Kayıp bir kimliğin peşinden sürüklenen, görünür bir gölgenin siyah-beyaz tonlardaki yaşayan yalnızlığına tanık olduğumuz Au pan coupé (1968), Guy Gilles’in şiirsel yaklaşımlarla tüm kompozisyonu özenle boyadığı bir yapım. Jeanne Delaître (Macha Méril) ve Jean Doit (Patrick Jouané) karakterleri sonsuz bir hüzün havuzunda kaybolmuş, birbirine çok yakın ancak aynı zamanda da birbirine son derece yabancı bir ikili olarak karşımıza çıkıyor. Onların arasındaki “yabancı” boşluk filmin başından sonuna değin nefes alarak genişliyor ve kadraj alanını daraltıyor. Bu durum bir anlamda filme yoğun bir baskı yüklerken diğer yandan filmin hikâyesini sonsuzluğa doğru, geri dönmeyecek olan bir kayığa bindiriyor. Karakter odaklı bir film olan Au pan coupé, Jeanne’ın gözünden fildişi rengindeki anılara dalmamızı sağlıyor. Öte yandan Jean’ın özne olarak varlığı, bilinmez parçacıklara bölünüyor ve o parçacıklar kendi içinde birbirini dağıtıyor.Guy Gilles teknik olarak bizi her iki karakter ile de tanıştırmasına rağmen Jean’ı her zaman bir sanrı gibi karşımıza çıkarıyor ki bu da kişisel bir hatıra durumundan uzakta kaldığı için Jean’ın kimliği sadece Jeanne’ın aktardıklarıyla imkânlı kılınabiliyor. Bu şekilde “yalnızlık” Jean’a aitmiş gibi gözükse de onu deneyimlenin sadece Jeanne olduğunu görebiliyoruz. Bu da Jeanne’in yalnızlığının mümkün kılınabilmesi için Jean’a olan ihtiyacını doğuruyor. Yönetmen sadece bu ikilinin isimleri üzerinde oynama yapmakla yetinmemiş aynı zamanda görsel oyunlarını da kompozisyonuna yedirmiş. Her iki karakterin soyadlarının da sinema / dilbilim ekseninde bambaşka bir okumaya imkan verdiğini de hatırlatalım: “Delaître” soyadı Fransızca’daki “varoluş” (aynı şekilde okunan “être” / olmak fiili) kavramına, “Doit” soyadı ise “zorunda olmak” anlamındaki “devoir” kavramına gönderme yapmaktadır. Bir anlamda “Jean Doit” adı, “Jean [fiil] zorundadır” şeklinde serbestçe yorumlanabilir.Filmin en dikkat çeken teknik kullanımlarından biri de alışılmış olanın aksine siyah-beyaz geçişlerin “şimdiki zaman”a ait olması ancak renkli olarak kullanılan geçişlerinin tamamının “anılar’a yani geçmiş”e ait olması. Böylece toplamda 68 dakika süren filmde anlatı biçimi hikâyeyi ikiye bölüyor. Bu da takip edilmesi gereken hızlı bir akışı doğuruyor. Öte yandan Jeanne’ın hemen ilk karelerde doğurduğu hüzün, filmin sonuna doğrudan bağlanan bir öğeyi izleyiciye doğru saplamış olsa da bu doğumun sancıları Au pan coupé’yi var eden bir bağ haline geliyor. Filmin adının anlamına değinmek gerekirse bu ifadenin aslında bir mimarî terimi olduğunu söylemekle başlayabiliriz. İki duvarın ortak bir çizgide birleşerek keskin bir açı oluşturmalarını engelleyen, bir anlamda düz hale getirilmiş bir gizli köşe olarak tanımlayabileceğimiz kavram, dilimize “köşe çalığı” veya “köşe pahı” şeklinde geçmiş. Film boyunca Jeanne’in ruhsal dışavurumlarını düşünecek olursak filmin anlamı daha da ortaya çıkmaya hazır.Diğer yandan Au pan coupé, filmde Jeanne ve Jean’ın buluştukları kafe olarak kullanılıyor. Zamanında Paris’in 18. bölgesinde (18ème Arrondissement) yer alan bu kafe ne yazık ki artık mevcudiyetini korumuyor. Ancak Google Maps uygulamasında yerin adını arattığınızda aynı isimli bir...

