Kayıp bir kimliğin peşinden sürüklenen, görünür bir gölgenin siyah-beyaz tonlardaki yaşayan yalnızlığına tanık olduğumuz Au pan coupé (1968), Guy Gilles’in şiirsel yaklaşımlarla tüm kompozisyonu özenle boyadığı bir yapım. Jeanne Delaître (Macha Méril) ve Jean Doit (Patrick Jouané) karakterleri sonsuz bir hüzün havuzunda kaybolmuş, birbirine çok yakın ancak aynı zamanda da birbirine son derece yabancı bir ikili olarak karşımıza çıkıyor. Onların arasındaki “yabancı” boşluk filmin başından sonuna değin nefes alarak genişliyor ve kadraj alanını daraltıyor. Bu durum bir anlamda filme yoğun bir baskı yüklerken diğer yandan filmin hikâyesini sonsuzluğa doğru, geri dönmeyecek olan bir kayığa bindiriyor. Karakter odaklı bir film olan Au pan coupé, Jeanne’ın gözünden fildişi rengindeki anılara dalmamızı sağlıyor. Öte yandan Jean’ın özne olarak varlığı, bilinmez parçacıklara bölünüyor ve o parçacıklar kendi içinde birbirini dağıtıyor.Guy Gilles teknik olarak bizi her iki karakter ile de tanıştırmasına rağmen Jean’ı her zaman bir sanrı gibi karşımıza çıkarıyor ki bu da kişisel bir hatıra durumundan uzakta kaldığı için Jean’ın kimliği sadece Jeanne’ın aktardıklarıyla imkânlı kılınabiliyor. Bu şekilde “yalnızlık” Jean’a aitmiş gibi gözükse de onu deneyimlenin sadece Jeanne olduğunu görebiliyoruz. Bu da Jeanne’in yalnızlığının mümkün kılınabilmesi için Jean’a olan ihtiyacını doğuruyor. Yönetmen sadece bu ikilinin isimleri üzerinde oynama yapmakla yetinmemiş aynı zamanda görsel oyunlarını da kompozisyonuna yedirmiş. Her iki karakterin soyadlarının da sinema / dilbilim ekseninde bambaşka bir okumaya imkan verdiğini de hatırlatalım: “Delaître” soyadı Fransızca’daki “varoluş” (aynı şekilde okunan “être” / olmak fiili) kavramına, “Doit” soyadı ise “zorunda olmak” anlamındaki “devoir” kavramına gönderme yapmaktadır. Bir anlamda “Jean Doit” adı, “Jean [fiil] zorundadır” şeklinde serbestçe yorumlanabilir.Filmin en dikkat çeken teknik kullanımlarından biri de alışılmış olanın aksine siyah-beyaz geçişlerin “şimdiki zaman”a ait olması ancak renkli olarak kullanılan geçişlerinin tamamının “anılar’a yani geçmiş”e ait olması. Böylece toplamda 68 dakika süren filmde anlatı biçimi hikâyeyi ikiye bölüyor. Bu da takip edilmesi gereken hızlı bir akışı doğuruyor. Öte yandan Jeanne’ın hemen ilk karelerde doğurduğu hüzün, filmin sonuna doğrudan bağlanan bir öğeyi izleyiciye doğru saplamış olsa da bu doğumun sancıları Au pan coupé’yi var eden bir bağ haline geliyor. Filmin adının anlamına değinmek gerekirse bu ifadenin aslında bir mimarî terimi olduğunu söylemekle başlayabiliriz. İki duvarın ortak bir çizgide birleşerek keskin bir açı oluşturmalarını engelleyen, bir anlamda düz hale getirilmiş bir gizli köşe olarak tanımlayabileceğimiz kavram, dilimize “köşe çalığı” veya “köşe pahı” şeklinde geçmiş. Film boyunca Jeanne’in ruhsal dışavurumlarını düşünecek olursak filmin anlamı daha da ortaya çıkmaya hazır.Diğer yandan Au pan coupé, filmde Jeanne ve Jean’ın buluştukları kafe olarak kullanılıyor. Zamanında Paris’in 18. bölgesinde (18ème Arrondissement) yer alan bu kafe ne yazık ki artık mevcudiyetini korumuyor. Ancak Google Maps uygulamasında yerin adını arattığınızda aynı isimli bir...

Eric Rohmer’in yönettiği Le Signe Du Lion (The Sign of Leo) - Aslan Burcu, işsiz ve parasız Amerikalı Pierre’in teyzesinden kalacak mirasla zengin olmayı umarken, bir evsize dönüşmesini konu ediniyor...

Evlilik bağı dışında aralarında hiçbir bağ kalmayan çift bir cuma günü, birbirlerine iş seyahatine çıkacaklarını söyleyerek hafta sonu kaçamağına çıkmışlardır. Ancak ortak çiftliklerinde karşılaşırlar ve her ikisinin de yanında partnerleri vardır. Çiftin bedensel engelli, ancak üstün zekalı kızları anne babasının gerçek planlarının farkında olan tek kişidir ve dilsiz bakıcısıyla beraber o da çiftlik evine gider. Bu tatsız buluşmanın ilerleyen saatlerinde Angela'nın ısrarları sonucu, ölümcüllük derecesi Rus versiyonundan aşağı olmayan Çin Ruletine dahil olurlar. Zira oyun, hiç kimsenin yüzleşmek istemeyeceği gerçeklerle oynanmaktadır...

