Catherine Breillat filmlerinde cinselliği bir nesne olarak değil, bir özne olarak ele alır ve izleyiciyi bir kadının kendi cinselliğine ilişkin anlayışıyla yüzleştirir. Ele aldığı konular arasında bekaretini kaybetmeye yönelik ergenlik takıntısı (Une vraie jeune fille, 1976; 36 Fillette, 1988), kadın mazoşizmi (Romance, 1999), yaşlı bir kadınla genç bir erkek arasındaki görünüşte aşılamaz uçurum (Parfait amour!, 1996; Brève traversée, 2001) ve ataerkil yatak arkadaşı tarafından bastırılan ve müstehcen hale getirilen güçlü bir güç olarak kadın cinselliği yer alır. Breillat'nın filmlerindeki cinsel eylemler yalnızca cinsel açıdan açık olmakla kalmaz, aynı zamanda çoğu zaman taklit edilmez, bu da ona "pornonun auteur'ü" gibi talihsiz bir etiket kazandırır ve modernist film yapımcılığı tarihi içindeki çalışmalarının çok daha önemli bir okumasını gizler. Çalışmalarının çoğu kadınların arzuyla ilişkisine odaklansa da, Catherine Breillat erkeklerin de kendi cinselliklerini ve kadınların toplumsal ilerlemesinden nasıl etkilendiklerini yeniden incelemeleri gerektiğine inanıyor.

Breillat kariyerine başladığından beri pek çok tartışmayla karşılaştı. On yedi yaşındayken yayımlanan ilk romanı erotik L'Homme facile'in Fransa'da on sekiz yaşından küçüklere satılması yasaklandı. 1972'de Bernando Bertolucci'nin çığır açan filmi Paris'te Son Tango'da kız kardeşi Marie-Helene ile birlikte oynadığı yardımcı rolle sinemaya oyuncu olarak vaftiz edildi. Catherine Breillat 1975 yılında, dördüncü romanı Le Soupirail'in Une vraie jeune fille adıyla yeniden uyarlanmasıyla sinemaya geçiş yaptı. Yapımcılarının iflas etmesi ve filmin şok edici içeriği nedeniyle yasaklanan film ilk kez yirmi beş yıl sonra 2000 yılında gösterime girdi. Bazı gözlemcilere göre bu film, ergen bir kızın cinsel uyanışına transgresif bakışıyla Breillat'nın en "Bataillesque" halini temsil ediyor. Kadın cinsel organı, çamur ve kemirgenlerin soyut görüntülerini genç bir kızın cinsel uyanışının gerçekçi bir anlatımıyla birleştiren film, kendisinden beklenen görsel hazzı sunmayarak meta odaklı bir dağıtım sisteminden kaçıyor.

Catherine Breillat'nın geleneksel olarak erotik görüntüler ya da filmler yapmayı reddetmesi, kariyeri boyunca sayısız sansür sorununa yol açmıştır. Yine genç bir kadının cinsel özlemini anlatan ikinci filmi Tapage Nocturne (1979) de sansürle karşılaştı. Film ancak on sekiz yaş üstü izleyiciler için gösterime girdi. Breillat üçüncü filmi 36 Fillette (1988) ile uluslararası alanda büyük ilgi gördü. Ana karakteri, filmin adında da belirtildiği gibi çocuk elbisesi bedeninden taşan 14 yaşında şehvetli bir Fransız kızı olan Lili, ailesiyle tatildeyken cinselliğini keşfeder. Kendinin farkında ve asi olan Lili, yaşlanmakta olan bir playboyla duygu yüklü ve karşılıklı manipülatif bir ilişkiye girer.

Catherine Breillat, altıncı uzun metrajlı filmi Romance'ın 1999'da gösterime girmesiyle birlikte uluslararası sansürle karşı karşıya kaldı ve film ya yasaklandı ya da X derecelendirmesine tabi tutuldu. İronik bir şekilde X sertifikasının X kromozomuyla bağlantılı olduğunu söyleyen Breillat'nın tepkisi, eli bacaklarının arasında çıplak bir kadını tasvir eden Fransız afişinde yankı buldu. Sorunun kaynağı, kendi cinsel haz duygusuyla temas halinde olan bir kadında yatıyor gibi görünüyordu. Film, partneri kendisiyle seks yapmayı reddeden Marie adlı bir kadın hakkındadır. Yaşadığı hayal kırıklığı onu sadece zevk almak için değil, kendi arzusunu daha iyi anlamak için de bir dizi ilişkiye sürüklüyor. Catherine Breillat, ünlü bir İtalyan porno yıldızı olan Rocco Siffredi'yi Marie'nin sevgililerinden biri olarak oynatarak sadece pornografi üzerine dünya çapında bir tartışma başlatmakla kalmamış, aynı zamanda ana akım filmlerin dilini de genişletmiştir.

