İki kız kardeş, karşı cinse merak duydukları ergenlik döneminde, ailece, şirin bir Fransız beldesinde tatile çıkarlar. Tatilde hukuk fakültesi üçüncü sınıf öğrencisi yakışıklı bir İtalyan genci olan Fernando ile tanışırlar. Fernando bir gece Elena’yı, Anais ile paylaştığı odada baştan çıkarır ve Elena ilk cinsel deneyimini yaşar. Hem kız kardeşini hem de bu ilişkiyi kıskanan Anais’e bir köşede sessizde olanı biteni izlemek düşer. Kız kardeşi Elena, erkek vücudunu keşfederken, Anais de şişmanlığıyla yüzleşerek her geçen gün daha da çok içine kapanmaktadır.

Jane Birkin, 40 yaşına merdiven dayadığı günlerde Agnès Varda ile kariyeri üzerine sohbet ediyor. Samimi röportajlara eşlik eden film sahneleri, Birkin’in farklı yüzlerini perdeye taşıyor: İlham perisi Jane, Calamity Jane, Tarzan’ın aşkı Jane ve Jeanne d’Arc.Agnès Varda’nın bu filmi kendi deyimiyle “hayalî bir biyografik film”dir. Yönetmen klasik bir biyografik filmin kalıplarına sıkışmak yerine bir dizi fantezi sekansı kurgular. Sanatçı ve ilham perisinin rollerini mercek altına alan film boyunca Birkin yeni bir karaktere bürünür. Filmde yer verilen fantezi sekanslarının her biri Birkin’in gerçek hayatına göndermede bulunan yorumlamalardır. Fransız Yeni Dalga akımıyla ilişkilendirilen onca isim arasında gösterişten en uzak duran yönetmen sayılabilecek Varda, bu filmde de oyuncusuyla çok dolaysız ve duygu yüklü bir ilişki kurar. Öyle ki, kameranın içinden uzanarak Birkin’e adeta dokunduğunu hissedebilirsiniz.

İkinci Dünya Savaşı sırasında bir Sovyet, bir Amerikalı ve bir İngiliz üç müttefik mahkum, şehrin sakini olan genç bir çiftin yardımıyla Roma'dan kaçmaya çalışır.

Taviani kardeşlerin 1974 yapımı filmi Allonsanfan. Ünlü İtalyan aktör Marcello Mastroianni'nin başrolünde oynadığı film, Fulvio adındaki eski devrim liderinin hapisten salınmasından sonraki süreci anlatır.Filmi kült olarak nitelendirmek mümkün. Anlatım dili olarak diğer filmlerden çok farklı bir anlayışa sahip. Kamera dili de buna eşlik etmektedir. Filmdeki kimi hareketli pan sahnelerinde kameranın titreşimine tanıklık etseniz de bunu yönetmenlerin bilerek kullandığını düşünebilirsiniz. Kurgu anlayışı ani kesmelere müsade ederken, müzik sahnelere ustaca işlenmiştir. Film düşünce dünyasına ve rüyalara yer vermekle sizi Fulvio'nun beyninin içinde de sürüklemeyi başarmaktadır. Kimi sahnelerin görüntülerinde kullanılan renkli filtreler de sizin o dünyayı hissetmenizi sağlamaktadır. Filmin kostümleri için kullanılan renklerde, Fulvio'nun sarı ceketi onun filmin sonunda nasıl bir akıbetin beklediğini anlatır. Yüce Kardeşlerin kırmızı ceketleri ise devrimi simgelemektedir.Yazımızın sonuna gelirken filmin müziklerine de değinmeliyiz. Ennico Morricone'nin bestelediği film müzikleri arasındaki Rabbia E Tarantella duyduğunuzda size tanıdık gelecektir. En son Tarantino'nun filmi Inglorious Basterds filminde de çalınmıştır bu şarkı. Müziğin adında geçen Tarantella eski bir İtalyan halk dansının adıdır. Rabbia kelimesi ise öfke demektir. Filmde Tarantella dansını Yüce Kardeşler örgütü, öfkeyi ise Fulvio temsil etmektedir. Film boyunca müziklerin filmin performansını arttırdığını ve daha sürükleyici bir hale soktuğunu göreceksiniz.

Film; 1968 kuşağı sonrası 1970'ler İtalya’sında, sosyalist solun yükselişinin karşısına çıkarılan bir dramın, seçimler öncesinde halk kitlelerini etkilemek için komprador burjuva, gazeteci ve polis üçgeninde nasıl işlendiğini ele alıyor.

