“Bu alçak gönüllü genç kadının içinde iki farklı karakter birbirine üstünlük sağlamaya çalışıyordu, gerçek ve korkunç bir şekilde”Çoklu kişilik bozukluğu olan bir kadının farklı karakterleri arasında gidip gelen hayatının gerçek hikâyesi.Asıl olarak senaryo yazarlığı ile tanınan Nunnally Johnson’dan bir psikolojik dram. İki farklı karakter arasında sıkışan bir kadının finale doğru sayısı üçe çıkan karakterlerinin içinde kaybolup gitmesinin bu hikâyesi sinemasal özelliklerinden çok konusunun ilginçliği ve Joanne Woodward’ın hak ettiği ödüllere boğulmuş oyunu ile dikkat çeken bir çalışma.Nunnally Johnson toplam sekiz filmden oluşan yönetmenlik kariyerinde en çok bu çalışması ile dikkat çekmiş ama film onun yönetmenliğinden pek de yarar görmüşe benzemiyor. Gerçek bir hikâyeye dayanan ve hastanın tedavisi ile uğraşmış iki doktorun yazdığı kitabın kronolojik ve biraz düz bir uyarlaması karşımızdaki. Senaryoyu da yazan Johnson’ın bu tercihi muhtemelen hikâyenin gerçekliğini daha da ön plana çıkarma çabasının bir sonucu. Zaten filmin başında Amerikalı gazeteci ve televizyoncu Alistair Cooke hikâyenin gerçekliğini vurgulayan bir kısa konuşma yapıyor ve film boyunca zaman zaman dış ses olarak hikâyeye kısa açıklamalar getiriyor. Bu dış ses, pek çok filmde olduğu gibi burada da gereksiz kesinlikle ve her ne kadar yönetmenin hikâyenin gerçekliği üzerine yüklenme çabasının sonucu olsa da filme herhangi bir katkıda bulunmuyor.Hikâye gerçek ve ilginç, ve hayli düz olsa da akıcı bir şekilde ilerliyor ve kendisini seyrettiriyor ama filmin sinema sanatı açısından bakıldığına akılda iz bırakan bir yanı yok. Bunun tek istisnası Joanne Woodward’ın oyunu. Üç farklı karakteri (cinselliği bastırılmış ev kadını, ilişkilerinde baştan çıkarıcılığa soyunan bir rahat kadın ve adeta üçünün ortasında durur gibi görünen bir üçüncü kadın; hikâyede ilkinin soyadı “White”, ikincisinin ki “Black” olunca üçüncü de “Gray” soyadına sahip olmalı sanırım, her ne kadar film bunu dillendirmese de) inandırıcılıktan uzaklaşmayan ve ikna edici oyunu ile filmin tüm yükünü sırtlanıyor. Yine de belirtmek gerekir ki onun bir karakterden diğerine geçiş yaptığı sahnelerin çoğunda yönetmen görüntüyü keserek bir başka karakteri kısa süreliğine karşımıza getiriyor ve oyunculuğun görsel bütünlüğüne engel oluyor. Bu ”kesme” karakterler arası geçişi görselleştirmenin zorluğundan ve dolayısı ile ikna edici olamama endişesinden kaynaklanıyor muhtemelen.Özetle, ilginç hikâyesi, Woodward’ın oyunu ve bir gerçek hikâye izliyor olmanın verdiği ilave motivasyonla ilgiyi hak eden bir çalışma. Hikâye David Cronenberg veya David Lynch’in elinde nasıl bir biçim alırdı diye düşünmek hayli eğlenceli olabilir aslında. Bu durumda labirentler içinde kaybolur muyduk bilmiyorum ama sinema sanatı açısından daha çekici bir sonuca ulaşacağımızdan eminim.www.gurkankilicaslan.com'dan alınmıştır.

Hazreti Musa'nın, İsrailoğuları kavmini özgürlüğüne kavuşturmak ve imana gelmelerini sağlamak için verdiği mücadeleden söz eden ?On Emir?. Bir falcının, o gün doğan erkek çocuklarından birinin ileride tahtını ele geçireceğini söylemesi üzerine Firavun, askerlerini o gün doğan erkek çocuklarını öldürtmek üzere Mısır'ın dört bir yanına gönderir. Yeni doğmuş bebeği Musa'yı kurtarmayı isteyen annesi de onu bir sepete koyarak Nil Nehri'ne bırakır. Firavun'un kız kardeşi tarafından bulunan Musa, Mısır Sarayı'na getirilecek ve sarayda prens olarak yetişecektir.

Lillian Hellman’ın 1934’te Broadway’de sergilenen aynı adlı başarılı oyunu, bir kız okulunda öğrencileri tarafından lezbiyenlikle suçlanan iki öğretmenin onur mücadelesini konu alır. Dönemi için hayli tartışmalı olan oyun, William Wyler tarafından sinemaya iki kez uyarlanır. Zira, ilk uyarlama, William Hays’in adıyla anılan, dönemin Hollywood sansür bürosunun müdahalesi nedeniyle yönetmeni tatmin etmemiştir. Büro, tanıtımlarda oyuna referans verilmemesi uyarısında bulunurken, filmin adının da değiştirilmesini ister. “Bayan Hellman’ın oyunu sinemaya henüz uyarlanmamıştır” diye açıklama yapan yönetmen Wyler, 25 yıl sonra yeni bir denemede daha bulunur. Bu kez, iki yıldız oyuncuyu (Audrey Hepburn ve Shirley MacLaine) bir araya getiren Wyler, özgün metne sadık kalabilmek için elinden geleni yapar.Haksız bir suçlamanın ve toplumsal önyargıların etkilerini sorgulayan Tehlikeli Fısıltı, günümüzde de güncelliğini koruyor. Modern klasikler arasına giren oyunun kısa bir süre önce İngiltere’de yeniden sahnelendiğini ve bu kez başrollerde Keira Knightley ile Elisabeth Moss’un yer aldığını hatırlatalım.