Genç adam Francois Nole bir bankada çalışmaktadır. Sık sık yürüyüşe çıkmaz ve bir gün işe hiç gelmez. Yatağa gider ve ayakta durmayı reddeder. Francois yaşama sevincini kaybetmiş bir eroin bağımlısıdır. Hiçbir şey onu karanlıktan ve umutsuzluktan geri getiremez, ne annesi, ne arkadaşları, ne tatiller, ne de sevgi. Bir gün aniden değişir, neşeli ve sakin olur...

Marc Allégret’in 1955 yapımı, Brigitte Bardot’un ilk dönem filmlerinden Futures Vedettes, konservatuarın çapkın öğretmeni Eric Walter’ın (Jean Marais) genç öğrencilerini aşkla ve hayal kırıklığıyla eğitmesini konu alıyor. Brigitte Bardot, Fransa’nın en ikonik karakterlerinin başında gelir. 50’li yıllarda başlayan sanat yaşamı ile özgür Fransız kadınını temsil ederek, kadın bağımsızlığının ve cinsel özgürlüğün simgesi olmuştur. Futures Vedettes’de Sophie Dimater (Brigitte Bardot) öğretmeni Eric Walter ile gönül ilişkisi yaşar. Walter’ın eski eşiyle tekrar birlikte olmasıyla Sophie’nin aşk acısını sanatına yansıtması, sanat eğitiminde ne kadar ileri gidilebileceğinin ilk örneklerinden birini oluşturur. Şiirsel Gerçekçilik’in en belirgin özelliği, karakterlerinin umutsuz, melankolik, intihara meyilli olmasıdır ve bu karakterler Futures Vedettes’de çokça karşımıza çıkar. Eric Walter’ın bir diğer aşk yaşadığı öğrencisi Elis Petersen (Isabelle Pia) da annesinin ölümü sonrası kendisini Walter’ın kollarında teselli ararken bulur. Beklediği aşkı bulamayınca da intihara kalkışır ama piyano öğretmeni Clement (Yves Rovert) sayesinde bu düşüncesinden vazgeçer. İki kalbi kırık kızın son sahnede tüm yaşananları “Bütün bunları bir rüyaymış gibi kabul edelim.” diyerek kendilerini teselli etmesini, Şiirsel Gerçekçilik’e yaraşır şairane bir son olarak düşünebiliriz.

Nazi Almanyası’nın Fransa egemenliğine açıkça destek vermesiyle tarihe geçmiş işbirlikçi bir rejim olan Vichy hükümeti dönemindeki yaşanmış olaylara sırtını dayayan bu siyasi drama, toplumsal olarak ihtiyaç duyduğumuz “adalet” kavramının bile bir sınıfın diğer sınıfa üstünlüğünü kanıtlamak için nasıl kullanıldığına dair nefis bir portre çiziyor.Politik sinemanın yaşayan efsanelerinden Costa-Gavras’ın yönetmen koltuğunda oturduğu 1975 yapımı Section Spéciale (Special Section), yönetmenin dünya görüşüne ve siyasi tutumuna karşı fikir edinebileceğimiz önemli filmlerden biri. Film, aynı zamanda Cannes Film Festivali'nden ödülle dönmüştü.

1962 yılında hem Cannes hem de Venedik Film Festivallerinden ödülle dönen, aynı yıl George Meliee ödülünün de sahibi olan Beşten Yediye Cleo, Vardanın yönetmenlik adına ilk başarısı. Kanser olduğu gerçeğiyle yüzleşen genç ve güzel bir Fransız pop şarkıcısı Cleonun öyküsü. Kendince geri dönüşleriyle hayatını irdelediği doksan dakikayı Cleoyla birlikte yaşıyoruz. Aynı zamanda Cleonun hayata dair sorularıyla da karşı karşıya kalıyoruz: Böyle bir zamanda ne yapılabilir?, Nasıl yapılır? Cleo, bu soruların cevaplarını ve kişisel ilişkilerini sorguluyor. Bu soruların cevaplarını hem bugünde, yaşadığı hayatta hem de yeni tanıdığı insanlarda arıyor. Kanser psikozunun, korkusunun çevrelediği filmde zaman ilerledikçe değişik insan yüzlerinin geçtiği Paris sokaklarına, içeriğini kaybetmiş hareketsiz ve durgun bir zamana dönüyoruz...