Tokyo Drifter'ın sonundaki cesur renkli, stilistik olarak minimalist görünümü, Jacques Tati'nin Playime'ı gibi bir şeyin sert köşeli set tasarımını aldığınızda ve bunu insanların emek olarak sömürülmesine odaklanan bir bilim kurgu hikayesiyle filtrelediğinizde ne elde edersiniz?Ortaya Dislocation çıkıyor ve ben bu filmin varlığına şaşırdığım kadar varlığına ve filmin kalitesine de hayranlık duyuyorum. Anakara Çin'in bilimkurgu konusunda pek de parlak olmayan bir geçmişi var, dolayısıyla 80'lerden bu yana sadece yüksek kalitede değil, aynı zamanda komünizm aracılığıyla yukarıda bahsedilen insanlıktan çıkarma konusunu ele alan bir filmin olması beni gerçekten şaşırtıyor. Yönetmen Huang Jianxin'in bunu ortaya çıkarmak için ne yapması gerektiğini bilmiyorum ama bunu yaptığı için ona daha fazla güç vermeliyiz.Görselliği bir kenara bırakacak olursak, film gözler için sinematik bir şölen niteliğinde ve hikaye de oldukça ilgi çekici olmasaydı, sırf bu yüzden bile filmi izlemenizi tavsiye ederdim; açıkçası şimdiye kadar gördüğüm en iyi "bir oyuncunun aynı anda iki rolü birden oynadığını gösteren bölünmüş ekran" efektlerinden bazılarına sahip. Film baştan sona bu tuhaf, neredeyse eğik tonu taşıyor; her şey neredeyse biraz fazla gösterişsiz hissettiriyor. Bu sıkıcı bir tuzak olabilirdi ama Huang bu tonu film boyunca altta yatan bir gerilim duygusuyla koruyabiliyor.Bu gerçekten karanlık bir film ve bence gerçekten daha fazla tanınmayı hak ediyor. Çok ilgi çekici bir film olmanın ötesinde, bu döneme ait Çin bilim kurgu sinemasının eşsiz, belki de tek örneği ve bu sayede o dönemdeki insanların rahatsızlığına dair en azından bir parça içgörü görebiliyoruz. Şiddetle tavsiye ederim, mümkünse izleyin.