Lars von Trier'den ('kötü' olan - 'Antichrist' ve 'Nymphomaniac'ı yöneten) önce Marco Ferreri vardı. İtalyan senarist ve yönetmen, 1976'da 'La dernière femme'ı çektiğinde, burjuva izleyicileri (ve Cannes Film Festivali jüri üyelerini) dört erkeğin ölene kadar yemek yemek için bir araya geldiği 'La grande bouffe' filmiyle şaşkına çevirmişti. Ferreri, erotik drama 'La dernière femme' ile muhtemelen yine sınırları keşfetmeye koyuldu ve insan arzularıyla ilgili başka bir temayı ele aldı: cinsellik ve bunun erkekler ve kadınlar tarafından algılanma biçimleri. Sonuç, istediği gibi tartışmalı bir film oldu, birçok sinema pazarında yasaklandı veya belirli izleyiciler için sınırlandırıldı, sonu sinema tarihinde bir efsane haline geldi. Bu Marco Ferreri'nin son 'şok edici' filmi olmayacaktı. Ben bu filmi yapıldıktan neredeyse yarım yüzyıl sonra izledim. İnanıyorum ki bugün çekilmiş olsaydı, film daha tartışmalı olmasa bile en az onun kadar tartışmalı olurdu. Ama aynı zamanda pek çok soruyu gündeme getiren, hem tema hem de yaklaşım açısından cesur, mükemmel oyunculuklar sergileyen, ünlü oyuncuların kariyerlerinin en ilginç rollerinden bazılarını canlandırdığı ve sıcak tartışmalara yer bırakacak kadar gizem ve belirsizlik içeren bir film.'La grande bouffe'daki zengin sınıfa mensup karakterlerin aksine, 'La dernière femme'ın kahramanları, binaların dikdörtgen yapaylığı ve iç mekanların sıradanlığıyla tedirgin edici bir kentsel çevrede yaşayan sıradan insanlardır. Filmin ilk sahnesinde mühendis Gérard büyük bir kimya fabrikasındaki işinden kovulur, ancak bu durumdan hiç etkilenmiş görünmez. Onun derdi bir yaşındaki oğlunu büyütmek ve özellikle kadınların peşinden koşmaktır. Çok geçmeden, karısının kendisini feminist bir siyasi kariyere adamak ve belki de lezbiyen bir ilişki sürdürmek için onu çocuğuyla birlikte terk ettiğini öğreniriz. Gérard, oğlunu getirdiği kreşin güzel bakıcısı Valerie'yi eve getirir. Sıradan bir kaçamak olarak başlayan ilişki karmaşık bir hal alır. Gérard ve Valerie birbirlerine hiç uymuyor gibi görünmektedir, her ikisinin de bir ilişkide aradıkları şey Mars ve Venüs arasındaki ilişki kadar farklıdır. Birbirlerini sevmiyorlar, bol bol seks yapıyorlar ama ikisi de ilişkilerinde tatmin bulamıyor, mutluluktan bahsetmeye bile gerek yok. Valerie çok mu olgunlaşmamış? Gérard çok mu bencil? İkisi de birbirini ne sevebiliyor, ne ayırabiliyor, ne de yok edebiliyor. Belki de sadece kendilerini.Oyunculuk performansları müthiş. Gérard Depardieu burada ilk büyük rollerinden birini, karakterin içinde eridiği ve aynı zamanda ona hükmettiği, fiziksel güç ve kırılganlığın, samimiyet ve ölçülü şiddetin bir karışımı olan yaratımlarından birini oynuyor. Ornella Muti büyüleyici bir güzelliğe sahip, aynı anda hem dışı çekici hem de içi soğuk, siyasi militanlık için kocasını ve çocuğunu terk eden beyinsel eşin tam tersi. Karakterler yoruma açık ve her bir izleyicinin hangisinin kurban olduğuna karar vermesi gerekecek....

