Lars von Trier'den ('kötü' olan - 'Antichrist' ve 'Nymphomaniac'ı yöneten) önce Marco Ferreri vardı. İtalyan senarist ve yönetmen, 1976'da 'La dernière femme'ı çektiğinde, burjuva izleyicileri (ve Cannes Film Festivali jüri üyelerini) dört erkeğin ölene kadar yemek yemek için bir araya geldiği 'La grande bouffe' filmiyle şaşkına çevirmişti. Ferreri, erotik drama 'La dernière femme' ile muhtemelen yine sınırları keşfetmeye koyuldu ve insan arzularıyla ilgili başka bir temayı ele aldı: cinsellik ve bunun erkekler ve kadınlar tarafından algılanma biçimleri. Sonuç, istediği gibi tartışmalı bir film oldu, birçok sinema pazarında yasaklandı veya belirli izleyiciler için sınırlandırıldı, sonu sinema tarihinde bir efsane haline geldi. Bu Marco Ferreri'nin son 'şok edici' filmi olmayacaktı. Ben bu filmi yapıldıktan neredeyse yarım yüzyıl sonra izledim. İnanıyorum ki bugün çekilmiş olsaydı, film daha tartışmalı olmasa bile en az onun kadar tartışmalı olurdu. Ama aynı zamanda pek çok soruyu gündeme getiren, hem tema hem de yaklaşım açısından cesur, mükemmel oyunculuklar sergileyen, ünlü oyuncuların kariyerlerinin en ilginç rollerinden bazılarını canlandırdığı ve sıcak tartışmalara yer bırakacak kadar gizem ve belirsizlik içeren bir film.'La grande bouffe'daki zengin sınıfa mensup karakterlerin aksine, 'La dernière femme'ın kahramanları, binaların dikdörtgen yapaylığı ve iç mekanların sıradanlığıyla tedirgin edici bir kentsel çevrede yaşayan sıradan insanlardır. Filmin ilk sahnesinde mühendis Gérard büyük bir kimya fabrikasındaki işinden kovulur, ancak bu durumdan hiç etkilenmiş görünmez. Onun derdi bir yaşındaki oğlunu büyütmek ve özellikle kadınların peşinden koşmaktır. Çok geçmeden, karısının kendisini feminist bir siyasi kariyere adamak ve belki de lezbiyen bir ilişki sürdürmek için onu çocuğuyla birlikte terk ettiğini öğreniriz. Gérard, oğlunu getirdiği kreşin güzel bakıcısı Valerie'yi eve getirir. Sıradan bir kaçamak olarak başlayan ilişki karmaşık bir hal alır. Gérard ve Valerie birbirlerine hiç uymuyor gibi görünmektedir, her ikisinin de bir ilişkide aradıkları şey Mars ve Venüs arasındaki ilişki kadar farklıdır. Birbirlerini sevmiyorlar, bol bol seks yapıyorlar ama ikisi de ilişkilerinde tatmin bulamıyor, mutluluktan bahsetmeye bile gerek yok. Valerie çok mu olgunlaşmamış? Gérard çok mu bencil? İkisi de birbirini ne sevebiliyor, ne ayırabiliyor, ne de yok edebiliyor. Belki de sadece kendilerini.Oyunculuk performansları müthiş. Gérard Depardieu burada ilk büyük rollerinden birini, karakterin içinde eridiği ve aynı zamanda ona hükmettiği, fiziksel güç ve kırılganlığın, samimiyet ve ölçülü şiddetin bir karışımı olan yaratımlarından birini oynuyor. Ornella Muti büyüleyici bir güzelliğe sahip, aynı anda hem dışı çekici hem de içi soğuk, siyasi militanlık için kocasını ve çocuğunu terk eden beyinsel eşin tam tersi. Karakterler yoruma açık ve her bir izleyicinin hangisinin kurban olduğuna karar vermesi gerekecek....

