Yumuşak başlı ve kendi halinde bir banka veznedarı olan Maurice (Michel Simon)in, Adele (Magdelaine Bérubet) adlı cadaloz bir kadınla mutsuz bir evliliği vardır. 40lı yaşlarındaki Mauricein hayattaki tek zevki yağlıboya resim yapmaktır, ama huysuz karısının muhalefeti nedeniyle bu çok sevdiği hobisiyle ancak gecenin geç saatlerinde veya hafta sonlarında uğraşma fırsatı bulabilir. Maurice bir gece evine dönerken sokakta sarhoş bir adamın bir kadını dövdüğünü görür, yanlarına giderek kadını yerde sızıp kalan adamın elinden kurtarır. Lulu (Janie Marèse) adındaki bu kadına hemen aşık olan Maurice ona bir ev tutar ve masraflarını karşılamaya başlar. Lulunun bir sokak fahişesi, onu döven adamın da muhabbet tellalı olan erkek arkadaşı Dede (Georges Flamant) olduğunu henüz bilmemektedir. Lulu herşeye rağmen halâ Dedeye aşıktır ve sürekli borç içinde olan bu kadın satıcısına para yetiştirmek için Mauricei seviyormuş gibi görünür ve ondan para sızdırmayı sürdürür.

Dokuz buçuk yaşındaki Antoine ceza olarak aldığı ödevi yapamaz ve ertesi gün okula gitmekten korkar. Arkadaşı René ile birlikte okulu kırıp haytalık yaparlar. Antoine, öğleden sonra sokakta annesini başka bir erkeğin kollarında görür ve alt üst olur. Okula dönünce içinde bulunduğu ruh halini etkisiyle mazeret olarak annesinin öldüğünü iddia eder. Antoine'ın anne ve babası okula geldiklerinde gerçek ortaya çıkar. Cezalandırılmaktan korkan küçük kahramanımız bu kez akşam eve gitmekten korkar. Geceyi sokakta geçirirse de ertesi gün yakalanır ve ev hayatı tekrar başlar. Annesinin ölümüyle ilgili yalanından ötürü Antoine'a hala garezi olan öğretmeni ona ve René'ye 8 gün okuldan uzaklaştırma cezası verir. İki kafadar durumu ailelerine açıklayamayacakları için evden kaçmaya karar verirler. Amaçları denize ulaşmaktır. Ama paraları yoktur. Bunun üzerine Antoine gece babasının bürosuna gidip bir daktilo çalmak ister. Ne planlar istendiği gibi gider, ne dertler biter...Fransız sinemasına yeni bir soluk getirmek için kolları sıvayan genç ve çok bilmiş Cahier de Cinema tayfasının en cesurlarından olan François Truffaut, 400 Darbe ile sadece biçimsel anlamda değil, içerik olarak da tokat gibi bir filmle çıkagelir ve tüm dünyada ayakta alkışlanır. Yeni Dalga'nın bu en müstesna yapıtıyla, 1959 yılında Cannes'da En İyi Yönetmen ödülü ve New York Film Eleştirmenleri'nden de En İyi Yabancı Film payeleri geliverir. Elbette bu, Fransız sinemasının on yıllarca sürecek temsilciliğini yapma onurunun yanında hiç bir şeydir.Meraklı okurlarımız için, '400 darbe'nin Fransızcada 'okul kırmak' yerine kullanılan bir deyim olduğunu da ekleyelim.