Kihachi Okamoto'nun yönettiği Nihon No ichiban Nagai Hi (Japan's Longest Day) - Japonya'nın En Uzun Günü, Hiroşima ve Nagazaki'de atom bombalarının patlamasının ardından, Japon ordusu ve hükümetin nasıl bir karar alması gerektiğini tartışmalarını konu ediniyor.Japonya'nın teslim oluşunun yıldönümüne yakın bir tarihte vizyona giren film, Japonya'da o yılın en çok izlenen ikinci filmi olmuştu.

Yıllarca süren savaş, Japonya'nın Tokugawa şogunluğu altında birleşmesi ile sona erdi ve samuray casusu Sasuke Sarutobi, çatışmalardan bıktı ve barış için can atıyor. Tatewaki Koriyama adlı yüksek rütbeli bir casus, shogun'dan rakip bir klana geçtiğinde, kılıç ustalarının dünyası kargaşaya sürüklenir. Sasuke farkında olmadan çatışmanın içine çekildikten sonra Tatewaki'nin izini sürerken gizemli, beyaz kukuletalı bir figür ikisinin de peşine düşer. Hikâyenin sonunda kimse göründüğü gibi değildir ve gerçek, şüphelenilenden çok daha kişiseldir. Yönetmen Masahiro Shinoda'nın klan entrikaları, ninja casusları ve birden fazla çift haçla dolu Samurai Spy'ı, kılıç oyunu film geleneğinden cesur bir üslup ayrılığına işaret ediyor.

Masahiro Shinoda'nın yönettiği Kawaita Hana (Pale Flower) - Solgun Çiçek, bir kentin ayak takımı arasına karışan soylu ve güzel bir kadının öyküsünü konu ediniyor.Film, 2. Dünya Savaşı sonrası Japon toplumundaki melankolizm, sınıf uçurumları, maskülen şiddet, suçun psikopatolojisi, kadın-erkek ilişkisinin kırılgan doğası gibi temaları film-noir stiliyle, pesimist bir bakışla tasvir eder.

Katalan mimar Antoni Gaudí (1852 - 1926) dünyanın en şaşırtıcı binalarından, iç mekanlarından ve parklarından bazılarını tasarladı; Japon yönetmen Hiroshi Teshigahara, yirminci yüzyılın ikinci yarısının estetik açıdan en cüretkar filmlerinden bazılarını inşa etti. Burada onların sanatı eşsiz, büyüleyici bir sinema deneyimiyle birleşiyor. Görsel bir şiirden daha az belgesel olan Teshigaharas Antoni Gaudí, izleyicileri Gaudi'nin henüz tamamlanmamış devasa başyapıtı Barselona'daki Sagrada Familia katedrali de dahil olmak üzere gerçekten muhteşem mimarisinde bir tura çıkarıyor. Teshigahara, konusunun organik yüzeylerindeki kıvrımlar kadar cesur ve şehvetli kamera çalışmasıyla Gaudi'yi filmde ölümsüzleştiriyor.

Akira Kurosawa'nın yönettiği Zoku Sugata Sanshiro (Sanshiro Sugata Part Two), Sugata Sanshiro filminin devamı niteliğinde bir yapım.

Erken Gelen Bahar  insanın konumunu ele alırkan doğaya da önemli bir rol veren hüzünlü filmlerdir. Yönetmenin, kızı evlendikten sonra tek başına kalan bir erkeğin yalnızlığını konu edinir. Kızını evlendirdikten sonra evine döndüğünde baba gözyaşlarını tutamaz. Belki kızından ayrıldığı için, belki yalnız kaldığı için, belki de ölümün yaklaştığını duyumsadığı için ağlamaktadır. Ozu'ya göre yaşam acımasızdır ve bireye düşen, yaşamı kabullenmeyi ya da karşı koymayı öğrenmektir.

