Akira Kurosawa’nın görüntülerle öykü anlatma yönteminin dinamizmi, konulara hümanist bir yaklaşımı da her zaman içinde barındırmıştır. Toplumsal sorunlar ve insan doğasından etkileniş, Kurosawa’nın evreninin takımyıldızını oluştururken onun şiddet içeren feodal epikleriyle modern zaman dramaları arasındaki bağlantıyı kurar. Yoğun kurgusal dünyalar yaratmak için eşsiz bir yönetmenlik gücü sergileyen Kurosawa’nın bu becerisi daha ilk filmi olan Sugata Sanshiro’da (1943) bile açıkca bellidir. Gerçekçi bir betimleme, seyrek romantizm anlarının yeni bir bileşimiyle doruğa ulaşan filmlerinin öykü kompozisyonu Norainu (Aylak Köpek, 1949) gibi filmlerde klasik saflığa ulaşır. Bu klasik biçim, Batıya ait bir üslup ile Avrupa ve Hollywood tarzlarının bir karışımıyla oluşturulur. Kurosawa’nın filmlerindeki sinematik biçimlerin büyük bölümü Batı tarzı montajı temel almıştır. Noh ve kabuki gibi klasik Japon sanatları bile Tora no o wo fumu otokotachi (Kaplanın İzinden Yürüyenler, 1945) ve Macbeth öyküsünden bir uyarlama olan Kanlı Taht’da (Kumonosujo, 1957) olduğu gibi , batılı tarzda kullanılır.Japon kültürüne ait olmayan temalara dönük ilgisi, Kurosawa’nın Dostoyevski, Gorki, Shakespeare dahil, batılı edebi kaynaklardan yaptığı uyarlamalarda açıkça görülmektedir.

Bununla birlikte Akira Kurosawa, Avrupa edebiyatının entelektüel dünya görüşünden fazlasını bulmaya çalıştı. Filmi, bir eğlence biçimi olarak da değiştirdi. Hollywood filmlerinden, özellikle John Ford’dan derinden etkilendi. Ford’un western aracılığıyla ifade ettiği şey, Kurosawa’nın filmlerinde jidaigeki dönem filmleri biçiminde ortaya çıktı; Yedi Samuray (1954), Gizli Kale (1958), Yojimbo (1961) ve Sanjuro (1962). Sergio Leone’nin Bir Avuç Dolar (1964) için ve John Sturges’in Muhteşem Yedili (1960) adlı filmlerine esin kaynağı olan Yojimbo ve Yedi Samuray gibi samuray filmleri, Amerikan tür filmleriyle Avrupa sanat çevresi ve Akira Kurosawa arasındaki çapraz döllenmenin kanıtıdır.

Kurosawa’nın konularının merkezinde, ilk eserlerinden itibaren dünya görüşünün temelini oluşturan hümanizm yatar. Bu duygu, en açık haliyle kısmen Goete’nin Faust’undan esinlenen Ikiru (1952) ve Kızılsakal’da (1965) ortaya çıkar. Evrensel olması amaçlanan bu insanlık kavramı (yeni Japon yönetmenlerin yenilikçi eserler yaptığı ve  yeni kuşak tarafından yapılan sayısız yabancı filmin Japonya’ya ithal edildiği) 1960’lar sonunun çalkantılı toplumsal ortamında bir film teması olarak çağdışı gibi görünür hale geliyordu. Akira Kurosawa’nın sanatı, bu dönemde eski moda sayılır olmuş ve görünüşe göre, yaratıcılık konusunda bir açmaza düşmüştü; Dodeskaden (1970) biçiminde bu zihin karışıklığını açığa vurur ve yaşadığı sanatsal sorunlar, Aralık 1971’deki intihar girişimine katkıda bulunmuş olabilir. Ne var ki, 1975’te SSCB’de yapılan Dersu Uzala ile Kurosawa bu sorunların üstesinden gelirken üslubunu epik biçimde daha da geliştiriyordu. Kagemusha (1980) ve Ran (1985) uzunluk, tema, seyirlik açısından muazzam ölçekteki yapımlardı ve Akira Kurosowa’nın en önemli çalışmaları arasında yer aldılar. Sonra, Düşler (1990) ve Madadayo’da (1993) görüldüğü  gibi, önceki filmlerinden farklı olarak daha kişisel bakış açılarına yöneldi.