İkinci Dünya Savaşı sırasında bir Sovyet, bir Amerikalı ve bir İngiliz üç müttefik mahkum, şehrin sakini olan genç bir çiftin yardımıyla Roma'dan kaçmaya çalışır.

Paris, 1947… Fransız Milli Emniyet Teşkilatı’nın en ünlü müfettişi olan Roger Borniche (Alain Delon) asla silah taşımayan, meslektaşlarının kaba kuvvet ve işkenceye dayanan metotlarını benimsemeyen bir polistir. Gözünü kırpmadan adam öldüren, Fransa’nın en ürkütücü canisi Émile Buisson (Jean-Louis Trintignant) gözaltında tutulduğu psikiyatri kliniğinden kaçıp ta onu bulma görevi Borniche’e verilince, idealist müfettiş bunu, daha insani ve metodik yaklaşımının üstünlüğünü kanıtlamak için bir fırsat olarak görür.

La Tragedia di un Uomo Ridicolo (Tragedy of a Ridiculous Man) - Gülünç Bir Adamın Trajedisi, Parma'da küçük bir peynir fabrikası sahibi olan Primo Spaggiari üzerine odaklanıyor. Primo, yoksul bir ailede büyümüş, ancak daha sonra küçük bir fabrika sahibi olmuş; Bertolucci'nin deyimiyle sıfırdan var olmuş, İtalyan ekonomisinin belkemiğini oluşturan adamlardan biridir.Ancak Primo'nun sakin yaşamı, oğlunun kaçırılışı ile altüst olur. Oğlunu kaçıran teröristlerin istediği fidyeyi verip vermeme konusunda kararsızlığa düşen Primo, bir ikilem yaşar ve karısıyla birlikte duruma çözüm aramaya çalışır.

Tam da büyüme çağında olan Joenun bu zamanlarda güçlü bir baba figürüne ihtiyacı vardır. Annesi bir opera sanatçısı olan Caterine, Douglas ile evlidir. Ama Douglas, Joenun gerçek babasının yerini tutamıyor. Ayrıca Douglas da ruhsal bir bunalımda. Giderek daha da kötüleşen Douglas bir gün Joenun gözleri önüne intihar edince Joenun durumu daha da kötüleşiyor. Bu olayın sonrasında anneyle oğlu İtalyaya geri dönüyorlar. Joe orada uyuşturucu kullanmaya başlayınca zavallı annesi oğluna daha da yakınlaşıyor. Ancak bu yakınlaşma giderek bir anne-çocuk ilişkisinden çok iki sevgili ilişkisine doğru kayıyor.

Kumarbaz ve şiir öğretmeni Daniele Dominici, İtalyada bir sahil kasabasına gelir ve bir lisede dört aylığına öğretmen olarak işe başlar. Kız arkadaşı Monica ile ilişkisi krizdedir ve daha çok yeni tanıştığı Giorgio Mosca, Marcello ve Gerardo Pavani ile zaman geçirir. Sınıfta, Gerardonun kız arkadaşı olan on dokuz yaşındaki gizemli öğrenci Vanina Abati ile birbirlerine aşık olurlar. Bu ilişki onları trajik bir sona götürür.

Todo Modo, bir salgın sonrası kendilerini manastır tarzında bir otele kapatan Hristiyan demokrat siyasetçileri anlatıyor ve Hristiyanlık, iktidar hırsı ve ikisi arasındaki çelişkiye odaklanıyor. Filmin toplam 5 ödülü bulunuyor.

İtalya'da adı belirtilmemiş bir kentte yüksek mahkeme yargıçlarının esrarengiz bir şekilde peş peşe öldürülmelerinden sonra olayı soruşturmakla görevlendirilen müfettiş Rogas, olayların üzerini örten sıkı bir gizem ağıyla karşılaşır. Soruşturmayı derinleştirdikçe bu gizlilik ağının sorumlularının önemli politikacılar, parti yöneticileri, üst düzey bürokratları ve askerler olduğunu öğrenir. Daha da vahim olanı gerçeği gizlemek için çaba gösteren bu yozlaşmış seçkinlerin hem sağdan hem de soldan olmalarıdır.

