The Bank Dick (1940), W. C. Fields’in başrolünü oynadığı, tüm zamanların en klasik komedi filmlerinden biridir. Edward F. Cline’in yönettiği film, aile yaşamı ve evliliği, bankacılık uygulamalarını ve küçük kasaba davranışlarını bir dizi kısa skeçle hicveder.Egbert Sousé, bir banka soyguncusu oturduğu bankın üzerinden düştüğünde beklenmedik bir kahramana dönüşür. Artık cesur olduğu düşünülen Egbert'e banka görevlisi olarak iş verilir. Kısa süre sonra, şarlatan J. Frothingham Waterbury bir maden şirketinden hisse satın alması için Egbert'e yaklaşır. Egbert, veznedar Og Oggilby'yi, plan işe yaradığında iade edilmek üzere kendisine borç para vermeye ikna eder. Ne yazık ki banka müfettişi Snoopington sürpriz bir şekilde ortaya çıkar.

Yanlışlıkla hüküm giymiş bir adamın karısı olan Catherine ile alkolik bir besteci ve piyanist olan Martin, Martin'in karısı olan sarışın bir şarkıcının cinayetinden kocasını aklamak için bir araya gelirler.

Susan Walker (Natalie Wood) bir mağazada çalışan Kris Kringleın (Edmund Gwenn) gerçek Santa Claus (Noel Baba) olduğunu iddia ediyor ve hatta bunu kanıtlamaya da çalışıyor. Oscar ödüllü bu komedi fantazisi 1973'de televizyon için 1994'de sinema için yeniden çekildi.

New Orleans'ta yaşayan güzel ve özgür ruhlu Julie Marsden, aynı zamanda kendine fazlasıyla güvenen kibirli bir genç kadındır. Genç ve başarılı bir bankacı olan nişanlısı Preston Dillard'ı parmağında oynatan Julie, ilişkilerinde her daim bir şekilde kendi istediğinin olmasını sağlar. Ancak bu takıntısı bir süre sonra nişanlısını kaybetmesine neden olur. İkili ayrıldıktan sonra Preston yaşadıkları şehri terk eder ve üç yıl sonra geri döner. Aradan geçen üç yılın ardından Julie eski nişanlısına ne denli üzgün ve pişman olduğunu ifade etme fırsatını yakalar. Ne var ki Preston bu süreçte başka biriyle evlenmiştir. Kendini aşağılanmış hisseden Julie, Preston'ı geri kazanabilmek için kusursuz bir intikam oyununun peşine düşecektir.

Jeanne d'Arc (Joan of Arc), Yüzyıl Savaşları boyunca İngiltere'ye karşı ülkesi Fransa'ya memleketi Lorraine'deki cephelerden başlayarak manevi anlamda büyük destek olan ve sonradan ünü Fransa'nın dört bir yanına yayılmış bir azizedir. Savaşlarda Fransız ordusuna katılmış ve İngilizlere karşı savaşmıştır. Daha sonra onu esir alan İngilizler onun erkek giysileri giyip savaşan ve gaipten sesler duyan bir kâfir olduğunu öne sürerek onu henüz 19 yaşındayken yakarak öldürme kararı almışlardır. Ölümünden 500 sene sonra azize ilan edilmiştir.

Sherlock Holmes ve Doktor Watson, gizli bir belgenin düşman eline geçmesini önlemek için Washington D.C.'ye giderler.

Bir grup profesör yeni bir ansiklopedi üzerinde çalışmaya başlar. Profesör Bertram Potts (Gary Cooper), modern argo ile ilgili bölümü güncellemek için şık bir gece kulübüne gider. Kulüpte, şarkıcı "Sugarpuss" O'Shea (Barbara Stynwyck) ile tanışır. Sugarpuss'un popüler jargona olan hakimiyetinden etkilenen Potts, onu kendisiyle çalışmaya davet eder. Ancak Potts, Sugarpuss'un bir gangster olan Joe Lilac'ın (Dana Andrews) nişanlısı olduğunu ve ifade vermek için polis tarafından arandığını bilmemektedir. Polisin onu aradığını öğrenen Sugarpuss O'Shea, Profesör Potts ile çalışmaya karar verir.