Yasujirô Ozu'nun yönettiği Tokyo Boshoku (Tokyo Twilight) filminde; iki kız kardeş babalarının yanında yaşamaktadır. Kardeşlerden küçüğü beklenmedik şekilde hamile kalmıştır ve sevgilisini aramaktadır. Evin büyük kızı kocasıyla sorunları nedeniyle yanına bebeğini alarak baba evine sığınmıştır. Bu sorunların ortasında kendilerini küçük yaştayken terk eden ve ölü olarak düşündükleri annelerinin şehre döndüğünü öğreneceklerdir.

Japonya işgal edilmişdir. Bu işgal sadece toprak ve yönetim alanında değil, aynı zamanda kültürel alandadır. Gençler, Amerikan filmleri izleyip, onlar gibi giyinip, onlar gibi davranmaktadırlar. Hatta kendilerine İngilizce adlar takmışlardır. Filmin temel meselesi aslında bu asimilasyon ve dejenerasyon süreçlerinin eleştirisidir.

Masaki Kobayashi'nin yönettiği 1962 yapımı Karami-ai (The Inheritance), ölüm döşeğinde servetini üç gayrimeşru çocuğu arasında paylaştırılmasını isteyen bir iş adamının iş arkadaşlarının, bu durumdan fayda sağlamaya çalışmalarını konu ediniyor.

Otsuta, Tokyo'da bir geyşa evi işletmektedir. Kızı Katsuyo, annelerinin bu ticaretinde herhangi bir gelecek görmemektedir ve aile ağır bir borç altındadır. Ancak Otsuta pes etmeyecektir.

Kin dolu genç, babasının intiharının arkasında yatanları araştırmak için yozlaşmış bir fabrika yöneticisinin kızıyla evlenir.

Masaki Kobayashinin İnsan Manzaraları serisinin ilk filmi, 2. Dünya Savaşı yıllarında Japonyanın Çinin Mançurya bölgesini işgal ettiği yıllarda başlıyor. Parlak bir mühendis olmasının yanında bir hümanist ve savaş karşıtı olan Kaji (Tatsuya Nakadai), Mançuryadaki Çinli esirlerin çalışma şartlarının iyileştirilmesi üzerine yaptığı çalışma sonrasında yeni evlendiği eşi Michiko (Michiyo Aratama) ile birlikte küçük bir maden kasabasına gönderilir. Burada kendi insani politikalarını yerleştirmeye çalışırken birçok iş arkadaşıyla ters düşen Kaji, aynı zamanda Çinli esirlerin güvenini kazanmanın da kolay olmayacağını anlayacaktır.

250 yıllık bir lanet ve nehirde saklı duran hayaletler artık su yüzüne çıkıyor. Bundan tam 250 yıl önce Shinzaemon adlı zalim bir samuray tefecilik yapan Soetsu’yu öldürür ve cesedini nehire atar. Ancak bu nehirle ilgili bir efsane vardır. Nehirde batan ceset, su yüzüne bir daha asla çıkamayacaktır. Aradan 20 yıl geçer ve Shinzaemon’un oğlu bir tesadüf sonucu karşılaştığı Soetsu’nun kızına aşık olur. Ancak önce kendilerini bekleyen lanet ve nehirin sakladığı hayaletlerle yüzleşmek zorunda kalacaktır * Klasik 12 Japon hayalet hikayesinin toplandığı kitabın adıdır Kwaidan. Usta yönetmen Kobayashi bu hikayeleri inanılmaz yorumlamıştır. Film değil sanki herbiri üzerinden yıllarca çalışılmış paha biçilmez resimlerdir.

Tokyo'da geçen hikaye savaş sonrası bir aile hikayesidir. Noriko bağımsız bir kadın olmayı isterken hem patronu hem de ailesi Norikonun evlenmesi için baskı yapmaktadır. Bu iş için uygun görülen aday da patronunun 40 yaşındaki üniversite arkadaşıdır. Norikoda bu duruma karşı çıkmaktadır. Japon toplumunda kadının belli bir yaştan sonra muhakkak evlenmesi ve çalışmayı da bırakması beklendiği göz önünde tutulursa sosyal baskı ve bireyler arasında yaşanan gerilimi başarıyla yansıtması açısından Ozu'nun en önemli filmlerinden birisidir.