Bu film, İtalyan sinemasının başyapıtlarından biri olarak kabul edilmenin yanı sıra, en çok saygı duyulan, övülen, yeniden çevrilen soygun hikâyelerinden biri; kara filmin, İtalyan gerçekçiliğinin, farsın ve soygun filmlerinin parlak bir parodisi: Bir grup küçük soyguncu en son ve en iyi işleri olacaklarına yemin ettikleri bir iş için toplanır. Fakat her şey ters gider. Her ne kadar hırsız olsalar da son derece iyi kalpli, sempatik ve aşırı derecede şanssızdırlar. Süratle akan diyalogları ve Toto ile Claudia Cardinale gibi yıldız oyuncularıyla Mario Monicello’nin bu en çok bilinen klasik komedisi sürprizlerle dolu.

Bir kadın, sıkıcı eşi ve üç çocuğu ile birlikte Milan'daki bir apartman dairesinin bodrumunda mutsuz bir hayat yaşıyor. Kocası hastalanıp Tüberküloz tanısı konduğunda ve İtalyan Alpleri'nde bir sanatoryuma gitmek zorunda kalırlar. Kadının kasvetli yaşamı beklenmedik bir şekilde değişecektir.

Cesira Roma’da yaşayan güzel ve başarılı, bir bakkal sahibidir. İkinci Dünya Savaşı şiddetlenmektedir ve günlük bombalamaların ortasında 13 yaşındaki kızı Rosetta için korkmaktadır. Cesira, daha güvende olacaklarını düşünerek kızını da alarak doğduğu köye gider. Burada genç bir entelektüel olan Michele, Cesira’ya aşık olur. Bu sırada müttefikler ilerler, Cesira Roma’ya dönmeye karar verir ve sonunda savaşın dehşetiyle karşılaşır.

Cenovalı bir siyasi mülteci olan sosyalist profesör Sinigaglia, Torino'daki eski bir arkadaşını ziyaret eder. Şehrin tekstil fabrikasındaki korkunç çalışma koşullarını görünce dehşete düşen profesör, burada kalıp işçileri organize ederek grev üstüne grev yapmalarını sağlar ve bunu yaparken de sık sık kendi güvenliğini tehlikeye atar. Can güvenliği olmamasına ve birkaç kez ölüm tehlikesi atlatmasına karşın hedefinden vazgeçmeyen profesör, hep birlikte güçlü bir sendika oluşturmaya giden yolda fabrika işçilerine örnek olacaktır.19. yüzyılın sonlarında İtalyan emekçilerinin sömürülmesi konusuna cesur, belgesele yakın bir anlayışla yaklaşan I Compagni (The Organizer) - Yoldaşlar, Oscar adaylığının yanı sıra toplam 6 ödüle sahip bir yapım.

Luchino Visconti'nin (trajediye olan ilgisinin, melodrama yaklaşacak dereceye varmasının sulandırdığı) yeni gerçekçilik anlayışının kurallarına bağlılığından uzaklaşması ve operaya yaklaşan aşırılığı arasındaki önemli geçiş filmi olan Düşman Kardeşler, aynı zamanda en iyi filmlerinden biridir. Guiseppe Rotunno'nun siyah beyaz görüntü çalışması, gözüpek, belgesel tarzı bir yeni gerçekçilik ve bir film noir (kara film) stilizasyonunun arasındaymış gibi durur. Nino Rota'nın müzikleriyse, Sicilya'dan Milano'ya henüz göçmüş ve sonradan görmeliğin, köklerini yitirmenin ve fuhuşun etkisiyle çökmeye başlamış bir ailenin öyküsündeki duygusal dinamikleri güçlü ve etkili bir dille anlatır.

