Claude Berri'nin yönettiği Le Vieil Homme et L'enfant (The Two of Us) - Yaşlı Adam ve Çocuk, 2. Dünya Savaşı sırasında Fransa'da yaşamakta olan antisemitik bir adamla Musevi bir çocuğun ilişkilerini konu ediniyor.

Dört ayrı öyküden oluşan Le Diable et Les Dix Commandements (The Devil and the Ten Commandments) - Şeytan ve On Emir, insanların hırslarına yenik düşüp Şeytan'a uymaları sonucu başlarına gelenleri konu ediniyor. Bir yılan şeklinde tasvir edilen şeytan, insanların zayıf yönlerini bulup yoldan çıkarıyor. Fransız sinemasının en önemli oyuncularının küçük rollerde göründüğü bir kara mizah filmi...

Yumuşak başlı ve kendi halinde bir banka veznedarı olan Maurice (Michel Simon)in, Adele (Magdelaine Bérubet) adlı cadaloz bir kadınla mutsuz bir evliliği vardır. 40lı yaşlarındaki Mauricein hayattaki tek zevki yağlıboya resim yapmaktır, ama huysuz karısının muhalefeti nedeniyle bu çok sevdiği hobisiyle ancak gecenin geç saatlerinde veya hafta sonlarında uğraşma fırsatı bulabilir. Maurice bir gece evine dönerken sokakta sarhoş bir adamın bir kadını dövdüğünü görür, yanlarına giderek kadını yerde sızıp kalan adamın elinden kurtarır. Lulu (Janie Marèse) adındaki bu kadına hemen aşık olan Maurice ona bir ev tutar ve masraflarını karşılamaya başlar. Lulunun bir sokak fahişesi, onu döven adamın da muhabbet tellalı olan erkek arkadaşı Dede (Georges Flamant) olduğunu henüz bilmemektedir. Lulu herşeye rağmen halâ Dedeye aşıktır ve sürekli borç içinde olan bu kadın satıcısına para yetiştirmek için Mauricei seviyormuş gibi görünür ve ondan para sızdırmayı sürdürür.

Usta yönetmen John Frankenheimerin imzasını taşıyan filmde, Paris her an Nazilerin kontrolünden çıkıp özgürlüğüne kavuşabilecek gibidir. En azından Alman subayı Albay Franz von Waldheim (Paul Scofield)in aldığı istihbarat bu yöndedir. Yukarıdan ona gelen emir Jeu de Paume müzesindeki paha biçilmez sanat eserlerini anayurda getirmesi şeklindedir. Eserler Almanyaya bir trenle sevk edilecek; demiryolu müfettişi Labiche (Burt Lancaster) de bu sevkiyata engel olmaya çalışacaktır. Tren sahnelerinde gerçek trenler ve istasyonlar kullanmakta ısrar eden Frankenheimerin ne kadar haklı olduğu görülmüş, filme son derece gerçekçi ve heyecan dolu bir hava katan sahneler birçok yönetmeni etkilemişti.

Kaçak bir asker olan Jean, sisli bir gecede Le Havre limanındaki küçük bir kulübeye sığınır. Jean, kendisi gibi başı belada olan kaçaklar için bir sığınma işlevi gören bu kulübede, dedesinin evinden kaçıp yeni bir hayat arzulayan 17 yaşındaki Nelly ile tanışır. İlk görüşte birbirlerine aşık olan çiftin birlikte mutlu bir hayat sürmelerini sağlayacak olan Venezuela gemisine ulaşabilmeleri için önlerine birçok engel çıkacaktır...Fransız şiirsel gerçekçiliğinin usta yönetmeni Marcel Carné’nin yönettiği Le Quai Des Brumes (Port of Shadows) - Sisler Rıhtımı, içerisinde yer aldığı akımın sembol filmi olma niteliği taşıyor.

Jean ve Juliette farklı karakterde olan yeni evlenmiş bir çifttir. Jeanın maceraperest karakterine karşılık, Juliette kent yaşamının olanaklarına sahip olmayı arzulayan yerleşik bir tiptir. Ama yeni evliler Jeanın isteği üzerine Latalante adlı bir gemide yaşamaya başlarlar. Gemide onlar dışında Jules Baba isimli hayli eksantrik bir kaptan ve tuhaf görünümlü yardımcısı da yaşamaktadır. Juliette gün geçtikçe gemideki yaşamdan sıkılır. Ancak ne olursa olsun aralarındaki aşk Jeanı terketmesini engellemektedir.

Yaşlı bir hizmetçi öldürüldükten sonra, Monsieur Hire'ın cinayeti gördüğünü düşünen katiller yerel halkı manipüle ederek halkı Hire'a karşı kışkırtırlar. Ve apartmanına sahte deliller yerleştirerek suçlu görünmesine neden olurlar. Şüpheler şiddete dönüşmeye başladıktan sonra Hire için kaçmaktan başka çare yoktur.

Filmde İngiltere ve Fransa arasında 14. yüzyıl'da başlayan Yüzyıl Savaşları esnasında ülkesi Fransa'ya manevi destek veren hatta orduya katılarak İngilizlere karşı çarpışan Fransız Katolik azizesi Jeanne d'Arc'ın 1431 tarihinde henüz 19 yaşındayken İngilizlere esir düştükten sonra Tanrı ile konuştuğunu ileri sürdüğü için kafirlik suçuyla yargılanması, zindanlarda işkence görmesi ve yakılarak ölüme mahkum edilmesi anlatılmaktadır.

René Fauchois’nın bir tiyatro oyununu sinemaya uyarlamaya karar veren Michel Simon, Boudu sauvé des eaux’yu (Sulardan Kurtarılan Boudu) çekmek için Renoir’ı seçmeden önce 11 film çekmişti, ikili daha önce üç kez birlikte çalışmıştı, ikisi de sinemayla yaşıttı ve özgürlük arzusuyla, bilinmeyen toprakları keşfetme özlemiyle doluydu.Dolayısıyla Simon’un serseri Boudu’sü, terk etmek istediği hayata Lestingois ailesinin nezaketi, cömertliği ve zenginliği aracılığıyla geri getirilerek, tıpkı Afrodit’in canavarımsı bir versiyonu gibi suyun içinden yeniden doğdu. Elbette bu noktada Charlie Chaplin’in benzer durumdaki karakteriyle karşılaştırma yapma ihtiyacı duyulabilir. Gerçekten de iki serserinin birçok ortak noktası bulunuyor: yaşamın zorlukları karşısında ayakta kalma mücadelesi, toplumun kurallarıyla ahlakdışı ilişki, zengin yoksul karşıtlığına odaklanma ve cinsel dürtü. Ancak filmin vodville bağlantısı ve ondan ayrıldığı nokta (burjuva tiyatrosunun kuralları) ve Simon’un bedeni ve diksiyonuyla ilgili bu reçetenin gücü, iki karakter arasındaki farklardan kaynaklanır.Boudu karakterinde, ses ve fiziksel varlık, bir şehvet patlaması halinde birlikte çalışır; dünyanın kendi çevrelerinde dönmesini isteyen hoş insanlarla dolu hoş bir evin mutlu kuartetini bozan akortsuz ama büyüleyici bir viyolonsel gibidir. Boudu’nün en sonunda antik pınara geri dönüşü, epiküryen bir masalın gülümseyen sürprizi olmakla kalmaz, aynı zamanda en eski geçmiş ve nehrin aktığı gelecek arasındaki devamlılık kuramının rahatsız edici bir değerlendirmesidir.