Franz Kafka'nın Amerika (Kayıp) adlı romanından uyarlanan ve labirenti andıran kasvetli bir gemide geçen film, çoğu Kafka yazınında olduğu gibi menfaatçi yakınlaşmalar, resmi diyaloglar, belirsizlikler, hiyerarşi ve kural dayatmalarıyla dolup taşmakta...Berlin Film Festivali'nde de ödül alan Klassenverhältnisse (Class Relations) - Sınıf İlişkileri, ülkemizde İstanbul Film Festivali kapsamında gösterilmiş ve Jüri Özel Ödülü'ne layık görülmüştü.

Beş kısa hikaye, kadınların toplumdaki rollerini gevşek bir şekilde ele alıyor. Bir süperstar aktris, sadece kadınlarda kıskançlık ve erkeklerde şehvet uyandırmak için bir dağ beldesine gider. Bir kadın yaralı bir adamı hastaneye götürmeyi teklif ediyor. Dul bir baba ve oğlu yeni bir eş/anne ararlar. Bir erkek, bir kadının namusunun intikamını almak ister. Canı sıkılan bir ev hanımı, kocasına eskisi kadar romantik olmadığını açıklamaya çalışır.5 usta yönetmenin (Luchino Visconti, Franco Rossi, Pier Paolo Pasolini, Mauro Bolognini ve Vittorio De Sica) çektiği beş kısa hikayeden oluşan Le Streghe (The Witches) - Cadılar, adından da anlaşılacağı üzere cadılık hakkında bir film.

Film, "modern dünyada bireyin koşullanması" teması etrafında Godard, Pasolini, Rossellini ve Gregoretti'nin yönettiği dört bölümden oluşuyor. Aynı zamanda filmin adı da yönetmenlerden geliyor; Ro (Rossellini), Go (Godard), Pa (Pasolini), G (Gregoretti).

İtalyan Sineması'nın en değerli yönetmenlerinden Pasolini'nin bu filmi, mitolojideki önemli kahramanlardan biri olan talihsiz Oidipus'un hikayesini ele alıyor...Oidipus'un annesi İokaste, ona hamileyken bir rüya görür. Rüyayı yorumlayan kahin, çocuğun büyüyünce kral babasını öldüreceğini ve annesiyle evleneceğini öngörür. Oidipus, bir süre sonra Thebai kralı Laios‘un oğlu olarak dünyaya gelir. Bebek doğduktan sonra annesi çocuğu öldürmek ister. Ancak çocuğu öldürmesi için tutulan kişi, onu dağda ayak bilekleri delinmiş ve bir ağaca bağlı olarak bırakır. Dağda ağaca asılmış olan Oidipus’u bir çoban bulur. Çoban, Oidipus’u çocukları olmayan Korinthos kralı Polybos ile karısı Priboia‘ya verir. Oidipus, Korinthos kral soyunun devamı olarak görülür ve Polybos tarafından öz çocuklarıymış gibi büyütülür. Gençlik çağında Oidipus, gerçek öz anne babasının Polybos ile Priboai olmadığı yönünde bir söylence duyar. Gerçeği öğrenmek için Apollon tarafından kontrol edilen, İzmir sınırları içinde bulunduğu söylenen ve o zamanların en büyük kehanet merkezlerinden biri olan Delphoi Tapınağı‘na gitmeye karar verir. Doğduğu yer olan Thebai sınırlarından geçerken garip bir olay olur. Thebai geçitlerinden birinde bir arabayla karşılaşır ve kimin yol vereceği konusunda bir tartışma yaşanır. Gençlik ateşiyle yanıp tutuşmakta olan Oidipus, adamı ve arabacısını öfkeyle öldürür. Öldürdüğü kişi babasıdır ve böylelikle kehanet gerçekleşir.

Milanolu bir sanayici, durup dururken fabrikasını işçilerine hibe eder. Film, bu garip cömertliği doğuran olayları anlatır. Bundan kısa süre önce, sanayicinin evinde kalmak üzere yakışıklı ve garip bir delikanlı gelmiştir. Delikanlı ev sahiplerinden hiçbir talepte bulunmaz, ama bütün ev halkı onun cazibesine kapılmakta gecikmez. Bir süre sonra misafir aniden evden ayrılınca, burjuva ailesinin üyelerinin ve köy kökenli hizmetçilerinin hayatı altüst olur.

Canterburye giden bir grup keşiş, yolda vakit öldürmek için birbirlerine öyküler anlatmaya başlarlar. Fakat bütün bu öykülerin ortak bir yanı vardır: hepsi de son derece açık saçık öykülerdir. Bu noktadan itibaren sırayla anlatılan öyküleri dinlemeye ve izlemeye başlarız. Açık saçık olmalarının yanında aslında hepsi de, kilise ve papazların yaşam tarzlarına yöneltilen bir eleştiri ve insan doğasında bulunan zaafların mizahi bir yoldan ele alınmasını içermektedir.