Devrimci-Sosyalist bir politikacı olan Dr.Lambrakis ,(Yves Montand)barış savunucularının gösterisinde devletin sağ kanadının organize ettiği bir suikaste kurban gider. Cinayetin hemen arkasından devlet ve ordu görevlilerinin yaptıkları tek şey, olayı örtbas etmek için gerekli delilleri ortadan kaldırmaktır. Ama prosedür gereği açılan davaya atanan savcı, olayın derinlerine indikçe karşılaştığı akıl almaz gerçeklerle yılmadan tıpkı bir dedektif gibi araştırmasına devam eder. Fakat bu araştırma sırasında karşısına çıkan engeller, devletin içinde tahmininden de derin makamlardan gelecektir.Jean-Louis Trintignant'ın bir savcıyı ve Yves Montand'ın da solcu bir partinin önde gelen temsilcilerinden birini canlandırdığı filmde barışın önemi, faşist çeteler ile hükümet içindeki güçlerin ilişkisi bağlamında derin devlet sorunsalı irdelenmektedir. Filmde Yunanistan'ın adı hiç verilmemesine karşın, aslında 1963 senesinde suikasta kurban giden Grigoris Lambrakis ve çevresinde dönen olaylar anlatılmaktadır. Film, En İyi Yabancı Film dalında Oscar Ödülü kazanmıştır. Cannes'da Jean-Louis Trintignant bu film ile En İyi Aktör ödülünü aldı. New York Film eleştirmenleri (New York Film Critics) ve Ulusal Film Eleştirmenleri Derneği (National Society of Film Critics) filmi En İyi Film olarak değerlendirdiler.

1800’lü senelerin ortasında Karayipler’de bir ada. Doğa burayı bir cennet, insan ise bir cehenneme çevirmiştir! Portekizlilerin oldukça büyük şeker kamışı çiftliklerinde çalıştırılan köleler yoksulluklarını isyana döndürmek üzeredir. İngilizler de bu duruma bir kıvılcım çakmıştır. Entelektüel gizli ajan Sör William Walker’ı (Marlon Brando) üç aşamalı, çetrefilli bir göreve yollayacaklardır. Köleler isyana kışkırtılacak, şeker ticareti ise İngiltere’nin eline geçirilecek ve köleler tekrar köleliğe döndürülecektir. Kapitalizm, sömürgecilik, devrim ve ayaklanma, bu destansı filmde incelenmekte...

1970'lerdeki Latin Amerikan tarihinin belleği niteliğindeki Sıkıyönetim, ABD'nin bu kıtadaki müdahalelerini de çarpıcı bir dille gözler önüne sererken, yakın tarihin ciddi yaralarından birini deşiyor ve bir insanlık suçunun gelecek nesiller tarafından bile unutulmayacağını dehşetle gösteriyordu. Yine olağanüstü oyunculukları ve Theodorakis'in enfes müziğiyle politik sinemanın kilometre taşlarından.Film 1970'de gerçekleşen gerçek olaylara dayanan bir hikâye anlatıyor. 1960-67 seneleri arasında Uruguay'da hükümet karşıtı muhaliflerin işkence edilip mahkemeye bile çıkarılmadan hapse atılıp öldürüldükleri dönemde geçiyor. Uluslararası bir örgüt için çalışan bir adam kaçırılır. Halk, onun daima insanlığın yararına çalışan bir iyiliksever olduğuna inanmıştır. Oysa film boyunca yürütülen araştırmada, bu İtalyan asıllı Amerikalının sanılan kişi olmadığı, tersine ülkede meydana gelen birçok siyasal olaydan sorumlu olduğu anlaşılır.

Azad profosyonel bir soyguncudur ve bu seferki hedefinde Tasco isimli zengin bir adamın 1.000.000 değerindeki zümrütleri vardır. Azad Tasco’nun evinin şemasını kusursuzca hazırlar ve her biri oldukça yetenekli olan grubunu toplayıp işe girişir. Fakat Amed Zacharia isimli bir polis müfettişi de bu işin peşindedir.