"Napoli Violenta" (1976), Umberto Lenzi tarafından yönetilen ve Maurizio Merli'nin başrolünde yer aldığı bir İtalyan polisiye filmidir. Bu film, 1970'lerin "poliziotteschi" (İtalyan polisiye) alt türünün tipik örneklerinden biridir ve İtalya'nın suç, şiddet ve toplumsal çalkantılarla boğuştuğu bir dönemde, özellikle "urban crime" (kent suçları) temalarını işler. Filmin, hem cinayet hem de mafya ve polis arasındaki mücadeleyi ele alışı, dönemin sinematik dilinin ve toplumsal atmosferinin bir yansımasıdır. Konu ve Temalar"Napoli Violenta", Napoli'deki karanlık ve suçla yoğrulmuş şehir ortamında geçer. Hikaye, işine sadık bir polis memuru olan Vincenzo (Maurizio Merli)'nin etrafında şekillenir. Vincenzo, şehirdeki artan suç oranını ve mafyanın gücünü fark eder ve buna karşı koymaya karar verir. Film, Vincenzo'nun mafyanın ve suçlu çetelerin başını çekmek isteyen karanlık figürlerle mücadelesini anlatırken, aynı zamanda bir intikam öyküsüne de dönüşür. Öne çıkan temalar arasında şiddet, adaletin sınırları, suçun toplumsal etkileri ve bireysel intikam arzusu yer alır.Film, tipik bir "poliziotteschi" dramadır: kötüye giden bir toplumda suç ve şiddet arasındaki karmaşık ilişkiler ele alınır ve genellikle polis karakterleri, idealleriyle mücadele ederken, aynı zamanda sistemin zayıflıklarıyla da yüzleşir.Eleştirel Bakış"Napoli Violenta", İtalyan polisiyelerinin karakteristik öğelerini taşır: sert aksiyon sahneleri, yüksek dozda şiddet, karanlık atmosfer ve toplumsal eleştiriler. Film, şiddetle olan ilişkisini son derece net bir şekilde gösterir. Vincenzo'nun polis olarak yaptığı mücadelede, çoğu zaman hukukun ötesine geçmesi, onu ahlaki olarak zor bir pozisyona sokar. Bu tür yapımlar, genellikle toplumdaki adaletin eksikliğini ve yolsuzluğu vurgularken, şiddetin de meşru bir çözüm olarak sunulabileceğini ima eder.Maurizio Merli, Vincenzo rolünde oldukça karizmatik bir performans sergiler. Merli'nin karakteri, döneminin tipik sert polis figürlerinden biri olarak, bazen acımasızca hareket ederken bazen de kendi vicdanıyla savaşan bir insan portresi çizer. Merli'nin oyunculuğu, filme özellikle güçlü bir enerji katmaktadır. Diğer karakterler ise çoğunlukla daha yüzeysel kalır; ancak film, Merli'nin tek başına taşıdığı bir yapım olarak öne çıkar.Filmdeki şiddet dozu oldukça yüksektir ve bununla birlikte, şiddetin görselliği, dönemin sinemasal dilinin tipik özelliklerinden biridir. Filmin aksiyon sahneleri, yönetmenin stilize edilmiş şiddet anlayışını yansıtır; çatışmalar, kovalamacalar ve silahlı çatışmalar, dramayı şekillendiren ana öğelerdir. Bu açıdan, film şiddeti hem toplumsal bir eleştiri aracı olarak kullanırken, aynı zamanda izleyiciyi aksiyonla da cezbetmeye çalışır.Sinematografik ÖgelerUmberto Lenzi'nin yönetmenliği, tipik 1970'ler polisiye sinemasına özgü hız ve gerilim dolu bir anlatım tarzını yansıtır. Filmdeki kamera açıları, gece sahnelerindeki gölgeler ve şehir manzaraları, Napoli'nin karanlık yüzünü çok etkili bir şekilde gözler önüne serer. Giallo (İtalyan korku-gerilim türü) unsurları da filmin genel atmosferine katkı sağlar ve suçla iç içe geçmiş bir türdeki gerilim ve korku duygusunu artırır.Bununla birlikte, "Napoli...

Genç ve güzel bir Amerikalı turist, İtalya tatili sırasında kendini tuhaf insanların yaşadığı bir sahil villasında misafir olarak bulur.