Fransız Devrimi başlayalı iki yıl olmuştur. On yıl kadar sürecek olan devrimin ilk yıllarıdır. 20 Haziran 1971'de Kral XVI. Louis ve Kraliçe Marie Antoinette, çocuklarını da yanlarına alarak gizlice sarayı ve Paris'i terk etmişlerdir. Kıyafet değiştirmiş olarak bir atlı arabaya binmişler ve Varennes kasabasına doğru yola çıkmışlardır. Film, tarihe "Varennes Olayı" olarak geçen bu olayın kendisini değil, yakın çevresinde gelişen ilintili olayları işlemektedir.Kraliyet ailesinin seyahat ettiği rotada başka bir ilginç grup daha seyahat etmektedir. Kraliyet ailesi ile aralarında altı saatlik bir mesafe olan bu grupta farklı sosyal katmanlardan renkli kişilikler yer alacaktır. Atlı arabalarla yolculuk yapan ve aralarında asiller, yargıçlar, entelektüeller ve hizmetkarlar olan bu grubun birçok kez birbirleriyle ve kraliyet ailesiyle yolları kesişecektir. Arabalarda ve yol boyunca konakladıkları hanlarda uzun uzun felsefi konuşmalar ve durum değerlendirmeleri yapma fırsatları olacaktır.Cannes'da Altın Palmiye adayı olan La Nuit De Varennes (The Night of Varennes) - Varennes Gecesi, toplam 6 ödül kazandı.

1900, sınıf çatışması üzerine çarpıcı, destansı bir film. 2 farklı karakter üzerinden, 20. yy'ın ilk kısmının İtalya'sındaki siyasi iklimi ve dünya savaşını ele alıyor. 1900 senesinin yazında, Kuzey İtalya'nın taşra bölgesi Emilia Romagna'daki aristokrat bir çiftlikte, 2 çocuk doğar: Olmo Dalco (Gerard Depardieu), çiftlikteki bir tarım işçisinin gayrimeşru çocuğu, Alfredo Berlinghieri (Robert De Niro) ise toprak sahibi olan zengin ailenin mirasçısıdır. Olmo ve Alfredo, her ne kadar 2 ayrı dünyaya ait olsalar da, ikisi arasında bir dostluk gelişir. Ne var ki değişen koşullar, bu dostluğun düşmanlığa dönüşmesine neden olacaktır. Yokluk içindeki Olmo, sosyalizm yanlısı bir eylemciye dönüşürken, savurganlık ve sefahat içinde yaşayan Alfredo, dolaylı da olsa, yükselen faşist siyasi iklimin destekçisi olur.

"La Dolce Vita", Roma şehir yaşantısının modern yozluğunu ve sofistike ahlak çöküntüsünü yüksek sosyetenin peşinde koşan bir gazetecinin gözünden anlatır. Genç gazeteci Marcello Rubini gerçek bir eser yaratmanın düşüyle yaşar; fakat çalıştığı bulvar gazetesinin ona sağladığı para ve prestijden de vazgeçemez. Günlerini Roma'nın en şık caddesi Via Veneto'da, bir sonraki skandalın peşinde koşarak geçirir. Filmde Marcello'nun yedi günü ve gecesini, birlikte olduğu farklı kadınlarla ilişkilerini, arka planda 1960'ların gençlik ve heyecanıyla kaynayan Roma sokakları ve sosyete yaşantısından kesitlerle izleriz. Marcello seks, içki, partiler ve alemlerle dolu bir dünyada savrulurken bile aslında haz almadığı bu "tatlı hayat"ı sonuna kadar yaşamaya devam eder. Onunki ruhsuz ve heyecansız bir varoluştur. İtalyan sinemasının ilk 3,5 saatlik filmi olan "Tatlı Hayat" gösterime girmesiyle birlikte büyük skandallara ve polemiklere yol açmış, Vatikan tarafından yasaklanmaya çalışılmış, halk tarafından kucaklanmıştır. Fellini "Tatlı Hayat"ı yaratırken hiçbir ahlaki ya da eleştirel kaygı taşımadığını, tek amacının şartlara rağmen yaşamın kendine özgü, yumuşak bir akışı olduğunu anlatmaya çalıştığını söylemiştir. Başka bir deyişle, eleştirmenleri ve gazetecileri hayal kırıklığına uğratma pahasına da olsa, bilinçli bir ironi sergilememiş ve tatlı hayattan çok hayatın tatlılığından bahsetmek istemiştir. Fellini, "Tatlı Hayat" filmiyle hem ticari hem de sanatsal başarı kazanmıştır. Film, Cannes Film Festivali'nde Altın Palmiye ve New York Film Eleştirmenleri Birliği'nin En İyi Yabancı Film ödüllerine layık görülmüş, En İyi Kostüm dalında Oscar® Ödülü almıştır.