İdam cezasının makullüğü sorunu üzerine çarpıcı bir film. Rene zeki bir adam değil. Direnişçiler ona öldürmeyi öğretmiş. Ama 2. Dünya Savaşı bitmiştir ve o öldürmeye devam etmektedir. Ölüme mahkum edilir. Hapishanede, başkanın affını beklerken, diğer idam mahkumlarıyla tanışır. Eski bir avukat tarafından yazılmış ve yönetilmiş, idam cezası karşıtı bir drama.

Zamanın ve gerçekliğin dışında, bir şairin deneyimleri. Genç şairin Heurtebise ve Prenses tarafından yargılanması, Çingeneler, Pallas Athenanın sarayı, Tanrıçanın şairin kalbini delen mızrağı, Sfenksin cazibesi, Oidipusun uçuşu ve son Varsayım. Bu film, Cocteaunun The Blood of a Poet (1930), Orpheus (1950) ve Testament of Orpheustan (1960) oluşan Orphic Trilogynin üçüncü bölümüdür.

Jacques Prévert, ikonik Fransız yıldızı Jean Gabin'in canlandırdığı, bir römorkör kaptanının romantik denemelerinin bu atmosferik öyküsünü yazdı. André ve Cyclone mürettebatının diğer üyeleri için hayat, fırtınalı denizlerin tehlikesi ile sabırlı kadınlarıyla evde can güvenliği arasında keskin bir şekilde bölünmüştür. André, riskli bir kurtarma sırasında baştan çıkarıcı Catherine'le kılığında karşılaştığında, tehlikeli bir şekilde on yıllık karısına ihanet etmeye yaklaşır. Unutulmaz Remorques, güzel izleme çekimleri ve kurnaz özel efektlerle ayrıcalıklı bir filmdir.

Film, üç ana öyküde birleşen bir yapıya sahip. "Zevk ve gençlik" bölümünde, yaşını gizleyerek kadınları etkileyen bir adamın öyküsü, "zevk ve saflık" bölümünde, bir grup fahişenin yeğenini dini bir törene götürmesi, "zevk ve ölüm" bölümünde ise modeline aşık olan bir ressamın öyküsü anlatılıyor...

Gözden düştüğü hissine kapılan orta yaşlı bir şair olan Orphée (Jean Marais)nin küçümsediği genç rakibi bir trafik kazasında ölünce onun patroniçesi olan güzel Prenses Ölüm (María Casares) ile tanışır ve ondan çok etkilenir. Bu arada ihmal ettiği eşi Eurydice (Marie Déa) de benzer bir kazada ölünce Orphée, onu geri getirebilmek için ölüler diyarına iner.

Charles Perrault’nun ünlü Donkey Skin eserinden uyarlanan 1970 Fransa yapımı Peau D'ane (Donkey Skin) - Eşek Derisi, kızı ile evlenmek isteyen bir kralın öyküsünü konu ediniyor.

Jacques Demy’nin olağanüstü Umbrellas of Cherbourg’unun (Cherbourg Şemsiyeleri, 1964) tamamlayıcısı Les Demoiselles de Rochefort, çok az filmin eriştiği ya da erişmeye çalıştığı bir hedefe ulaştı. Les Demoiselles de Rochefort, iki saat boyunca dinmek bilmez bir neşe ve coşku tonunu koruyarak filmin gerçek tutkunları için huşuya yakın bir noktaya yaklaşır.Bu filmdeki her şey; mutluluk, neşe ve sinemada bir eşi daha olmayan bir yaşam sevincini ifade eder. Rakipsiz bir şaşırtma ve etkileme kapasitesine sahip Umbrellas of Cherbourg’da (Cherbourg Şemsiyeleri) bile hikâyenin hüznünün, tasvirlerin canlılığıyla çatıştığı bir çok an bulunur. Bu filmde böyle bir gerilim yaşanmıyor. Renkler çerçeveden fırlayıp doğrudan beynin zevk merkezlerine saldırır; tıpkı kostümler, dekorlar ve özellikle performanslar ve müzik parçaları gibi. Bir kez daha müzik üstadı Michel Legrand’la çalışan Demy, özellikle 1950’lerin MGM müzikallerinde yaratılmış dünyalara atıfta bulunan ve birebir aynı kıyafetler içindeki kız kardeşlerin, kız kardeş olmanın zevkli yanları hakkında şarkılar söylediği, bir hafta sonu boyunca süren bir yerel sokak panayırının aşk ve mutluluk kutsamasına dönüştüğü, sıradan bir köprüden geçme eyleminin özenle koreograflanmış hoppalık gösterilerine esin kaynağı olduğu bir büyülü ülke yaratır.Basitçe özetlemek gerekirse, Les Demoiselles de Rochefort, sizi hayal edebileceğiniz diğer tüm filmlerden çok daha fazla mutlu edecektir. Hiç de küçümsenecek bir başarı değil bu.