Jean ve Catherine'in 7 yıldır birbirleriyle ilişkisi vardır. Bir belgesel film yapımcısı olan Jean, hala karısıyla yaşamakta ve her zaman onu boşamayı reddetmektedir. Catherine ise hala ailesiyle yaşamaktadır. Jean ve Catherine otel ve kafelerde buluşur, hafta sonları ve tatilleri birlikte geçirirler. Ancak ilişkileri, yavaş yavaş çatlaklar göstermeye başlayacaktır.

Nîmes şehri yakınlarındaki kırsal bölgede, bir hendeğin içinde donarak ölmüş Mona adında genç bir kızın cesedi bulunur. Çeşitli "tanıklar" kızla daha önceki ilişkilerini anlatmaya başlarlar. Mona'nın bir yerden diğerine gezen, yaşayabildiği yerde, kim onu kabul ederse onunla yaşayan, mesafeli, bağımsız ve pek de sempatik olmayan bir kız olduğunu söylerler. Kızın tanıştığı kişilerde bıraktığı bilgi parçacıklarından, orta sınıf bir ailenin çocuğu olduğunu, sekreterlik eğitimi gördüğünü, bir ofiste çalıştığını ama bundan nefret ettiğini, sonunda yollara çıktığını, eşyalarını ve çadırını sırt çantasında taşıdığını, yiyecek ve kalacak yer dilendiğini, ve bazen biraz para kazanmak için çalıştığını öğreniriz.Agnès Varda'nın yine dokuz yıllık bir aradan sonra çektiği bu karanlık ve rahatsız edici film, onun en iyi yapıtlarından birisidir. Venedik Film Festivali'nde Altın Aslan ödülü alan Sans Toit Ni Loi (Vagabond) - Yersiz Yurtsuz, toplam 8 ödül kazandı.

Fransa'da 1960'larda "burjuva sineması"nı yıkarak yerine "modern sinema"nın temellerini atan 'anarşist' sinemacı, Yeni Dalga akımının önemli ve ilginç yönetmeni Jean-Luc Godard'ın senaryosunu yazıp yönettiği "Evli Bir Kadın", yönetmenin henüz politik filmlerine başlamadığı ilk dönem filmlerinden biridir. Godard aynı zamanda filmin anlatıcısıdır. Başrollerinde Bernard Noël, Macha Méril ve Philippe Leroy'un oynadıkları filmin siyah beyaz görüntülerini Raoul Coutard çekmiştir.Filmde, Paris'te yaşayan evli ve çalışan bir kadının başka bir adamla aşk yaşarken gebe kalması üzerine aşığı ve kocası arasında bir seçim yapma durumunda kalması anlatılır. Godard bu bildik aşk üçgeni konusu üzerinden modern kültürde kadının rolünü sosyolojik açıdan irdeler, tüketim toplumunda aşkın yerini araştırır.

Caz piyanisti ve müzik hocası Marcus Daly, kanlı bir cinayete şahit olduktan sonra, cinayetin ardındaki gizemi araştırmaya koyulur. Zamanla cinayetlerin sayısı artmaya başlayınca ve Daly cinayetlerle kendisi arasındaki bağlantıdan yola çıkarak, katilin kim olduğunu bulmaya çalışır. Katile giden yol, gizemlerle dolu bir bulmacayı andırmaktadır.

Remy asık suratlı, müzik kariyerinde hiçbir yere varamayan, eşi Martine'le olan 8 senelik evliliği çökmeye başlayan birisidir. Martine bir araba kazasında ölür ve Martin'in on dört yaşındaki kızı Marion babasının yanına taşınmaktansa Remy'nin yanında kalmayı istemektedir. Remy bu fikri beğenir: Marion'u sevmektedir, onu kendisi yetiştirmiştir ve Marion ona duygusal bir sorumluluk getirmektedir. Marion'un babası bu duruma itiraz eder, ama Marion çok isteklidir ve sonunda babası mecburen yumuşar. Marion kısa süre sonra Remy'ye onu çekici bulduğunu, artık kendisnin de "bir kadın" olduğunu ve neden sevgili olamayacaklarını sorar. Remy bu teklif karşısında dehşete düşer, fakat Marion'un babasıyla geçirdiği Noel esnasında Marion'u özlediğini fark eder. Sevgili olsalar ne olur? Ya sonrası? Ya Remy'den daha yaşlı bir kadın bu tabloya girerse?

Gündüzleri zevk için genelevde çalışıp akşamları ruhsuz bir ev kadını kimliğine bürünen Séverine’in (Catherine Deneuve), belalı müşterisi Marcel''le (Pierre Clémenti) gereğinden fazla yakınlaşması, genç kadın kocasının hayatını hiç beklemedikleri bir yöne doğru sürükleyecektir. Luis Buñuel''in dünya çapında ses getiren başyapıtı Gündüz Güzeli, ilk günkü büyüleyiciliğinden hiçbir şey kaybetmeyen erotik bir öykü. Sinema tarihinde kadının fantezilerinden bahseden ilk film olma özelliğini de taşıyan Gündüz Güzeli''nin yarattığı şok dalgasına kapılmaya hazır olun. İzleme Grubu: PG-13, 13 Yaşından küçükler izlememelidir