Jacques Léon Louis Frédérix, Belçika'nın Ixelles kentinde doğdu, Nivelles'deki École régimentaire'de eğitim gördü ve kaderinde askeri bir kariyer vardı. Ancak yirmi beş yaşındayken Paris'e taşındı ve burada önce sahnede, sonra da sinemada oyunculukla ilgilenmeye başladı ve Jacques Feyder adını aldı. Gaumont Film Company'ye katıldı ve 1914'te Gaston Ravel'in yönetmen yardımcısı oldu. 1916'da Gaumont için film yönetmeye başladı ancak kariyeri, 1917'den 1919'a kadar Birinci Dünya Savaşı sırasında Belçika Ordusu'nda yaptığı hizmet nedeniyle kesintiye uğradı.

Savaşın bitiminden sonra film yapımcılığına geri döndü ve kısa sürede Fransız sinemasının en yenilikçi yönetmenlerinden biri olarak ün kazandı. L'Atlantide (1921) (Pierre Benoit'in romanından uyarlanmıştır) ve Crainquebille (1922) (Anatole France'ın romanından) halkın ve eleştirmenlerin ilgisini çeken ilk büyük filmleriydi. Bunları, en kişisel ve kalıcı filmlerinden biri olduğunu kanıtlayan Visages d'enfants (1923'te çekildi, ancak 1925'e kadar gösterime girmedi) izledi. Bundan kısa bir süre sonra Feyder'e, Viyana'daki yeni bir film şirketi olan Vita Films'in sanat yönetmenliği görevinin yanı sıra üç film yapma sözleşmesi teklif edildi. Das Bildnis'i (L'Image) (1923) yaptı ancak şirket başarısız oldu ve Paris'e döndü. Gribiche (1926) ve Carmen (1926) ile Thérèse Raquin'in (1928) edebi uyarlamalarıyla kendini yeniden kurdu. Ayrıca diğer yönetmenlerin film senaryolarına da katkıda bulundu; özellikle Julien Duvivier için Poil de carotte (1925) ve Jean Grémillon için Gardiens de phare (1929). Fransa'daki son sessiz filmi, "parlamentonun ve bakanların onuruna hakaret ettiği" gerekçesiyle Fransa'da yasaklanması çağrılarına yol açan güncel bir siyasi hiciv olan Les Nouveaux Messieurs'du.

Bu sırada Feyder, MGM'nin Hollywood'da çalışma teklifini kabul etmişti; 1929'da ilk projesi Greta Garbo'nun son sessiz filmi The Kiss'te yönetmenlik yapmaktı. Sesli filmlere geçişi Hollywood'da gerçekleştirdi; Feyder, sesli filmlerle çalışmadan önce bile, bazı Fransız çağdaşlarının aksine, onların geleceğine kesinlikle inandığını ilan etti. 1930'da Jetta Goudal'ın Hollywood'da çekilen tek Fransızca filmi Le Spectre vert'i yönetti. ABD'deki sonraki çalışmaları, yine Garbo'yla birlikte Anna Christie'nin Almanca versiyonu da dahil olmak üzere Amerikan filmlerinin yabancı dildeki versiyonlarını yönetmekten ibaretti.

Hollywood sistemiyle ilgili hayal kırıklığına uğrayan Feyder, 1933'te Fransa'ya döndü. Sonraki üç yıl boyunca en başarılı üç filmini çekti; bunların hepsinde senarist Charles Spaak'la işbirliği yapıldı ve başrolde Françoise Rosay yer aldı. Le Grand Jeu (1934) ve Pension Mimosas (1935) şiirsel gerçekçilik tarzında önemli yaratımlardı; La Kermesse héroïque (1935) (Flanders Karnavalı olarak da bilinir), bazı çağdaş siyasi yankılar uyandıran, titizlikle sahnelenen bir dönem filmiydi; Feyder'e birçok uluslararası ödül kazandırdı.