Yakın gelecekte kıyamet sonrası bir dönemde, Avrupa nüfusunun çoğunluğu tanımlanamayan bir tür veba salgını yüzünden yok olmuştur. Genç bir çift olan Cino ve Dora, yetkililer tarafından izole edilmiş geçici bir üste toplanır. Muayene edilirler ve kendilerini altı ay boyunca koruyacak antibiyotikler verilir, bölgede yaşamak için ıssız bir ev seçmeleri ve bu süreyi çocuk sahibi olmak için kullanmaları söylenir.

Başrolümüz Don Anselmo, karısı ölmüş canı sıkılan yaşlı bir adamdır. Bacaklarında bir sorun yok ancak motorlu tekerlekli sandalye istiyor çünkü tüm arkadaşlarında var ve bu çok eğlencelidir. Onlarla parkta buluşur, yarışlarına katılır ya da gündelik hayat gayetleriyle uğraşırlar ve don anselmo içinde bulunmak istediği bu hayat için tüm fedakarlığı vermeye hazırdır huysuz, geçimsiz ve inatçı bir ihtiyar edasında.İspanyol sinemasındaki yeni akımla beraber adım atan bir filmlerden biridir bu. burada yeni olan İtalyan ve Fransız sinemasındaki sinirli veya konformist olmayan havadır. ispanya o dönem sağcı diktatör general Franco yönetimindedir ve bu yüzden sinemacılar serbestçe çalışamamaktadır ama bu film toplumsal bir sorunu, yaşlı adamın hayatını ele alır ve dalga geçer. Filmin açılış sahnesinde kafasında klozet taşıyan adamlar geçer, Franco'nun askeri geçit törenleriyle dalga geçmektedir. Filmde hayal kırıklığına uğrayan Don Anselmo ailesini zehirler; gerçekçiliğin ve alaycılığın bu karışımı, o günkü ispanyol kültüründe 'esperpento' olarak adlandırılan unutulmaz bir kara komedi.

Ciao Maschio (Bye Bye Monkey) - Hoşçakal Maymun, biri Fransız, biri İtalyan iki arkadaşın ve New York varoşlarının öyküsünü konu ediniyor. Başrollerde Fransız ve İtalyan sinemasından iki usta oyuncu var; Gérard Depardieu ve Marcello Mastroianni.

Köpeğiyle birlikte Akdeniz'de bulunan bir adada yalnız başına yaşayan Giorgio, Liza adında bir kadınla tanışır. Giorgio'nun köpeği Melampo'yu çok kıskanan Liza, yavaş yavaş köpeğin yerine geçmeye başlayacak ve olaylar gelişecektir.

Orta yaş krizine giren dört erkeğin çatlayana kadar yemek yiyerek intiharını anlatan film, dünya sinemasının konusu itibariyle en ilginç filmlerinden biri. Seks, lüks yaşam ve yemek zevki üzerinden materyalist tüketim toplumu eleştirisi yapan yapıt, Ferreri’nin metaforlarla dolu üslubuyla kara mizahın en iyi örnekleri arasına girmiştir.1974 Cannes FIPRESCI ödülünün sahibi olan La Grande Bouffe (The Big Feast) - Büyük Tıkınma filmini tok karnına izlemenizi tavsiye etmiyoruz.

Başrollerinde Marcello Mastroianni ve Catherine Deneuve´ün yer aldığı 1974 yapımı Touche Pas à La Femme Blanche (Don't Touch the White Woman!), General Custer´ın son askeri harekatı öncesinde gerçekleşen olayların, anakronik bir anlayışla 70´lerin ortasında Paris´in Les Halles semtinde kentsel yenileme sırasında canlandırıldığı gerçeküstü bir farstır. Amerika yerlilerinin maruz kaldığı baskının yanı sıra Vietnam ve Cezayir savaşlarına da gönderme yapan bu kışkırtıcı ve komik film, günümüzde de siyasal sivriliğini korumayı başarıyor.