Daha çok Lino Brocka olarak bilinen Catalino Ortiz Brocka, Filipinler'in en büyük yönetmenlerinden biriydi. 1939'da Sorsogon, Pilar'da doğdu. Brocka üzerinde büyük etkisi olan, ona Matematik ve İngilizce'nin yanı sıra Sanat da öğreten babası Regino, Brocka daha küçükken siyasi bir cinayette öldürüldü. Brocka, annesi ve kardeşiyle birlikte annesinin kız kardeşiyle yaşamak için kaçmak zorunda kaldı. Ancak kendisi ve ailesi akrabalarından fiziksel ve sözlü tacize uğradığı ve yönetmen olarak kariyeri boyunca yanında taşıyacağı bir deneyim olan ağır işlerde çalışmaya zorlandığı için iyi bir hayat elde etmekten çok uzaktı. Brocka gençliğinde filmlere, özellikle Amerikan filmlerine karşı güçlü bir ilgi geliştirdi ve kötü yetiştirilmesine rağmen akademik olarak gelişmeyi başardı ve ülkenin önde gelen akademik kurumu olan Filipinler Üniversitesi'nde bir üniversite bursu kazandı. Başlangıçta hukuk öncesi bölümünde okuduktan sonra edebiyat okumak için dersi bıraktı. Üniversitede okurken Drama Kulübü'ne katıldı ancak taşra aksanı ve tavırları nedeniyle eleştirildi ve bu durum onu ​​tiksindirdi. Brocka, İngilizcesini daha da geliştirmek ve aksanını geliştirmek için sevdiği Amerikan filmlerini izlemeyi kendine görev edindi ve bu hamle sonunda kulübe kabul edilmesini sağladı ancak sadece sahne görevlisi olarak. Üniversiteyi bıraktıktan sonra Mormonluğa geçti ve kendini misyonerlik çalışmalarına adadı ve Hawaii'deki cüzzamlı bir koloniye gitti. Daha sonra Amerika'ya gitti ve kısa bir süre San Francisco'da basit işlerde çalıştıktan sonra Amerikan vatandaşlığı şansını geri çevirdi ve bunun yerine film yapımcılığına olan ilgisini yeniden canlandırmak için Filipinler'e dönmeyi tercih etti. Filipin Eğitim Tiyatrosu Derneği'ne katıldı ve burada kurucusu Cecille Guidote ile tanıştı ve bu da ilk filmi olan 1970'lerin The Sound of Music'e dayanan ve gişede büyük başarı yakalayan Wanted: Perfect Mother'ı çekmesine yol açtı. Bu, sosyal adaletsizlik ve dramaya ağırlık vermeyen tek filmiydi. O zamandan beri Brocka'nın filmleri daha kişisel hale geldi ve filmografisi Filipin halkının sıkıntılarını ve acılarını tasvir ediyordu. En iyi eserlerinden bazıları, bir kızın annesinin sevgilisi tarafından tecavüze uğramasının intikam hikayesi olan Insiang (1978) idi ve bu film, Cannes Festivali'nde bir Filipinli film yapımcısının ilk girişi oldu ve ona prestijli Palm d'Or'u kazandırdı. Manila: In The Claws of Darkness (1976), Jaguar (1980) ve Bayan Ko (My Country, 1984) da ödüle aday gösterildi ve Güneydoğu Asya'dan çıkan en büyük yönetmenlerden biri olarak ününü daha da pekiştirdi. Brocka'nın filmleri karakter odaklıdır, sıradan vatandaşın baskısını ve ihmalini büyütür, yoksul sıradan adamlar sistemden gelen tacizle mücadele ederken zar zor geçinir. Hikayeye odaklanmak ve ünlülere odaklanmamak için genellikle bilinmeyen oyuncuları seçerdi. Bembol Roco, Hilda Koronel ve Laurice Guillen gibi oyuncular, yıllarca onunla tekrar tekrar çalışan ve sonunda kendi başlarına yıldız olan bilinmeyen oyuncular arasındadır. Brocka, toplumsal bilince sahip filmlerinin yanı sıra, zamanındaki film yapımcılarının kaçınma eğiliminde olduğu cinsellik temalarını da ele aldı. Mormon inancına rağmen, Brocka açıkça eşcinseldi ve eşcinsel temalar, cinsel açıdan kendine güvenen ve güçlü ruhlu kadınları göstermek gibi filmlerinin anlatılarının genellikle büyük bir parçasıydı. Brocka'nın filmleri toplumun dışlanmış ve görmezden gelinmiş kesimlerini vurgular - gecekondu sakinleri, fahişeler, sokak serserileri ve sadece cinsiyet veya cinsellik nedeniyle ayrımcılığa uğrayanlar - özellikle Marcos diktatörlüğü altındayken hiçbir yönetmenin dokunmaya cesaret edemediği konular. Manila: In The Claws of Darkness, taşralı kızların fahişeliğini ve şehirdeki elden ağza yaşamlarını incelerken, birçok kişinin Manila: In The Claws of Darkness'ın tamamlayıcısı olarak gördüğü Jaguar, şehirde güvenlik görevlisi olarak çalışan ve şehir hayatının karanlık yüzüne çekilen Poldo adlı iyi kalpli bir taşralı çocukla ilgilidir. Brocka, tıpkı bir zamanlar olduğu gibi, şehirde şanslarını deneyen ve iyi bir yaşam vaadinin sadece bir yanılsama olduğunu zor yoldan öğrenen saf taşralıları kullanarak kendini ve yetiştirilme tarzını filmlerinde ortaya koyar. Filmlerindeki sert şiddet ve doymak bilmez ahlaksızlık bunaltıcı olabilir, ancak izleyicide toplumdaki iç karartıcı durumun çok farkında olmalarını sağlayan belirli bir ahlaki tepki uyandırır.

Marcos rejimi altında, medyada katı bir sansür uygulanıyordu ve Brocka, ağır kesintilerden kaçınmak için filmlerini gösterimler için ülkeden kaçırmak zorunda kaldı. 1984'te Bayan Ko (Benim Ülkem) için başka bir adaylığı desteklemek üzere Cannes'a uçtu. Özgürlük mücadelesinde

Konuşmasında, Marcos diktatörlüğünün sansür uygulaması nedeniyle Filipin medyasını kontrol altına aldığını ve bunun sonucunda Filipinler'e döndüğünde diğer gazeteciler ve film yapımcılarıyla birlikte tutuklanıp hapse atıldığını açıkladı.

Marcos'un düşüşünden sonra hapisten çıktı ve Marcos'un halefi Corazon Aquino tarafından 1986 anayasasını hazırlamak üzere bir komitede yer almaya davet edildi ancak kısa süre sonra birçok politikanın Filipin halkına karşı işlediğini hissettiği için ayrıldı. Ora Pro Nobis (1989) ve Gumapang Ka Sa Lusak (1990) gibi radikal filmler yaparak yeni hükümete karşı protesto etti ve Ora ona bir başka Altın Palmiye adaylığı kazandırdı.

Lino Brocka, 21 Mayıs 1991'de geçirdiği bir araba kazasında hayatını kaybetti. Zamansız ölümü, toplumsal adalet için verdiği uzun ve zorlu mücadeleyi durdurmadı; ölümünden sonra Ulusal Sanatçı Ödülü'ne layık görüldü ve bugüne kadar Filipinler'in yetiştirdiği en büyük toplumsal gerçekçi ve en büyük yönetmen olarak kabul edildi.

www.theculturetrip.com'dan SinemaNova için çevrilmiştir.