“Bu alçak gönüllü genç kadının içinde iki farklı karakter birbirine üstünlük sağlamaya çalışıyordu, gerçek ve korkunç bir şekilde”Çoklu kişilik bozukluğu olan bir kadının farklı karakterleri arasında gidip gelen hayatının gerçek hikâyesi.Asıl olarak senaryo yazarlığı ile tanınan Nunnally Johnson’dan bir psikolojik dram. İki farklı karakter arasında sıkışan bir kadının finale doğru sayısı üçe çıkan karakterlerinin içinde kaybolup gitmesinin bu hikâyesi sinemasal özelliklerinden çok konusunun ilginçliği ve Joanne Woodward’ın hak ettiği ödüllere boğulmuş oyunu ile dikkat çeken bir çalışma.Nunnally Johnson toplam sekiz filmden oluşan yönetmenlik kariyerinde en çok bu çalışması ile dikkat çekmiş ama film onun yönetmenliğinden pek de yarar görmüşe benzemiyor. Gerçek bir hikâyeye dayanan ve hastanın tedavisi ile uğraşmış iki doktorun yazdığı kitabın kronolojik ve biraz düz bir uyarlaması karşımızdaki. Senaryoyu da yazan Johnson’ın bu tercihi muhtemelen hikâyenin gerçekliğini daha da ön plana çıkarma çabasının bir sonucu. Zaten filmin başında Amerikalı gazeteci ve televizyoncu Alistair Cooke hikâyenin gerçekliğini vurgulayan bir kısa konuşma yapıyor ve film boyunca zaman zaman dış ses olarak hikâyeye kısa açıklamalar getiriyor. Bu dış ses, pek çok filmde olduğu gibi burada da gereksiz kesinlikle ve her ne kadar yönetmenin hikâyenin gerçekliği üzerine yüklenme çabasının sonucu olsa da filme herhangi bir katkıda bulunmuyor.Hikâye gerçek ve ilginç, ve hayli düz olsa da akıcı bir şekilde ilerliyor ve kendisini seyrettiriyor ama filmin sinema sanatı açısından bakıldığına akılda iz bırakan bir yanı yok. Bunun tek istisnası Joanne Woodward’ın oyunu. Üç farklı karakteri (cinselliği bastırılmış ev kadını, ilişkilerinde baştan çıkarıcılığa soyunan bir rahat kadın ve adeta üçünün ortasında durur gibi görünen bir üçüncü kadın; hikâyede ilkinin soyadı “White”, ikincisinin ki “Black” olunca üçüncü de “Gray” soyadına sahip olmalı sanırım, her ne kadar film bunu dillendirmese de) inandırıcılıktan uzaklaşmayan ve ikna edici oyunu ile filmin tüm yükünü sırtlanıyor. Yine de belirtmek gerekir ki onun bir karakterden diğerine geçiş yaptığı sahnelerin çoğunda yönetmen görüntüyü keserek bir başka karakteri kısa süreliğine karşımıza getiriyor ve oyunculuğun görsel bütünlüğüne engel oluyor. Bu ”kesme” karakterler arası geçişi görselleştirmenin zorluğundan ve dolayısı ile ikna edici olamama endişesinden kaynaklanıyor muhtemelen.Özetle, ilginç hikâyesi, Woodward’ın oyunu ve bir gerçek hikâye izliyor olmanın verdiği ilave motivasyonla ilgiyi hak eden bir çalışma. Hikâye David Cronenberg veya David Lynch’in elinde nasıl bir biçim alırdı diye düşünmek hayli eğlenceli olabilir aslında. Bu durumda labirentler içinde kaybolur muyduk bilmiyorum ama sinema sanatı açısından daha çekici bir sonuca ulaşacağımızdan eminim.www.gurkankilicaslan.com'dan alınmıştır.