Otuz senesini bir masanın başında mühür basarak ve hiçbir iş yapmayarak geçirmiş olan Bay Watanabe bir seneden az ömrü kaldığını öğrenince, o güne dek hiç yaşamamış olduğunu hisseder. Fakat yaşama duygusunu kolay kaybetmeye niyetli değildir.

Akira Kurosawa’dan bir Shakespeare’in Macbeth uyarlaması. Kazanılmış bir savaş dönüşü iki büyük kumandan Taketoki Washizu (Toshirô Mifune) ve Yoshiteru Miki (Akira Kubo) Örümcek Ağı kalesine dönmektedirler. Kaleyi gizleyen ormandan geçerlerken iplik örmekte olan tuhaf, yaşlı birini görürler. Bu yaşlı kadın bir kehanette bulunur.Entrikalarla dolu bu son derece güçlü öykünün yanı sıra önermesi de çok ilginçtir: Kehanet kendiliğinden mi olmaktadır yoksa bunu öğrenip ona göre bir plan gibi uygulamaya koyan kahramanlar mı gerçekleştirmektedirler? Geleceği bilememek, zaman çizgisi üzerinde yol alırken sıçrayışlar yapamamak, bir denge unsuru olarak insanın ve bütün canlıların varoluşsal kaygılarını gidermesi bakımından gereklidir belki de. Aynı anı yaşarken, başımıza geleceklere aynı tepkileri vermek ve ona göre davranmak bakımından bu geleceği bilememezlik gerekli görülüyor.Kurosawa’nın karakterleri, bir Japon olmanın da verdiği ağırbaşlılıkla her türlü felaketi olgunlukla karşılıyorlar. Sanki başkalarının bilmediği sırlara vakıf olan bilgelerin sakinliği sarmış her birini.Shakespeare’in kandırılan, yoldan çıkarılan iyilerin başına gelen kötü şeyler üzerinden ilerleyen eserleri ve iyilere kötülüğü yaptıran kötülerin de bu kaderi paylaşması üzerine ilerleyen kurgusu incelendiğinde, neden hala günümüzde de birçok filme uyarlandığı görülüyor. Etkisinin bir sebebi de olaylar sona erdiğinde, iyiler ve kötüler yenildiğinde geride kalan üçüncü bir kişinin edilgen bir varlık olarak, bizim gibi bir izleyici konumundayken yönetime/tahta geçmesi ve bunun üzerinden biz izleyicilerin de potansiyel olarak bu olanağa sahip olabileceğimiz ihtimalinin bizi keyiflendirmesi.İyi seyirler..