Toplumun kurallarıyla boğuşan, cinsellik ve özgürlüklerinin karmaşasına düşen karakterlerle dolu, birbirine muğlak derecelerde bağlı olan bölümlerden oluşan bir Bunuel filmi.Filmde, bir yemek masası çevresinde klozetlere oturmuş insanların kimsenin görmediği yerlere çekilip yemek yemek için özürlerle sofradan kalkmaları gibi sahneler mevcut.Komik ve çılgın öğelerin bulunduğu filmde, Luis Bunuel sürrealistliğini doyasıya ortaya çıkarmıştır. Onlarca başyapıt çıkarmış bir yönetmenin en sıradışı çalışmalarından biri.- Luis Buñuel'in ''Gerçeği Arayış Üçlemesi'nin üçüncü filmi. 1. Film: La Voie Lactée (1969)2. Film: Le Charme Discret De La Bourgeoisie (1972)3. Film: Le fantôme De La Liberté (1974)

Film daha çok Marius'un babası César'ın sahil barında geçiyor. Marius barda çalışıyor ve çocukluğundan beri iyi arkadaşı Fanny, barın dışında kokteyl satıyor. Marius'un, Marsilya rıhtımlarından ayrılan gemi ekipleriyle egzotik yerlere seyahat etme arzusu vardır. Bu arzu, yaşlı zengin bir adam (Panisse) Fanny'ye evlenme teklif ettiğinde ortaya çıkar ve Marius kıskanır. Marius'un Panisse'i kıskançlığı, ona karşı duyduğu gizli duyguların ilk göstergesidir, ancak şaşkınlık içinde, duyguları Fanny tarafından karşılanmaktadır. Denizde bir adamın karısı olmanın arzu edilen bir yaşam olmadığını belirterek, Marius'u sevdiğini itiraf eder ve onu dünyayı gezme planlarını ona açıklamaya teşvik eder. Birkaç gece sonra birlikte uyudukları keşfedilir ve Marius'un babası ve Fanny'nin annesi onu onunla evlenmeye ikna eder. Marius, birkaç gün sonra, Marius'un mürettebatla görevlendirilmesi gereken bir teknenin ayrılış tarihini Fanny'ye teklif ettikten sonra gözle görülür derecede melankoliye girer. Marius'un onunla birlikte olmaktan gerçekten memnun olmadığını anlayan Fanny, onu ayrılmaya teşvik etmeye karar verir. Marius gizlice tekneye girerken, babasının dikkatini dağıtmaya yardım eder.

Hikaye Marseille de geçiyor. Barmen César'ın oğlu Marius, mahalle kızı ve limandaki balık satıcısının kızı Fanny ile romantizm yaşadı. Evlilikten ve bebeğin doğumundan birkaç ay sonra Marius geri döner ve Fanny'yi geri kazanmaya çalışır.

Honoré Panisse, yanında arkadaşları, karısı ve oğluyla neşeyle ölüyor. Arkadaşlarının önünde rahibe itiraf eder; doktorun dürüst olması konusunda ısrar ediyor. Ancak, oğlu Césario'ya gerçek babasının Césario'nun vaftiz babası César'ın kayıp oğlu Marius olduğunu söyleyemez. Panisse bunu delikanlının annesi Fanny'ye bırakır. Bir arkadaşını görmeye gittiğini düşünen Césario, şimdi Toulon'da bir tamirci olan Marius'u arar. Bir gazeteci olarak poz veren Césario, Marius ile vakit geçirir ve küçük bir hırsız olduğuna inanarak masallar bırakır. Ancak gerçek ortaya çıktıktan sonra Marius, Fanny, César ve Césario iyi huylu olsalar da yalanların ötesine geçebilirler.