Meksika Devrimi sırasında, bir maden ocağı sahibine yardımcı olan kiralık bir silahşor, büyük bir miktar gümüşü Teksas’a ulaştırmaya çalışır.

Kayıp bir kimliğin peşinden sürüklenen, görünür bir gölgenin siyah-beyaz tonlardaki yaşayan yalnızlığına tanık olduğumuz Au pan coupé (1968), Guy Gilles’in şiirsel yaklaşımlarla tüm kompozisyonu özenle boyadığı bir yapım. Jeanne Delaître (Macha Méril) ve Jean Doit (Patrick Jouané) karakterleri sonsuz bir hüzün havuzunda kaybolmuş, birbirine çok yakın ancak aynı zamanda da birbirine son derece yabancı bir ikili olarak karşımıza çıkıyor. Onların arasındaki “yabancı” boşluk filmin başından sonuna değin nefes alarak genişliyor ve kadraj alanını daraltıyor. Bu durum bir anlamda filme yoğun bir baskı yüklerken diğer yandan filmin hikâyesini sonsuzluğa doğru, geri dönmeyecek olan bir kayığa bindiriyor. Karakter odaklı bir film olan Au pan coupé, Jeanne’ın gözünden fildişi rengindeki anılara dalmamızı sağlıyor. Öte yandan Jean’ın özne olarak varlığı, bilinmez parçacıklara bölünüyor ve o parçacıklar kendi içinde birbirini dağıtıyor.Guy Gilles teknik olarak bizi her iki karakter ile de tanıştırmasına rağmen Jean’ı her zaman bir sanrı gibi karşımıza çıkarıyor ki bu da kişisel bir hatıra durumundan uzakta kaldığı için Jean’ın kimliği sadece Jeanne’ın aktardıklarıyla imkânlı kılınabiliyor. Bu şekilde “yalnızlık” Jean’a aitmiş gibi gözükse de onu deneyimlenin sadece Jeanne olduğunu görebiliyoruz. Bu da Jeanne’in yalnızlığının mümkün kılınabilmesi için Jean’a olan ihtiyacını doğuruyor. Yönetmen sadece bu ikilinin isimleri üzerinde oynama yapmakla yetinmemiş aynı zamanda görsel oyunlarını da kompozisyonuna yedirmiş. Her iki karakterin soyadlarının da sinema / dilbilim ekseninde bambaşka bir okumaya imkan verdiğini de hatırlatalım: “Delaître” soyadı Fransızca’daki “varoluş” (aynı şekilde okunan “être” / olmak fiili) kavramına, “Doit” soyadı ise “zorunda olmak” anlamındaki “devoir” kavramına gönderme yapmaktadır. Bir anlamda “Jean Doit” adı, “Jean [fiil] zorundadır” şeklinde serbestçe yorumlanabilir.Filmin en dikkat çeken teknik kullanımlarından biri de alışılmış olanın aksine siyah-beyaz geçişlerin “şimdiki zaman”a ait olması ancak renkli olarak kullanılan geçişlerinin tamamının “anılar’a yani geçmiş”e ait olması. Böylece toplamda 68 dakika süren filmde anlatı biçimi hikâyeyi ikiye bölüyor. Bu da takip edilmesi gereken hızlı bir akışı doğuruyor. Öte yandan Jeanne’ın hemen ilk karelerde doğurduğu hüzün, filmin sonuna doğrudan bağlanan bir öğeyi izleyiciye doğru saplamış olsa da bu doğumun sancıları Au pan coupé’yi var eden bir bağ haline geliyor. Filmin adının anlamına değinmek gerekirse bu ifadenin aslında bir mimarî terimi olduğunu söylemekle başlayabiliriz. İki duvarın ortak bir çizgide birleşerek keskin bir açı oluşturmalarını engelleyen, bir anlamda düz hale getirilmiş bir gizli köşe olarak tanımlayabileceğimiz kavram, dilimize “köşe çalığı” veya “köşe pahı” şeklinde geçmiş. Film boyunca Jeanne’in ruhsal dışavurumlarını düşünecek olursak filmin anlamı daha da ortaya çıkmaya hazır.Diğer yandan Au pan coupé, filmde Jeanne ve Jean’ın buluştukları kafe olarak kullanılıyor. Zamanında Paris’in 18. bölgesinde (18ème Arrondissement) yer alan bu kafe ne yazık ki artık mevcudiyetini korumuyor. Ancak Google Maps uygulamasında yerin adını arattığınızda aynı isimli bir...

