Zamanın ve gerçekliğin dışında, bir şairin deneyimleri. Genç şairin Heurtebise ve Prenses tarafından yargılanması, Çingeneler, Pallas Athenanın sarayı, Tanrıçanın şairin kalbini delen mızrağı, Sfenksin cazibesi, Oidipusun uçuşu ve son Varsayım. Bu film, Cocteaunun The Blood of a Poet (1930), Orpheus (1950) ve Testament of Orpheustan (1960) oluşan Orphic Trilogynin üçüncü bölümüdür.

Marc Allégret’in 1955 yapımı, Brigitte Bardot’un ilk dönem filmlerinden Futures Vedettes, konservatuarın çapkın öğretmeni Eric Walter’ın (Jean Marais) genç öğrencilerini aşkla ve hayal kırıklığıyla eğitmesini konu alıyor. Brigitte Bardot, Fransa’nın en ikonik karakterlerinin başında gelir. 50’li yıllarda başlayan sanat yaşamı ile özgür Fransız kadınını temsil ederek, kadın bağımsızlığının ve cinsel özgürlüğün simgesi olmuştur. Futures Vedettes’de Sophie Dimater (Brigitte Bardot) öğretmeni Eric Walter ile gönül ilişkisi yaşar. Walter’ın eski eşiyle tekrar birlikte olmasıyla Sophie’nin aşk acısını sanatına yansıtması, sanat eğitiminde ne kadar ileri gidilebileceğinin ilk örneklerinden birini oluşturur. Şiirsel Gerçekçilik’in en belirgin özelliği, karakterlerinin umutsuz, melankolik, intihara meyilli olmasıdır ve bu karakterler Futures Vedettes’de çokça karşımıza çıkar. Eric Walter’ın bir diğer aşk yaşadığı öğrencisi Elis Petersen (Isabelle Pia) da annesinin ölümü sonrası kendisini Walter’ın kollarında teselli ararken bulur. Beklediği aşkı bulamayınca da intihara kalkışır ama piyano öğretmeni Clement (Yves Rovert) sayesinde bu düşüncesinden vazgeçer. İki kalbi kırık kızın son sahnede tüm yaşananları “Bütün bunları bir rüyaymış gibi kabul edelim.” diyerek kendilerini teselli etmesini, Şiirsel Gerçekçilik’e yaraşır şairane bir son olarak düşünebiliriz.

2. Dünya Savaşı sırasında Fransa'da okuma yazması olmayan eski bir boksör olan Henri Fortin, Ziman adındaki zengin bir Yahudi avukat ve ailesini kendi taşıma şirketine ait kamyonla İsviçre'ye kaçırmayı kabul eder. Yolculuk sırasında Ziman'dan Victor Hugo'nun romanı "Sefiller"i kendisine okumasını isteyen Forten, romanın kahramanı Jean Valjean ile kendisi arasında, ayrıca yaşadıkları olaylar ve karşılaştıkları kişilerle romandaki olay ve kişiler arasında benzerlikler kuracaktır.Fransız edebiyatının en önemli romanlarından biri olan Sefiller, Claude Lelouch'un yönettiği bu filmde romanda 19. yy'da geçen olayları 2. Dünya Savaşı yıllarının Fransa'sına taşınıyor.

Yüzyılın başında Fransa'nın askeri manevraları ve Quatorze Juillet karnavallarının ortasında yer alan Jean Renoir'ın çılgın romantik komedisi Elena ve Erkekler, her kesimden erkeği kendine çeken güzel ama yoksul bir Polonyalı prenses olarak ışıltılı Ingrid Bergman'ı canlandırıyor. Umutsuz aşktan Elena ünlü bir generalin büyüsünü ortaya çıkardığında, kendini romantik entrikaların ve politik entrikaların merkezinde bulur ve elinde birkaç erkeğin kalbi ve Fransa'nın geleceği vardır.

İflasın eşiğindeki tüccar bir oğlu ve üç kızı ile bir köyde yaşamaktadır.Kızlardan kendini beğenmiş,bencil ve şirret olan Felicie ve Adelaide, üçüncü kız Belle üzerinde tahakküm kurmuş ve onu adeta bir hizmetçi gibi kullanmaktadırlar.Bir gün ormanda yolunu kaybeden tüccar karşısına çıkan garip bir şatoya girer. Kızı Belle için bir gül kopardığı esnada şatonun sahibi çıkagelir.Şatonun sahibi sihirli güçlere sahip yarı hayvan yarı insan bir yaratıktır.Tüccara kızlarından birisini kendisine vermediği takdirde onu öldüreceğini söyler.Kızlarından Belle babasını kurtarabilmek için kendini feda eder ve şatoya gider..

Gözden düştüğü hissine kapılan orta yaşlı bir şair olan Orphée (Jean Marais)nin küçümsediği genç rakibi bir trafik kazasında ölünce onun patroniçesi olan güzel Prenses Ölüm (María Casares) ile tanışır ve ondan çok etkilenir. Bu arada ihmal ettiği eşi Eurydice (Marie Déa) de benzer bir kazada ölünce Orphée, onu geri getirebilmek için ölüler diyarına iner.

Charles Perrault’nun ünlü Donkey Skin eserinden uyarlanan 1970 Fransa yapımı Peau D'ane (Donkey Skin) - Eşek Derisi, kızı ile evlenmek isteyen bir kralın öyküsünü konu ediniyor.

19 yaşındaki Amerikalı Lucy, yakın geçmişte intihar etmiş bir şair olan annesi Sara'nın Bohem ruhlu sanatçı arkadaşlarının arasında yaz tatili geçireceği Toskana'naya gelir. Buranın yerlilerinden fırlama bir delikanlı olan Niccolo, 4 sene evvel Lucy'ye ilk öpücüğün heyacanını tattıran kişidir. İki genç yeniden yakınlaşırken; Lucy'nin evsahipleri olan Graysonlar, genç kızı bir sanatçı kolonisi haline getirdikleri kendi dünyalarına sokarlar. Böylece onun gençliği ve taze ruhundan beslenmeye başlarlar.

Kasvetli ve uzun bir gecede bir kadınla bir erkek küçük bir köprünün üzerinde karşılaşırlar. Çekingen ve yalnız bir memur olan Mario (Marcello Mastroianni) yeni geldiği bu şehirde aylak aylak dolaşmaktadır. Natalia (Maria Schell) ise bir yıl önce ayrıldığı sevgilisi (Jean Marais) ile o gece köprüde buluşmayı ummaktadır. Her iki yanlız insan da birbirlerine ilgi duymaya başlarlar. Beklenen sevgili o gece gelmez. İki yanlız insan üç gece daha buluşurlar. Bu buluşmalarda Natalia Mario’ya hayatını anlatır, gençliğinin nasıl boşa harcandığından bahseder, kiracıları olan adama nasıl aşık olduğunu anlatır. Aşık olduğu bu adam bir denizcidir ve bir yolculuğa çıkıp bir yıl sonra döneceğine söz vermiştir. Söz verdiği saatte köprüye gelmeyen denizcinin bir otelde kalıyor olabileceğini düşünen Natalia, Mario’dan ona bir mektup götürmesini ister. Mario ise mektubu yırtıp atar ve sonraki buluşmalarında da Natalia’yı denizcinin dönmeyeceğine ikna etmeye çalışır. Ancak dördüncü gece beklenen gizemli yabancı ortaya çıkınca Natalia hemen kendini onun kollarına atar.İyi seyirler..