Müfettiş Maigret, çalıntı bir arabada ölü bulunan Hollandalı bir elmas satıcısının gizemli cinayetini araştırıyor. Araba, sigorta acentesi Michonnet'e ait ve Carl Andersen'a ait garajda terk edilmiş durumda bulunmuştur.

Yumuşak başlı ve kendi halinde bir banka veznedarı olan Maurice (Michel Simon)in, Adele (Magdelaine Bérubet) adlı cadaloz bir kadınla mutsuz bir evliliği vardır. 40lı yaşlarındaki Mauricein hayattaki tek zevki yağlıboya resim yapmaktır, ama huysuz karısının muhalefeti nedeniyle bu çok sevdiği hobisiyle ancak gecenin geç saatlerinde veya hafta sonlarında uğraşma fırsatı bulabilir. Maurice bir gece evine dönerken sokakta sarhoş bir adamın bir kadını dövdüğünü görür, yanlarına giderek kadını yerde sızıp kalan adamın elinden kurtarır. Lulu (Janie Marèse) adındaki bu kadına hemen aşık olan Maurice ona bir ev tutar ve masraflarını karşılamaya başlar. Lulunun bir sokak fahişesi, onu döven adamın da muhabbet tellalı olan erkek arkadaşı Dede (Georges Flamant) olduğunu henüz bilmemektedir. Lulu herşeye rağmen halâ Dedeye aşıktır ve sürekli borç içinde olan bu kadın satıcısına para yetiştirmek için Mauricei seviyormuş gibi görünür ve ondan para sızdırmayı sürdürür.

René Fauchois’nın bir tiyatro oyununu sinemaya uyarlamaya karar veren Michel Simon, Boudu sauvé des eaux’yu (Sulardan Kurtarılan Boudu) çekmek için Renoir’ı seçmeden önce 11 film çekmişti, ikili daha önce üç kez birlikte çalışmıştı, ikisi de sinemayla yaşıttı ve özgürlük arzusuyla, bilinmeyen toprakları keşfetme özlemiyle doluydu.Dolayısıyla Simon’un serseri Boudu’sü, terk etmek istediği hayata Lestingois ailesinin nezaketi, cömertliği ve zenginliği aracılığıyla geri getirilerek, tıpkı Afrodit’in canavarımsı bir versiyonu gibi suyun içinden yeniden doğdu. Elbette bu noktada Charlie Chaplin’in benzer durumdaki karakteriyle karşılaştırma yapma ihtiyacı duyulabilir. Gerçekten de iki serserinin birçok ortak noktası bulunuyor: yaşamın zorlukları karşısında ayakta kalma mücadelesi, toplumun kurallarıyla ahlakdışı ilişki, zengin yoksul karşıtlığına odaklanma ve cinsel dürtü. Ancak filmin vodville bağlantısı ve ondan ayrıldığı nokta (burjuva tiyatrosunun kuralları) ve Simon’un bedeni ve diksiyonuyla ilgili bu reçetenin gücü, iki karakter arasındaki farklardan kaynaklanır.Boudu karakterinde, ses ve fiziksel varlık, bir şehvet patlaması halinde birlikte çalışır; dünyanın kendi çevrelerinde dönmesini isteyen hoş insanlarla dolu hoş bir evin mutlu kuartetini bozan akortsuz ama büyüleyici bir viyolonsel gibidir. Boudu’nün en sonunda antik pınara geri dönüşü, epiküryen bir masalın gülümseyen sürprizi olmakla kalmaz, aynı zamanda en eski geçmiş ve nehrin aktığı gelecek arasındaki devamlılık kuramının rahatsız edici bir değerlendirmesidir.