19.yy’da, Çin’de; Mr. Clay çok zengin bir tüccardır, ve adı, çevrede oldukça meşhurdur. Hayatının birçok yılını Çin’de geçirmiştir, ve artık oldukça yaşlıdır. Geceleri rahatlamak için, yazmanı olan Levinsky’nin ona şirketinin kayıtlarını okuması hoşuna gitmektedir; fakat bu gece, Mr. Clay’in aklına yıllar önce duymuş olduğu, zengin bir adamın, bir çocuğu, genç ve güzel karısı ile, büyütmesi için bir denizciye yaptığı teklif ile ilgili gerçek hikâye gelmiştir. Levinsky’yse bu hikâyenin bir efsane olduğunu, ve doğru olmadığını söyler. Mr. Clay’in ne bir mirasçısı, ne de karısı vardır. Hikâyeyi gerçekleştirmek istemektedir. Levinsky, Virginie’ye, bir başka yazmanın metresi, yaklaşır; ve pazarlık yapmaya başlar. Şimdi ise denizciyi bulma zamanıdır.

Manav Halil kendi halinde yaşayan bir adamdır. Bir akşam, arkadaşlarının ısrarıyla gittiği pavyonda şarkıcı olan Sabihayla tanışır ve birbirlerine aşık olurlar. Sabiha, arkadaşı Müjganın birbirlerine uygun olmadıkları yönündeki uyarılarına rağmen Halili evine alır ve birlikte yaşamaya başlarlar. Ancak, Sabihanın Halilin hayatıyla ilgili bilmediği gerçekler vardır.

Sam, çevreye dehşet salan Sava adlı Kızılderili’nin peşine düşer. Onu yakalamaya azmetmiştir. Yolda bir konvoya rastlar ve burada Kızılderililerin arasındaki bir beyaz kadın dikkatini çeker. Sam onu ve çocuğunu kurtarır ve birden her şey tersine döner. Çünkü Sava bu kadınla evlenmiştir. Böylece Sam’in Sava’yı izlemesiyle başlayan film, Sava’nın Sam’in peşine düşmesiyle devam eder.

Boris Varissa, askerlerden kaçarak bir kasabaya gelir. Burada, yolu gözlenen ve kahraman denilen Jan Robin hakkında birtakım bilgiler verir. Jan'ın en yakın arkadaşı olduğunu ve ona nasıl yardım ettiğini özellikle Jan'ın kız kardeşine ve evin hizmetçisi Maria'ya anlatır. Ancak anlattıkları inandırıcı olmakla birlikte, oldukça tutarsızdır...Alain Robbe-Grillet'in yönettiği L'homme Qui Ment (The Man Who Lies), Berlin Film Festivali'nde iki ödül birden kazanmıştı.

İnsan sevgisiyle dolu John Singer, sağır ve dilsizdir. el hareketleriyle ve yazdığı kartlarını göstererek anlaşır insanlarla. Kuyumculuk yapmaktadır. Kendisi gibi sağır ve dilsiz, zeka olarak da hayli aşağıda olduğundan ilgi ve bakım isteyen, bu nedenle akrabaları tarafından dışlanan arkadaşı Spiros Antonapoulos başka bir şehirde hastaneye yatırılmak istenmektedir. John, onun vasiliğini alıp, onunla ilgilenmek için o da o şehre gider ve kiralık bir oda tutar...

Küba sinemasının resmi olarak göz kamaştırıcı bir dönüm noktası olan Humberto Solás'ın opera destanı Lucía, değişen bir ülkenin tarihini aynı adı taşıyan üç kadının gözünden anlatıyor. 1895'te Lucía, aşk için ülkesine istemeden ihanet eden trajik bir soylu kadındır. 1932'de, diktatöre karşı işçilerin ayaklanmasına çekilen burjuvazinin bir üyesidir. Ve devrim sonrası 1960'larda, ataerkil baskıya karşı mücadele eden, kırsalda yeni evli bir kadındır. Bir dizi farklı, çağrıştırıcı görsel stilde çekilen Solás'ın genişleyen üçlüsü, radikal ilerlemenin hayati bir belgesidir.

Bir asker, İkinci Dünya Savaşı'nın tamamı boyunca Japon ordusunda yer alır ve bu süre zarfında orduya olan bağlılığı asla sarsılmaz. Bununla birlikte, savaş sona ererken, komutanları giderek daha çaresiz hale gelir ve adamlarını her zamankinden daha saçma aşırılıklara iter. Hikayenin kahramanı, tek kişilik bir denizaltıyı doğrudan bir düşman savaş gemisinin gövdesine sürmekle görevlendirildiğinde, yukarıdan gelen emirlerin gülünçlüğü zirveye ulaşır.

İyi ve saf bir aile babası olan Semyon Semyonoviç, gemiyle turistik bir geziye çıkmaya karar verir. Semyon'un gemi kamarasındaki arkadaşı Gennady Petroviç, bir kaçakçı çetesinin kuryesidir. Görevi, turistik gezi ile gidecekleri şehirde emanetçileri bulmak ve ona verdikleri gizli parolayı söyleyerek aldığı elmasları plastik bir alçıya gizleyip Sovetler Birliği'ne sokmaktır. Ancak işler planlandığı gibi gitmeyecek ve tesadüfler zinciri bir anda tüm planı altüst edecektir. Üstelik hiçbir şeyden haberi olmayan zavallı Semyon bir anda kendisini kaçakçı çetesinin içinde bulacak ve gizli bir operasyonun baş kahramanı olacaktır...