Feyder, II. Dünya Savaşı'nın patlak vermesinden önce İngiltere ve Almanya'da film yönetmeye devam etti, ancak başarısı azaldı. 1940'ta La Kermesse héroïque'in yasaklanmasına yol açan Nazi işgalinin ardından, İsviçre'nin güvenliği için Fransa'yı terk etti ve orada son filmi Une femme disparaît'i (1942) yönetti.

Feyder, 1917'de Paris doğumlu aktris Françoise Rosay ile evlendi ve ondan üç oğlu oldu; birçok filminde rol aldı ve Visages d'enfants'ta yazar ve yönetmen yardımcısı olarak onunla işbirliği yaptı. Jacques Feyder 1948'de İsviçre'nin Prangins kentinde öldü ve Fransa'nın Eure et Loir kentindeki Cimetière de Sorel Moussel'e gömüldü. Paris'in kuzeyindeki Épinay-sur-Seine'deki bir okula (lycée) 1977'de onun adı verildi; Épinay, Feyder'in Le Grand Jeu ve Pension Mimosas'ı çektiği Tobis film stüdyolarının yeriydi.

1944'te Feyder ve Françoise Rosay, sinemada birlikte yaptıkları çalışmaların otobiyografik bir anı kitabı olan Le Cinéma, notre métier'i yayınladılar; burada Feyder kendisini bir zanaatkar, bir film yapımcılığı ustası olarak gördüğünü belirtti. Bazı eleştirmenler onun sözüne güvenmekle ve dünyayla ilgili altta yatan herhangi bir vizyona daha fazla bakmamakla yetindiler. Bununla birlikte, üretim koşullarının uygun olması halinde filmlerini pek çok farklı ülkede çekmeye istekli olmasının da gösterdiği gibi, yaratıcı bağımsızlığı konusunda ısrarcıydı. Eserlerinde yinelenen temalar arasında gizemli veya bilinmeyen bir kadına duyulan pervasız aşk (L'Atlantide, L'Image, Carmen, Le Grand Jeu), gerçeklik ile birinin ona dair sahip olduğu vizyon arasındaki uçurum (Crainquebille, Gribiche, Les Nouveaux) yer alıyor. Messieurs, La Kermesse héroïque) ve anne sevgisi (Gribiche, Visages d'enfants, Pension Mimosas).

Onun tarzı, klasik bir denge ve ılımlılık, gereksiz olmayan güzel görüntü kompozisyonu ve oyuncularla sempatik bir uyum ile karakterize edildi. Her şeyden önce filmleri, ister akıllıca seçilmiş ayrıntıların birikmesiyle, ister mekan çekiminin kullanılmasıyla, ister özenle tasarlanmış setlerin kullanılmasıyla gerçekçi bir atmosfere ulaştı; (birkaç filminde Lazare Meerson'la yakın çalıştı). Bu bakımdan onun Fransız sinemasında gerçekçi bir geleneğe bağlılığı, 1920'li yıllarda Abel Gance, Marcel L'Herbier ve Jean Epstein gibi çağdaşlarının 'empresyonist' üslubuyla tezat oluşturuyor ve sinemada modaya giden yolu işaret ediyordu. En geniş ifadesini Marcel Carné'nin filmlerinde bulan şiirsel gerçekçilik: Carné, 1930'ların ortalarında Feyder'in yönetmen yardımcısı olarak çalıştı.

Feyder'in nispeten erken ölümü, filmlerine olan ilginin azalmasına katkıda bulunmuş olabilir; bu, 1950'lerde Cahiers du cinéma ile bağlantılı bazı etkili eleştirmenlerin düşmanlığıyla da güçlendi. Genç çağdaşı René Clair 1970 yılında şu yargıya vardı: "Jacques Feyder, bugün çalışmalarının ve örneğinin ona kazandırması gereken yeri işgal etmiyor". Bazılarının çalışmalarının diğer örneklerine göre daha az eskidiğini düşündüğü La Kermesse héroïque hariç, filmlerinin İngilizce konuşulan ülkelerde sınırlı sayıda bulunması nedeniyle daha sonraki yeniden değerlendirmeler sekteye uğradı. Bu faktörler, bir bütün olarak çalışmalarına karşı bazen kararsız bir tutuma katkıda bulunmuştur.