Soygunculuk suçuyla hapise gönderilen Gino Strabliggi, suçunu bir müddet çektikten sonra iyi halden dolayı şartlı olarak serbest bırakılır. Cezasının dolmasın iki yıl kala serbest bırakılan Strabliggi, bu durumunu Germain Cazeneuve isimli hapishane çalışanına borçludur. Germain, son derece iyi niyetli ve de tecrübeli bir adamdır. Gino, artık kötü geçmişini silip yeni bir hayata başlamaya karar vermiştir. Bu nedenle de kendine yeni ve ahlaklı bir iş bularak küçük bir şehre taşınır. Ancak kısa süre içerisinde talihsizlikler kapısını çalmaya başlar.

İspanyol Komünist Partisi şeflerinden olan Diego, Madrid'deki bir görevden sonra Paris'e geri döner. Sınırda polis tarafından yakalanan Diego, kullandığı pasaportun sahibinin kızı Nadine tarafından kurtarılır. Paris'e ulaştığında, yoldaşlarından Juan'ı bulmaya çalışır. Çünkü Juan'ın faşist diktatör Franco tarafından yakalanma ihtimali vardır...

Bir İdam Mahkumu Kaçtı, sinemada minimalizmin tadına varmak isteyenler için en iyi başlangıç noktası. Filmin büyük bölümü, Fontaine'i (François Leterrier) hücresinde yalnız başına, kendisi gibi tutsak olanlarla iletişim kurarken ve özgürlüğüne doğru adım adım ilerlerken gösterir. Bütün Bresson filmleri gibi bu film de, Bresson'un uzun çalışmalardan sonra geliştirdiği, "sinematograf" üzerine kuramlarını ortaya koyar: Dramatiklikten tamamen uzak bir oyunculuk sergileyen amatör oyuncular; görüntü dışı seslere ve onların aktardığı bilgiye olağanüstü bir vurgu; son ve görkemli ana kadar müziğin kullanılmaması. Fransız sinemasının diğer muhteşem hapishane filmleri olan Jaques Becker'in Le trou (Delik, 1960) ve Jean Genet'nin Un chant d'amour (Aşk Şarkısı, 1950) filmleri gibi, Bir İdam Mahkumu Kaçtı da insan ruhunun çektiği acıların ve kurtuluşa yönelten dürtülerin olağanüstü güçlü bir alegorisini sunar. Aynı zamanda, Hitchcock'un en iyi işleriyle boy ölçüşebilecek, diken üzerinde tutan, seyreltilmiş, kuşkulu bir gerilim biçimi elde eder.Bir İdam Mahkumu Kaçtı, uzun yıllar boyunca varoluşsal ve tinsel boyutlarından ötürü takdir topladı; yakın zamanlardaysa, Bresson'un Fransız Direniş Hareketi'ndeki deneyiminin bir yansıması olarak filmin politik boyutları ön plana çıkarıldı ve işlediği "boyun eğdirilerek özgürlüklerin sınırlanması" ve "acı çeken ruhlar" temalarıyla, Bresson'un meslek yaşamına, toplumsal temelli bir önem atfedildi.