60'lı yılların başında konut sorununu çözmeye çalışan İtalya'nın hemen her yeri inşaat alanına dönmüştür. Şehir merkezindeki arsaların aşırı değer kazandığı bu dönemde blok apartmanlar kurmanın en ucuz yolu, gecekondular ve eski binalara istimlak yoluyla el koymaktır. Film, Napoli şehrini ele alarak, bu büyük rantta belediyeler ile siyasilerin rolünü ve halktan gizlenen çıkar pazarlıklarını vurgular.Napoli kent meclisi şehrin imara açılacak bölümünün kuzeye doğru mu, güneye doğru mu olacağını tartışırken, sağ partide sağlam bir yere sahip olan Edoardo Nottola, gelecekle ilgili planlarını çoktan yapmıştır bile. Kısa süre sonra yapılacak yerel seçimler onun elini kolunu bağlasa da, meclisin merkez partili üyeleri bu ranta seve seve ortak olmayı kabul eder. Gecekonduda yaşayanları destekler görünen sol parti ve onun girişken lideri De Vita'nın tek derdi ise, yararsız tartışmalarla günü kurtarıp meclisteki varlığını sürdürmeye çalışmaktır.Ocak 2015’te yaşamını yitiren Francesco Rosi’nin yönettiği ve İtalyan Yeni Gerçekçi akımın önemli filmlerinden biri kabul edilen Le Mani Sulla Citta (Hands Over the City) - Kentin Üzerindeki Eller, Venedik Film Festivali'nde Altın Aslan ödülünü kazanmıştı.

Soygunculuk suçuyla hapise gönderilen Gino Strabliggi, suçunu bir müddet çektikten sonra iyi halden dolayı şartlı olarak serbest bırakılır. Cezasının dolmasın iki yıl kala serbest bırakılan Strabliggi, bu durumunu Germain Cazeneuve isimli hapishane çalışanına borçludur. Germain, son derece iyi niyetli ve de tecrübeli bir adamdır. Gino, artık kötü geçmişini silip yeni bir hayata başlamaya karar vermiştir. Bu nedenle de kendine yeni ve ahlaklı bir iş bularak küçük bir şehre taşınır. Ancak kısa süre içerisinde talihsizlikler kapısını çalmaya başlar.

Büyük usta Pier Paolo Pasolini, Giovanni Boccaccio'nun kitabından 8 öyküye yer verdiği Dekameron'da, neşe ve kalabalıkla dolu düşsel bir dünya ile birçok önemli toplumsal olaya şahit olmuş yüzyılımız ve ortaçağ arasındaki ilgi çekici bağa dikkatlerimizi çekiyor.

Dünyaca tanınmış İtalyan yönetmen Guido Anselmi, yaratıcı ve kişisel bir krizin tam ortasındadır. Yeni filmi için aynı anda birkaç proje üzerinde çalışmakta, ama çocukluk anıları ve cinsel fantezileri onu rahat bırakmamaktadır. Yönetmen yaşamına bir türlü bir anlam verememekte ve yeni filmine başlayamamaktadır. Kaçınılmaz olarak içine kapanarak yaşamdaki gelişmesine katkıda bulunan olayları değerlendirir: çocukluğu, kilise, ailesiyle ilişkileri, yaşamına giren kadınlar, ve bunların her birine eşlik eden türlü karabasanlar. Belki de yeni filminin malzemesini bunlar oluşturmalıdır. Guido, işinin saçmalığı, sanat ve karşı cinsle olan ilişkileri ve insanın varoluşunun anlamı üzerinde düşünmeye başlar.

Film, bir cellâdın kızına âşık olan bir mezarcının öyküsünü ele alıyor. Almanya’ya eğitimini bitirip dönmeye çalışan José Luis Rodríguez, bürokratik engellerle karşılaşınca kayınpederinin işini devralmaya mecbur kalır ve cellât olur. Aslında idam cezasına karşı bir eleştiri olarak çekilen bu film, komedi unsurlarını o kadar güzel kullanmıştır ki sonradan niyeti anlaşılınca bazı ülkelerde gösteriminde sorunlar yaşansa da 1963 yılında Venedik Film Festivalinde gösterildiğinde aslında eleştiri için yapıldığı anlaşılmamıştır. O sene film aynı zamanda En İyi Film adayı da olmuştur.