Lourenco, Sao Paolo’da bir ikinci el dükkânı sahibidir. Lourenco soğuk alışveriş ilişkisinden yavaş yavaş tuhaf bir zevk almaya başlar, zira dükkânına gelen ve malî zorluklar içinde olan müşterileri haksız bir şekilde istismar etmek hoşuna gitmektedir. Lourenco dünyayı, sadece kullanılmış eşyaların değil, insanların da – tercihen düşük fiyatlara - satılık olduğu bir yer olarak görür. Dükkânına gelen insanları özelliklerine veya sundukları eşyaya göre sınıflandırır; “gelin”, “gramofon adam”, veya “uyuşturucu bağımlısı”. İnsanları “eşyalar haline dönüştürme” süreci sadece Lourenco bazı insanlarla ilişkisinde kendisine yabancı gelen bir para birimine, yani şefkate başvurmak zorunda kaldığı zaman sona erecektir. Ayrıca, sembolik bir şekilde, dükkânda kötü kokular saçan kanalizasyon da onu çok rahatsız etmektedir. Kontrolü altında olduğunu sandığı karakterlerin karşısında Lourenco dünya görüşünü tekrar gözden geçirmek zorunda kalır.