Japon kadın yönetmen Keisuke Kinoshita'nın yönettiği filmin senaryosunu da yine Kinoshita, Shichirô Fukazawa'nın 1956 yılında yazdığı aynı adlı çok satan ödüllü romanından uyarlayıp yazmıştır. "Narayama Bushiko" Fukazawa'nın ilk romanıydı.Film 1983 yılında Shohei Imamura tarafından aynı adla yeniden sinemaya aktarıldı. Bu 1983 yapımı yeniden çevrim daha sert sahneler içeriyordu ve Cannes Film Festivali'nin büyük ödülünü kazandı. 1958 yapımı ilk uyarlama ise sadece kendi ülkesinden 6 ödül kazanmıştı.Neredeyse tamamı stüdyoda çekilmiş olan "Narayama Türküsü" nde, toplumun katı kurallarına itaat, örf ve adetlerine duyulması gereken sadakat karşısında, kişisel vicdanın, sevgi ve insanlığın mücadelesi anlatılır.Japonya'nın uzak bir dağ yöresinde yüzyıllardır süregelen bir gelenek vardır. Bu geleneğe göre 70 yaşına gelen her aile bireyi, ailenin gençleri tarafından yöredeki kutsal dağ Narayama'nın karlarla kaplı tepelerine götürülerek orada bırakılmakta, yani bir anlamda soğuktan ve açlıktan ölüme terkedilmektedir. Acımasız bir sosyal gelenek gibi görülse de bu davranışın kendilerince mantıklı bir açıklaması da vardır, kıtlık ve yoksulluğun had safhada olduğu bu yörede artık üretemeyen bir yaşlının sofradan eksilmesi, arkadan gelecek gençlerin karnının doyması, yani hayatta kalma şanslarının artması demektir. "Narayama Türküsü", hangi zamanda geçtiği belli olmayan bir masal gibi görünmesine rağmen, 2. Dünya Savaşı sonrasındaki Japonya'nın ideolojik duygu karmaşasının, kültürel erozyonunun ve bunun insancıl yansımalarının iç karartıcı bir alegorisidir.Ancak bu katı gelenek o çağlarda bile toplumun her kesimi tarafından eşit olarak kabul görmüş değildir. Bazı yaşlılar bu zorunlu sürgüne fiziksel olarak karşı koyarlarken, daha güçsüz olanlar sadece sözlü olarak protesto etmekle yetinirler. Bazı gençler ise bu tartışmalı "temizlik" harekatına hakları olup olmadığını sorgularlar. Sinema yazarı Nijat Özön, Sinema, Uygulayımı - Sanatı - Tarihi adı kitabında ve bu kitabın ilk baskısı sayılabilecek Sinema El Kitabı'nda Keisuke Kinoshita'nın büyük bir mizah duygusu taşıyan sinema tarzının Fransız yönetmen René Clair'e benzetildiğini, bu nedenle Kinoshita'ya Japon Clair'i dendiğini belirtmiştir. Bir diğer sinema yazarı Rekin Teksoy ise, Imamura'nın 1983 tarihli Altın Palmiye'li yeniden yapımının, Kinoshita'nın 1958 yapımı ilk filminin düzeyini tutturamadığını belirtmiştir.

Kocası ve oğlu yokken evde kalan Sadako, bir yabancının tecavüzüne uğrar. Kendini öldürmek ister ama oğlu yüzünden vazgeçer. Beş yıldır başka bir sevgilisi olan kocasına durumu anlatmakta tereddüt eder.Tecavüzcü Hiraoka tekrar ortaya çıkar ve ikisi arasında tuhaf, dokunaklı bir ilişki başlar. Hiraoka kalp hastasıdır, Sadako ise hamile. Adam, tek hayatta kalma nedeninin Sadako olduğunu söyler..

Usta Samurai Kambei’nin cesareti ve fedakarlığına şahit olan bir grup köylü ondan sürekli olarak haydutların baskınlarına uğrayan köylerini korumasını isterler. Kambei bu isteği herhangi bir çıkarı olmamasına rağmen kabul eder ve ilk olarak kısa süre sonra müridi olan genç samurai Katsushiro’yu, ardından da güç kullanmaya meraklı bir samurai olarak görünen, fakat sonradan bir çiftçinin oğlu olduğu ortaya çıkan Kikuchiyo’yu yanına alır.Takımına dört yeni samurai daha ekleyerek köyü savunmaya girişen Kambei köylüler tarafından sevinçle karşılanır ve herkesin sevgisini kazanır; bir süre sonra onlara kendilerini savunmayı öğretmeye başlar. Bu arada haydutlar köyün sınırlarında dolaşmakta ve yeni saldırıları için uygun bir zaman kollamaktadırlar…Akira Kurosawa’nın kariyerinin doruk noktası olarak görülen Yedi Samuray üç saati geçen uzunluğuna rağmen özellikle zamanında kaliteli örneklerine rastlamanın zor olduğu savaş ve “aksiyon” sahneleri en dikkatsiz seyircinin bile ilgisini ayakta tutacak pek çok detay içerirken bir yandan da anlattığı hikayenin bütünlüğünden ve sinematografik kaliteden ödün vermeyen bir başyapıt.İyi seyirler..