À ma soeur! (2001) filminde Breillat, ergenlik çağındaki iki kız kardeşin rekabetini ve cinsel uyanışlarını anlatır. Büyük kız kardeş Elena on beş yaşında, zayıf ve çekiciyken, diğer kız kardeş Anaïs on iki yaşında, kilolu ve Elena'nın düşmanlığına maruz kalmaktadır. Anaïs'in, kız kardeşinin uyanmakta olan cinselliğiyle ve kendisinden kaçan baştan çıkarma gücüyle yüzleştiğini görürüz. Film, iki kız kardeş ve annelerinin otoyolda araba kullandıkları bir sahneyle sona erer. Bir adam aniden ön camdan atlayarak hem Elena'yı hem de annesini öldürür. Katil Anaïs'i ormana götürür ve ona tecavüz eder. Sahne kendi içinde dehşet vericidir, ancak Anaïs'in görünürde hiçbir direniş göstermemesi onu daha da şok edici hale getirir. Polis tarafından ormandan çıkarılırken, Anaïs'in tecavüz olmadığını iddia ettiğini duyuyoruz.

Breillat, Anatomie de l'enfer'da (2004) seks ve cinselliği temsil etmenin keşfedilmemiş olanaklarını daha derinlemesine araştırarak, kadın bedeninin dehşet verici bir tablosunu ustalıkla yaratır. Cinsel kimliğini arayan isimsiz bir kadın, isimsiz, kadın düşmanı bir adamla (yine Rocco Siffredi tarafından canlandırılan) ilişkiye girer. Adamla bir dizi gece buluşmasında, hem klasik Rönesans çıplaklığını hem de Batı tıbbı ve pornografisindeki sterilize edilmiş beden imgesini anımsatan, klinik olarak aydınlatılmış bir odanın ortasında bedenini ona sergilemek üzere sözleşmeli bir anlaşma yapar. Dini referanslarla oynayan Breillat, sapkınlık ve müstehcenliğin Yahudi-Hıristiyan kökenlerine saldırarak bedeni sürgün edildiği cehennemden diriltiyor.

Breillat'nın bir sonraki filmi Une vieille maîtresse (2007), dünya çapında hem izleyicilerden hem de eleştirmenlerden övgüler aldı. Kuşağımızın en korkusuz oyuncularından Asia Argento'nun rol aldığı film, on dokuzuncu yüzyıl Fransız yazarı Jules-Amédée Barbey d'Aurevilly'nin tartışmalı bir romanından uyarlandı. Ryno de Marigny, genç ve masum bir gelin adayıyla evlenmeden önce, İspanyol metresi La Vellini'ye veda etmek için son bir ziyarette bulunur. Ryno'nun şehvetli Vellini'yle on yıllık ilişkisine dair korkunç spekülasyonlar su yüzüne çıktıkça, asalet ve nezaketin kırılgan cephesini geçersiz kılan, insan şehvetinin son derece erotik ve hınzırca mizahi bir tasviri ortaya çıkar. Bu film, Breillat'nın karakterlerinin karmaşıklığını arttırmak için alışılmışın dışında bir oyuncu kadrosu kullanmasının örneklerinden yalnızca biridir. O zamandan beri, peri masalı Mavi Sakal'ın bir uyarlaması olan Barbe bleue (2009) ve başrolünde Isabelle Huppert'in oynadığı Abus de faiblesse (2013) filmlerini yaptı.

Catherine Breillat'nın çalışmaları üzerindeki en büyük etki belki de İtalyan yeni gerçekçiliğinde ya da en azından yeni gerçekçilik fikrinde bulunabilir. Az sayıda kamera kurulumuyla uzun çekimleri tercih eder. Gündelik olanı belgelemekle çok ilgileniyor, sokakta yürüyen genç bir kızı izlemekten, aynı karakteri anlatıyı hareket ettirmek için kolayca çözülebilecek bir çatışmanın içine yerleştirmekten daha çok hoşlanıyor. Catherine Breillat'nın filmlerinin anahtarı, basit ve sınırlı karakter gelişimine karşı direncidir. İzleyiciyi cinsel karşılaşmalara maruz bırakan Breillat, karakterlerini ya da arzularını yargılamaz ya da bize onlar hakkında ne düşünmemiz gerektiğini söylemez. Onun kadın karakterleri son derece karmaşık terimlerle temsil edilir. Breillat'nın filmlerinde, bir kadının bilincinin her zaman dışsallaştırıldığı ana akım filmlerde olduğu gibi, kadınların zihinlerine kolayca erişemiyoruz ve karakterlerinin bu opaklığı filmlerini daha anlamlı kılıyor. Sanatçıların "gösterilebilir" olmayan imgeleri gösterme zorunluluğu olduğuna inanan Catherine Breillat'nın asıl amacı beklentileri karşılamak değil, onları şaşırtmaktır. Ve tam da bu eylem, yeni fikirlerin ve yeni görme biçimlerinin ortaya çıkmasına olanak tanır.