Büyük usta Frank Capra'nın son filmi olan Pocketful of Miracles - Elmacı Kadın, Annie adında kendi halinde bir kadının İspanya'dan gelen kızını, soylu bir İspanyol ailesine gelin vermek için yaptığı komik mücadeleyi konu ediniyor.

Yönetmen Yulia Solnsteva bir kez daha merhum eşi Alexandre Dovchenko'nun senaryosunu yazdığı ancak çekmeye ömrü yetmediği bir filmi yönetiyor. Bu savaş zamanı dramında, İkinci Dünya Savaşı'nın şiddetli stres zamanlarında hem sivillerin hem de askerlerin kahramanlıklarına vurgu yapılıyor. Aksiyonun merkezinde, fedakarlıkları ve kahramanlıkları çok daha büyük bir grup adına konuşan özellikle bir adam var.

Therese, Paris'te bir kafe işletmektedir. Savaşta kaybolduğu sanılan kocası 16 yıl önce kayıplara karışmıştır. Zamanla Therese'in acıları kaybolmuş gibi olsa da hala yalnız yaşamaktadır. Bir gün berduşun biri, zamanın modası olan bir şarkıyı mırıldanarak kafenin önünden geçer. Therese, berduşun kocası olduğundan emindir. Onu evine kadar takip eder ve nehrin kıyısında bulunan ufak bir kulübede yaşayan bu adamı sorgulamaya başlar. Adamda amnezi (unutkanlık) hastalığı olduğunu, geçmişi tam olarak hatırlayamadığını öğrenir. Therese, adamın uyuyan hafızasını ve mazideki aşklarını yeniden canlandırmak isteyecektir.Henri Colpi'nin yönettiği Une Aussi Longue Absence (The Long Absence), Cannes Film Festivali'nde Altın Palmiye kazanmıştı.

Lincoln'de tasarımcı olan Rae Smith, bir iş adamıyla olay yaşar ve Deniz Piyadesi Paul Saxon tarafından kurtarılır. Hemen birbirlerine aşık olurlar ve geceyi birlikte geçirirler. Ertesi sabah Paul'ün Chicago'ya dönmesi gerekir ve Rae'yi kendisiyle birlikte gelmesi için teklifte bulunur. Ancak Rae uçağı kaçırır ve Paul tek başına seyahat eder. Kısa süre sonra Rae'nin evli ve çocuklu olduğunu öğrenen Paul, kız kardeşi tarafından moda dünyasında başarılı olacağı New York'a taşınmaya ikna edilir. İlerleyen zamanda bir mağaza zincirinin sahibi olan Paul, sokakta Rae'ye rastlar ve aşkları yeniden alevlenir.

Yasuzô Masumura'nın yönettiği Tsuma Wa Kokuhaku Suru (A Wife Confesses), genç bir kadının kocasını öldürmekle suçlanmasını konu ediniyor. Genç kadın, kocasını öldürmekle suçlanmaktadır. Kadın savunmasında, dağa tırmanırken hem kendi hem de iş ortaklarından birinin hayatını kurtarmak için kocasının ipini kesmek zorunda kaldığını söyler. Ancak savcı, hayat sigortasından para alıp yeni bir hayata başlamak için onu öldürdüğüne inanmaktadır...

Frank Bono adında bir kiralık katil, Noel haftası sırasında Cleveland'dan New York'a ikinci dereceden bir gangster olan Troiano'yu ortadan kaldırmak üzere gönderilmiştir. Yalnız, içine kapanık ve pek konuşkan olmayan Frank bu farklı görevi nedeniyle her zamankinden daha temkinli olmak zorundadır. Zaten pek arkadaşı olmayan bu yalnız adam, kurbanını takip ettiği günlerde gereksiz temaslardan kaçınmak ve eşgalini belli etmemek için bir kat daha yalnızlığa gömülür...

New York'ta iki rakip reklam firması vardır. Firmalardan birinin müdürü olan Jerry Webster, müşterilerini etik dışı yollarla bulmaktadır. Jerry'i şahsen tanımayan diğer firmanın yöneticisi Carol Templeton ise bu durumu etik kuruluna şikayet eder. Olaylar bundan sonra kızışacaktır.

