Süper 8 ile çektiği çok sayıda kısa filmin ardından, 1976’da ilk konulu filmi “Sebastiane”ı daha sonra da 1977 Cannes Film Festivali’nde gösterilen “Kutlama”yı ve 1979’da Berlin Film Festivali’nde ilk gösterimi yapılan “Fırtına”yı çekti. Resim ve tasarım alanlarında çalışmalarını sürdürdü ve bunlardan bazıları Londra Çağdaş Dans Topluluğu ile “The Rake’s Progress”in Floransa’daki temsilinde kullanıldı. 1982’de Edward Totah Galerisinde bir sergi açtı. 1980’den itibaren, sinema üzerine yoğunlaştı.

Seksenli yılların başından itibaren, Jarman çok sayıda kısa film ve pop müzik grupları için video klipler çekti. Marianne Faithful için gerçekleştirdiği ilk çalışmasını, Marc Almond, Bryan Ferry, The Smiths, Bob Geldof ve The Pet Shop Boys için çektikleri izledi. 1984’te Institute of Contemporary Art’ta retrospektif sergisi açıldı ve yine aynı yıl, prestroyka öncesi Sovyetler Birliği’ne yaptığı yolculuktan esinlenerek “Imagining October” adlı kısa filmi çekti. Ayrıca Miche Berghese’nin bir balesi için yaptığı tasarımlarını tamamladı ve ilk kitabı olan otobiyografik “Dancing Ledge’i yayınladı. 1986’da rol aldığı iki filmden birinde Passolini’yi canlandırdı. Aynı yıl büyük beğeni toplayan filmi “Caravaggio”nun ilk gösterimi Berlin Film Festivali’nde yapıldı. Gerçekleştirilmesi yedi yıl süren bu çalışması, isminin A.B.D.nde de duyulmasını sağladı. İkinci kitabı “The Last of England”, 1987’de aynı adı taşıyan filmin gösterimiyle eşzamanlı olarak yayınlandı ve film, Los Angeles Eleştirmenler Ödülü’nü aldı. 1988’de, Benjamin Britten’in eserinden uyarlanan ve Laurence Olivier’nin son kez beyaz perdede göründüğü “War Requiem”i yönetti.

Daha sonraki yıllarda çektiği teatral anlatım, eşcinselliğe yapılan göndermeler, müziğin zekice kullanımı, oyuncular ve teknik ekibin genelde değişmemesi gibi özellikler taşıyan filmleri medyada büyük ilgi gördü. Bir eşcinsel ve AIDS hastası olarak yaşadıklarını anlattığı üç anı kitabı yayınladı. 20 Şubat 1994’te AIDS’ten öldü.