Hollywood ve Avrupa auteur sinemasına karşılık olarak politik, üçüncü sinemanın başlangıcı olarak kabul edilen La Hora De Los Hornos (The Hour of the Furnaces) - Fırınların Saati, ekonomik yeni sömürgeciliği suçlayan ve sınıf mücadelesini öneren bir sinema “manifestosu”dur.Film, Arjantin’i ekonomik ve kültürel yeni sömürgeciliğin trajik bir örneği olarak resmeder. Her yerde hazır bekleyen polis; grevlerin şiddetle bastırılması; sayısız askeri darbe; büyük latifundiaların (toprak sahipleri) feodalizmi; sanayi ve ticaretteki oligarşiler; yeni sömürgecilik ve onunla el ele giden yeni ırkçılık; ülkenin belirli bölümlerini işgal etmiş Pentagon’un eğittiği ve finanse ettiği “kontrgerilla güçleri”; tüketim ideolojisini dayatan kitle iletişim araçlarının sürdürdüğü kültürel şiddet filmin içinde yer alır. Ülkenin doğal kaynakları ABD ve Avrupa’dan gönderilen tüketim mallarının bedelini ödemek için ihraç edilir.Filmin gelişiminin farklı aşamalarında Solanas ve Gettino, filmin bazı bölümlerini birlikte çalıştıkları farklı militan gruplara gösterdiler. Bazı durumlarda, bu asla bir araya gelmemiş, hatta birbirinin varlığında bile habersiz olan gruplar arasında çok değerli bilgi alışverişine neden oldular. Böylece film kendini devrimci praksise, devrimci praksis de kendini filme soktu. Bu da filmi ve kendi devrimci anlayışlarını yeniden düşünmeye yol açtı; film yapmak ile devrim yapmak birbirinden ayrılmaz.Belgeselin tam adı: La Hora de Los Hornos: Notas y Testimonios Sobre el Neocolonialismo, La Violencia y La Liberación ve 3 bölümden oluşur;1. Bölüm: Neocolonialismo y Violencia (Yeni sömürgecilik ve Şiddet)2. Bölüm: Acto para la Liberacion (Özgürleşme Eylemi)3. Bölüm: Violencia y Liberacion (Şiddet ve Özgürleşme)

1983te askeri diktatörlüğün yıkılmasından sonra, birbirini izleyen demokratik hükümetler, Arjantini dünyanın en liberal ve müreffeh ekonomisi haline getirme iddiasında olan bir dizi reform başlattı. Yirmi yıldan kısa bir süre sonra, Arjantinliler kelimenin tam anlamıyla her şeylerini kaybettiler: büyük ulusal şirketler değerinin çok altında yabancı şirketlere satıldı; özelleştirmelerden elde edilen gelirler yozlaşmış yetkililerin ceplerine aktarıldı; revize edilmiş iş kanunları çalışanların tüm haklarını elinden almış; geleneksel olarak önemli bir gıda maddesi ihracatçısı olan bir ülkede yetersiz beslenme yaygındır; milyonlarca insan işsiz ve yoksulluğa düşüyor; ve tasarrufları nihai bir bankacılık çöküşünde ortadan kayboldu. Film, Arjantinin yıkıma giden yolunu belirleyen çok sayıda siyasi, mali, sosyal ve yargısal yönü vurguluyor.