Roma'da Deneysel Sinema Merkezi'nde öğrenim gören Pietro Germi, bir süre yönetmen yardımcılığı ve senaryoculuk yaptı. 1945'te ilk filmi Il testimone'yi (Tanık) çekip peşpeşe gerçekleştirdiği filmlerle İtalyan sinemasının başlıca ustaları arasında yer aldı.

Blasetti'nin yardımcılığından yönetmenliğe geçen ve kimi filmlerinde oyunculuk da yapan Pietro Germi (1914-1974) Yeni Gerçekçiliğin ilk döneminin en önemli yönetmenlerinden biridir.

Kayıp Gençlik (Gioventù perduta, 1947) burjuva yaşam biçiminin gençleri suça yöneltmesini, In nome della legge (Kanun Namına, 1949) Sicilya'da mafya olgusunu ve Roma'da yapılan yasaların mafya egemenliğindeki Sicilya'da geçersiz olduğunu, Il cammino della speranza (Umut Yolu, 1950) çalıştıkları kükürt ocağı kapanınca iş bulmak umuduyla aileleriyle birlikte Fransa'ya gitmek isteyen Sicilyalı emekçilerin yolculuğunu, La città si difende (Suçlu Gençlik, 1951) toplumdaki suç oranının artışını, Gelosia (Günahkarlar Yuvası, 1952) Luigi Capuana'nın Il marchese di Roccaverdina adlı eserini, Il ferroviere (Demiryolcu, 1956) bir tren operatörünün trenin önüne atlayan bir adamın intiharına tanık olmasından sonraki şokun etkisiyle işinde hata yapmaya başlamasını, L'uomo di paglia (1958) tipik bir ailenin babasının bir pazar günü karısı ve oğluyla gittiği plajda genç bir kadınla tanıştıktan sonra onu tutkuyla sevmesini, Divorzio all'italiana (İtalyan Usulü Boşanma, 1962) İtalya'da o yıllarda geçerli olan boşanma yasağını, Sedotta e abbandonata (Baştan Çıkarılmış ve Terk Edilmiş, 1964) cinsel tecavüzün evlenmeyle suç olmaktan çıkmasını, L'immorale (1967) burjuvazinin ve taşra yaşamının açmazlarını ile ikiyüzlülüklerini ve Alfredo, Alfredo (Çapkın Damat, 1972) ise İtalya'da boşanmanın yasak olduğu bir dönemde bir evliliğin çöküşünü konu edindi.