Lars von Trier'den ('kötü' olan - 'Antichrist' ve 'Nymphomaniac'ı yöneten) önce Marco Ferreri vardı. İtalyan senarist ve yönetmen, 1976'da 'La dernière femme'ı çektiğinde, burjuva izleyicileri (ve Cannes Film Festivali jüri üyelerini) dört erkeğin ölene kadar yemek yemek için bir araya geldiği 'La grande bouffe' filmiyle şaşkına çevirmişti. Ferreri, erotik drama 'La dernière femme' ile muhtemelen yine sınırları keşfetmeye koyuldu ve insan arzularıyla ilgili başka bir temayı ele aldı: cinsellik ve bunun erkekler ve kadınlar tarafından algılanma biçimleri. Sonuç, istediği gibi tartışmalı bir film oldu, birçok sinema pazarında yasaklandı veya belirli izleyiciler için sınırlandırıldı, sonu sinema tarihinde bir efsane haline geldi. Bu Marco Ferreri'nin son 'şok edici' filmi olmayacaktı. Ben bu filmi yapıldıktan neredeyse yarım yüzyıl sonra izledim. İnanıyorum ki bugün çekilmiş olsaydı, film daha tartışmalı olmasa bile en az onun kadar tartışmalı olurdu. Ama aynı zamanda pek çok soruyu gündeme getiren, hem tema hem de yaklaşım açısından cesur, mükemmel oyunculuklar sergileyen, ünlü oyuncuların kariyerlerinin en ilginç rollerinden bazılarını canlandırdığı ve sıcak tartışmalara yer bırakacak kadar gizem ve belirsizlik içeren bir film.

'La grande bouffe'daki zengin sınıfa mensup karakterlerin aksine, 'La dernière femme'ın kahramanları, binaların dikdörtgen yapaylığı ve iç mekanların sıradanlığıyla tedirgin edici bir kentsel çevrede yaşayan sıradan insanlardır. Filmin ilk sahnesinde mühendis Gérard büyük bir kimya fabrikasındaki işinden kovulur, ancak bu durumdan hiç etkilenmiş görünmez. Onun derdi bir yaşındaki oğlunu büyütmek ve özellikle kadınların peşinden koşmaktır. Çok geçmeden, karısının kendisini feminist bir siyasi kariyere adamak ve belki de lezbiyen bir ilişki sürdürmek için onu çocuğuyla birlikte terk ettiğini öğreniriz. Gérard, oğlunu getirdiği kreşin güzel bakıcısı Valerie'yi eve getirir. Sıradan bir kaçamak olarak başlayan ilişki karmaşık bir hal alır. Gérard ve Valerie birbirlerine hiç uymuyor gibi görünmektedir, her ikisinin de bir ilişkide aradıkları şey Mars ve Venüs arasındaki ilişki kadar farklıdır. Birbirlerini sevmiyorlar, bol bol seks yapıyorlar ama ikisi de ilişkilerinde tatmin bulamıyor, mutluluktan bahsetmeye bile gerek yok. Valerie çok mu olgunlaşmamış? Gérard çok mu bencil? İkisi de birbirini ne sevebiliyor, ne ayırabiliyor, ne de yok edebiliyor. Belki de sadece kendilerini.

Oyunculuk performansları müthiş. Gérard Depardieu burada ilk büyük rollerinden birini, karakterin içinde eridiği ve aynı zamanda ona hükmettiği, fiziksel güç ve kırılganlığın, samimiyet ve ölçülü şiddetin bir karışımı olan yaratımlarından birini oynuyor. Ornella Muti büyüleyici bir güzelliğe sahip, aynı anda hem dışı çekici hem de içi soğuk, siyasi militanlık için kocasını ve çocuğunu terk eden beyinsel eşin tam tersi. Karakterler yoruma açık ve her bir izleyicinin hangisinin kurban olduğuna karar vermesi gerekecek. Ya da belki de her ikisi de koşulların, kamusal sahnede anlamlı olan ama özelde zehirli hale gelebilen militan bir feminizmin kurbanlarıdır? Michel Piccoli ve Nathalie Baye de yardımcı rollerde karşımıza çıkıyor. Luciano Tovoli'nin sinematografisi, toplumun kayıtsızlığının kişisel krizlere yol açtığı bir dünyanın varoluşsal baskısını hissettiren bir atmosfer yaratıyor. 'La dernière femme'i izlemeyi planlayan izleyicilerin filmin aşırılıkları konusunda uyarılması gerekiyor, ancak cesaret edenler ödüllendirilecek.