Ukrainskaya Rapsodiya (Ukrainian Rhapsody) filminde; ünlü opera sanatçısı Oksana’nın hayatı, anılarıyla gözlerinin önünden geçer: ülkenin kırsal kesiminde, müzikle dolu bir çocukluk, köyü ve sevgilisi Anton ile vedalaşması, konservatuvar eğitimi, Paris’te sanat kariyerinin ilk adımları...Savaşın başlamasının ardından Oksana ile Anton arasındaki iletişim kesilir çünkü Anton, Almanlar tarafından esir alınmıştır...

Belgeselleri belgesel dramalardan ayıran ince çizgi nedir? Belgesel film, öncelikle eğitim, öğretim veya tarihsel kayıtların tutulması amacıyla gerçekliği belgelemeyi amaçlayan, kurgusal olmayan bir sinema filmidir. Belgesel drama, gerçek olayların gerçeğe dayalı bir temsili olması amaçlanan gerçek olayların dramatize edilmiş yeniden canlandırmalarını içeren bir film türüdür. Kent MacKenzie'nin nadir izlenen filmi “Sürgünler” ile sinemanın bu iki türünü birbirine bağlayan kayıp halkayı yarattığına inanıyorum.“Sürgünler”, 1950'li yılların sonlarına doğru çekilen, 1961 yılında üç film festivalinde gösterime giren, 2008 yılında yeniden keşfedilene kadar gösterime girmemiş bir film. kentsel Amerikan yaşamını deneyimlemek için çekinceleri. Tasvir edilen insanlar, Los Angeles'ın Bunker Hill adlı, şaşırtıcı bir şekilde şehrin yukarısında yer alan ve güzel bir şehir manzarasına sahip, cesur bir alt sınıf mahallesine taşınmışlar.

Antropolog Jean Rouch ve sosyolog Edgar Morln’ln birlikte çektiği Chronique d’un Été - Chronicle of a Summer, bütün belgesellerin en önemlisi ve en çok anılanıdır. Türün bazı öncülerinin (Dziga Vertov ve Robert Flaherty) yarattığı gelenekleri ve teknikleri kullanan Rouch ve Morin, 1960’ların başlarında Paris’te, günlük yaşamın kalıplarını ve işleyişlerini belgeler. O dönemde 16 mm. film ekipmanı ve tekniklerinde meydana gelen bazı temel değişikliklerden yararlanan film, gitgide daha hareketli hale gelen ve "nesnel" bir aracın sağladığı, ortaya yeni yeni çıkmaya başlayan olanakları sergiler.Bazı açılardan Chronique d’un Eté’nin gözlemci bir üslubu olduğu söylenebilirse de film kendi yöntemsel ve ahlaki yaklaşımını durmadan sorgular. Bu açıdan, filmin "son halinin" gösterilmesini ve eleştirel biçimde tartışılmasını filme dahil ederek, Flaherty’nin yaklaşımını geliştirir (o da çekimlerini Nanook of the North-Kuzeyli Nanook’a, (1922), konu olan Inuit’lere göstermekte ısrarcıydı). Ayrıca Chronique d’un Été bize bazen Morin’le konuşan, diğer zamanlarda kamera önünde "var olmayı sürdüren" karakterlerinin yaşantısından anlar sunsa da aynı zamanda kendisini bilinçli bir biçimde, konu edindiği öznelerin etkileşimli karşılıklarını içine alan etnografik ya da antropolojik bir deney olarak damgalar.Belki de Chronique d’un Eté’nin en çarpıcı yanı aracısız aktarılan gerçeklik anlarını yakalama başarısından daha çok, gerçeklikle, kameranın varlığıyla dayattığı gösterinin (ya da bir gerçeklik olarak gösterinin) karışımını, eleştirel biçimde inceleyebilme kapasitesidir. Frederick Wiseman’in kamerayı ve yönetmeni silmek için büyük gayret harcayan belgesellerinin aksine, Rouch’un ve Morin’in filminde her ikisinin de varlığına ısrarla vurgu yapılır. Böylelikle kamera ve yönetmen, günlük yaşamın gözlemcilerinden ziyade, bu yaşamın inşasında ve gözler önüne serilmesinde etkin olarak gösterilir. Bununla birlikte toplama kampından sağ kurtulan Marcelline’in, son derece açık biçimde "kişisel" yorumları eşliğinde Paris sokaklarında yürümesinde, cinéma vérité türünün yaklaşmakta olan "özgürlüğü"nün izleri sezilebilir. Bu film, "dolaysız" sinemanın gücünü ve tekniklerini bir yandan biçimlendiren bir yandan da eleştirel açıdan sorgulayan, ileri görüşlü bir çalışmadır.