nin hem oyunculuğu hem de yönetmenliği, sinema tarihinde unutulmaz bir iz bırakır.

Louis Malle'in yönettiği Ascenseur Pour L'echafaud (Elevator to the Gallows) - İdam Sehpası, patronunun karısıyla aşk yaşayan bir iş adamının, patronunu öldürüp olaya intihar süsü vermesi sırasında yaptığı ufak bir hatanın büyüyerek olayları içinden çıkılmaz bir hale dönüştürmesini anlatıyor.

Ölümcül bir virüs tüm dünyayı tehdit etmektedir. 1996’da 5 milyar kişinin ölümüne neden olan bu virüs, 2035’te dünya nüfusunun yalnızca %1’ini hayatta bırakmıştır. Bu virüsün etkilerinden korunabilmek için insanlar yer altında koloniler kurarak yaşamaya başlar.Bu virüsün üstesinden gelebilmek için mahkumlardan James Cole, zaman makinesiyle geçmişe gönderilir. Yanlışlıkla 1990 yılına gönderilen Cole, bilimadamları için virüs hakkında araştırma yapar.Daha sonra zaman yolculuğunu sürdüren Cole, 1996’da akıl hastanesine alınır. Burada Dr. Kathryn Railly ile tanışan Cole, onu içinde bulundukları duruma inandırmaya başlar.

Oldukça yetenekli olmasına karşın işine karşı hiçbir ruh beslemeyen bir fotoğrafçı, amaçsız bir şekilde bir çok insanın ya da modelin fotoğrafını çekmektedir. Bir gün parktaki bir çiftin fotoğrafını çeker. Eve dönüp karanlık odada fotoğrafı büyütünce hiç farketmediği bir durum dikkatini çekiverir. Fotoğraf karesi, işlenen bir suçun en çarpıcı kanıtı olmuştur * Bir şeyin gerçek olup olmadığını nesnel kanıtlarla değil, gerçekliğini savunan kişinin inancıyla ölçülebileceğini anlatan film, muhakkak izlenmesi gereken başarılı bir yapım. Usta yönetmen Michelangelo Antonioninin başyapıtlarından biri sayılan Blowup, zenginlik ve şöhretin insanın yalnızlığına ve ruhunun ihtiyaçlarına çözüm sağlayamayacak değerler olduğunu anlatan önemli bir yapım olarak sinema tarihinde yerini alıyor * Öncelikle bu filmi bütünlemesine anlamak için Julio Cortazarın aynı isimdeki öyküsünü okumalısınız

Uzun süredir dul olan bir anne tek evladıyla yalnız yaşamaktadır. Oğlan 28 yaşında, çekingen ve sessiz bir genç adamdır. Korkunç bir cinayetin arından, kadının yetersiz, aciz oğlu baş şüpheli görülür. Aleyhinde gerçek bir kanıt yoktur, fakat polis onunla ilgili yersiz kuşkuya kapılır. Dosyayı kapamak için sabırsızlanan polis, baştan savma soruşturmalarından memnun bir şekilde çocuğu tutuklar. Savunma avukatı beceriksiz ve güvenilmez çıkar. Başka seçeneği kalmayınca, oğlunun masumiyetini ispatlamaya karar veren anne olaya karışır. Başroldeki kadın oyuncu aynı zamanda Düşlerimin Prensi dizisinde ana kraliçeyi oynuyordu.

Bir İdam Mahkumu Kaçtı, sinemada minimalizmin tadına varmak isteyenler için en iyi başlangıç noktası. Filmin büyük bölümü, Fontaine'i (François Leterrier) hücresinde yalnız başına, kendisi gibi tutsak olanlarla iletişim kurarken ve özgürlüğüne doğru adım adım ilerlerken gösterir. Bütün Bresson filmleri gibi bu film de, Bresson'un uzun çalışmalardan sonra geliştirdiği, "sinematograf" üzerine kuramlarını ortaya koyar: Dramatiklikten tamamen uzak bir oyunculuk sergileyen amatör oyuncular; görüntü dışı seslere ve onların aktardığı bilgiye olağanüstü bir vurgu; son ve görkemli ana kadar müziğin kullanılmaması. Fransız sinemasının diğer muhteşem hapishane filmleri olan Jaques Becker'in Le trou (Delik, 1960) ve Jean Genet'nin Un chant d'amour (Aşk Şarkısı, 1950) filmleri gibi, Bir İdam Mahkumu Kaçtı da insan ruhunun çektiği acıların ve kurtuluşa yönelten dürtülerin olağanüstü güçlü bir alegorisini sunar. Aynı zamanda, Hitchcock'un en iyi işleriyle boy ölçüşebilecek, diken üzerinde tutan, seyreltilmiş, kuşkulu bir gerilim biçimi elde eder.Bir İdam Mahkumu Kaçtı, uzun yıllar boyunca varoluşsal ve tinsel boyutlarından ötürü takdir topladı; yakın zamanlardaysa, Bresson'un Fransız Direniş Hareketi'ndeki deneyiminin bir yansıması olarak filmin politik boyutları ön plana çıkarıldı ve işlediği "boyun eğdirilerek özgürlüklerin sınırlanması" ve "acı çeken ruhlar" temalarıyla, Bresson'un meslek yaşamına, toplumsal temelli bir önem atfedildi.

Mücevher hırsızı Tony le Stéphanois hapisten çıktığında Jo ona yeni bir projeden bahseder. Tony Mario ve Mario’nun kasa uzmanı arkadaşı César ile beraber soygun yapmayı kabul eder. Her şey planlandığı gibi gider fakat César’ın kız arkadaşına pahalı bir yüzük hediye etmesi grubu afişe edecektir.