Neo-romantizmden koparak daha militan ve kararlı bir sinemacıya dönüşür. Uyumsuzluğu ve aşırı sola duyduğu sempati Çin Yakındır gibi eserlerinde görülür. Filmleri İtalyan toplumunun temel direklerine saldırır: din Baba Adına (Nel nome del padre) (1971), aile Boşluğa Atlayış (Salto nel vuoto) (1979) ve Ordu Zafer Yürüyüşü (Marcia trionfale) (1975).
Marco Bellocchio, Michel Piccoli ya da Anouk Aimee gibi büyük sanatçılarla çalıştı. 1980'de Cannes'da Boşluğa Atlayış (Salto nel vuoto) (1979) filmiyle iki yorum ödülü aldı. Yıkıcı filmleri, bir oral seks sahnesi nedeniyle Cannes'da festival izleyicilerini zor durumda bırakan Vücuttaki Şeytan (Il Diavolo in corpo) (1985) imgesindeki skandal kokusuyla çevrilidir.
Marco Bellocchio 1980'lerden itibaren Gözler, ağız (Gli Occhi, the bocca) (1982) ve deli kral Henry IV ile karakterlerine daha psikanalitik ve daha az kışkırtıcı bir yaklaşım benimser. Ayrıca Luigi Pirandello'nun bir masalından uyarlanan ve Cannes Film Festivali'nde seçilen La Nourrice (La Balia) (1998) gibi edebi eserlerden de sık sık ilham alıyor. Film yapımcısı İtalya'da polemik yaratmaya devam ediyor.
Sergio Castellitto ile birlikte 2002'de Katolik Kilisesi üzerine çektiği Annemin Gülümseyişi (The Ora di religione (Il sorriso di mia madre)) (2001) filmiyle Vatikan'a ilham verir ve iki yıl sonra Venedik'te gösterilen Buongiorno, notte (2003) filmiyle Aldo Moro suikastına geri dönen Bellocchio, hâlâ "kurşun yılları "nın damgasını taşıyan bir ülkede yeni bir tartışma yaratır. Marco Bellocchio'nun 2006 Cannes Film Festivali'nde Belirli Bir Bakış seçkisinde yer alan Düğünlerin Yönetmeni (Il Regista di matrimoni) (2005) 22. filmidir.