Dünya savaşları arasında Paris'in gecekondu mahallelerinde yaşayan yoksul sokak şarkıcısı Albert, güzel Rumen göçmen Pola'nın özlemini çekiyor. Pola'nın erkek arkadaşı, yerel serseri Fred, Albert'in kadınına olan sürekli ilgisini kıskanmaya başlar ve talihsiz müzisyeni kendi küçük suçlarından biri için suçlar. Ancak Albert, Fred'in suçu nedeniyle hapisteyken Pola, Albert'in sadık en yakın arkadaşı Louis'e aşık olur.

Pépé le Moko, Paristeki bir gangster çetesinin lideridir. Ancak Fransa polisinin yeraltı dünyasında suç patronlarını tek tek tutukluyor olması büyük baskı yaratmaktadır. Pépénin hayatı, Gabye aşık olmasıyla tamamıyla değişir. Gaby, sofistike bir turist kadındır ve Pépé ile birlikte yeni evlerinde yaşamak istemektedir. Ancak bu durum Pépénin sevgilisi Inesi çılgına çevirecektir. Aralarında yaşanan bu tehlikeli aşk üçgeni, ünlü mafya babasının Dedektif Slimane tarafından izinin sürülmesini kolaylaştıracak ve onun saltanatını tehlikeye atacaktır.

İşçi sınıfı çifti Antoine ve Antoinette daha iyi bir hayatın hayalini kurmaktadır. Bir gün, 800 bin Frank ödüllü bir piyangoyu kazanırlar. Ancak ufak bir şaka, biletin kaybolmasına yol açacaktır...

Jacques Becker’in yönetmenliğini yaptığı filmin başrolündeki isim sarışın ve seksi oyuncu Simone Signoret’dir. Filmde, dönemin atmosferi siyah-beyaz fotoğraf ile ve tarifsiz bir güzelliğe sahip şekilde yeniden oluşturulur. Oyuncuların kıyafetleri, müzikler ve kadınların sosyal durumu; aşk, ölüm, dostluk ve kıskançlık hakkındaki hikâyesi filmi izlemek adına davetkârdır...

Yüzyılın başında Fransa'nın askeri manevraları ve Quatorze Juillet karnavallarının ortasında yer alan Jean Renoir'ın çılgın romantik komedisi Elena ve Erkekler, her kesimden erkeği kendine çeken güzel ama yoksul bir Polonyalı prenses olarak ışıltılı Ingrid Bergman'ı canlandırıyor. Umutsuz aşktan Elena ünlü bir generalin büyüsünü ortaya çıkardığında, kendini romantik entrikaların ve politik entrikaların merkezinde bulur ve elinde birkaç erkeğin kalbi ve Fransa'nın geleceği vardır.

Sinema tarihinin en önemli filmlerinden birisi. Filmin tarihi bağlamda ifade edilmesi bir yana, özellikle seyirciye seslenen murder plot, aşk hikayesi vs. yönlerinin olması bunun nedenleri arasında sayılabilir. Carne & Prevert işbirliğini de bu başarıda gözardı etmemeliyiz. 1940′ların ortalarına doğru Fransız Sinemasının konumlandırılmasına bakıldığında bunda Marcel Carne ve onun ekibininin önemi gözler önüne serilir. Öyküde 1827-1828 yılları Fransa’sına panaromik bir bakış gözler önüne serilmektedir. Bu sahne özellikle akılda tutulmalıdır, filmin son sahnelerinde bu tip bir panaromik bakışa adeta simetri oluştururcasına geri dönülecektir. Açılış sahnesinin etrafında bulunan binalar seyircide derinlik hissi oluşturacak şekilde dizilmiştir ki bu izleyicide bir göz yanılması uyandırır. Ayrıca bu küçük setlerde, göz yanılması ve algı oyunlarıyla seyirciyi büyülemek amacıyla cüceler kullanılmıştır.

Yetenek avcısı ve şov yapımcısı Danglard, bir yandan tüm engellere ve kıskançlıklara rağmen ilerlemeye devam ederken bir yandan da çamaşırhanede çalışan ve Nini'ye bir kariyer hazırlama çabasındadır. Danglard'ın Moulin Rouge adlı yeni dans salonu Fransız Cancan'ın tapınağı olmak üzeredir.

Bir kadın ve erkeğin birbirine duydukları yüce tutkular, aşka dönüşmüştür. Ancak bu aşkın önüne devasa kurumsallıklar adeta taş duvar örecektir. Zira aileleri, kilise ve burjuva sosyetesi çiftin arasındaki tutkulu ilişkiyi devamlı surette engellemeye çalışacaktır.Sinema tarihinin en özgün yönetmenlerinden Luis Bunuel'in ilk uzun metrajlı filmi olan L'âge D'or (The Golden Age) - Altın Çağ, aynı zamanda Bunuel'in gerçeküstü akımına yön veren sanatçı Salvador Dali ile beraber çalıştığı son filmi olacaktır. Zira Salvador Dali, İspanya İç Savaşı sonrasında diktatör Franco'nun faşist yönetimini desteklediğini açıklaması sonrası Dali'nin arası hem marksistlerle hem de Bunuel ile kopacak ve bir daha düzelmeyecektir.Bunuel bu filminde daha sonra sık sık yapacağı gibi din, kutsal aile ve burjuvanın ideallerini, cinselliğin; yavan sözlerin, fantezilerin ötesinde yatan dört duvar arasına sıkıştırılmış kanlı gerçekliğini irdelemiş, aynı zamanda insanlığın ve kapitalizmin iki yüzlülüğünü sinemaya rahatlamak, uyuşmak ve aptallaşmak için gelen seyircinin yüzüne çarpmıştır. Bu kadar sert bir filmin tepkisiz kalması mümkün olmayacağından filmin gösterildiği bir kaç salonun yakılması sonucu film bir daha gösterilememiş ve 50 yıl boyunca yasaklı kalmıştır. Film, Luis Bunuel ölmeden kısa bir süre önce ancak tekrar gösterilebilmiştir.

Jeanne ve Maggy, kendilerine farklı yollar çizmiş çocukluk arkadaşlarıdır. Jeanne, taşrada kocasıyla yaşarken, Maggy’nin Paris’teki renkli hayatına imrenmeden edemez. Hayatına bir renk getirmek için seçtiği yol, kendini yeni bir aşka bırakmak olacaktır.

Birinci Dünya Savaşında, aristokrat sınıftan gelen Komutan De Boeldieu ile işçi sınıfından gelme Teğmen Marechal, keşif gezisine çıkarlar. Ancak görevlerini başarı ile tamamlayamadan, Alman askerleri tarafından esir alınırlar. Alman Komutan von Rauffenstein da, tıpkı Boeldieu gibi aristokrat bir aileden gelmedir ve esirlerinin kendisi ile birlikte yemek yiyebileceklerini duyurur. Yemek sırasında Boeldieu ile Rauffenstein, aralarındaki ortaklıkları görmeye başlarlar, bunların hepsi de sınıf temellidir. Ancak bu ortaklık, onların esir kampına gönderilmesini engellemez. Komutan ve teğmen, kampta diğer askerler ile arkadaş olur ve onların kaçış planlarına katılırlar. Esir kampından tünel kazarak kaçmayı deneyeceklerdir...

İkinci Dünya Savaşı’nın hemen öncesinde, bir kont bir haftasonu av partisi düzenler. Ne var ki av partisi efendilerle hizmetçiler arasında bir köşe kapmacaya dönüşür. Beaumarchais’nin Figaro’nun Düğünü adlı yapıtını andıran “dramatik fantezi” Oyunun Kuralı efendilerle hizmetçilerin ahlaksızlıkta ve zalimlikte birbirleriyle yarıştıkları, acımasız ve umutsuz bir ahlak tablosu çizer. İzleyicinin gözünün yaşına bakmadan drama dönen bu güldürüde, kırda tavşanların katledilmesi, 1940 ilkbaharındaki çatışmaların habercisi değilse de, duyguları konusunda fazlasıyla hilekar bir toplumun aptalca şiddete yönelmesini yansıtır. Dünyanın sonu, en azından bir dünyanın sonu yakındır, der bize bu acı ve karanlık trajikomedi. İlk gösterime girdiği sırada anlaşılmayan, uzun zaman boyunca yerden yere vurulan, yasaklanan, kesilen film savaş sonrasında sinemaseverler tarafından yeniden keşfedilmiş ve övgülere boğulmuştur. Bugün de Jean Renoir’ın başyapıtı olarak değerlendirilmektedir.İyi seyirler..