Vanina Vanini, can sıkıntısı yaşayan Romalı bir kontestir. Özgür Masonlar Cemiyetine ihanet eden bir haini öldürmek için Roma'da bulunan vatansever bir suikastçıya aşık olur. Film, Stendhal'ın 1829 tarihli, aynı adlı kısa hikayesini temel alıyor.

Evli bir Amerikalı kadın, Giovanni adlı bir İtalyanla ilişki kurmuştur ama bu ilişkiye son verip kocasına dönme kararı alır. İkisi, son kez görüşmek için Roma garında buluşurlar...

Bir çiçekçi dükkânında çalışan Clara’nın yaşamı, Franchi adlı film yapımcısının onu görmesiyle birlikte değişime uğrar. Franchi, genç kadını ikinci sınıf bir filmde oynaması için ikna ettikten sonra, film setinde Clara’ya evlenme teklifinde bulunur. Clara’nın kuşkularını dinlemeden onu balayına sürükler. Ancak dönüşlerinde, karısının artık ikinci sınıf ucuz filmlerde oynayamayacağını söyler ve ilk filmini tamamlamasına izin vermez. Büyük bir proje olan ve karısının başrolünü oynayacağı “Jeanne D’Arc” filmi için ortak yapımcılar bulup çekime başlar...Film Endüstrisi, Antonioni’nin “fumetti”ye duyduğu nefreti anımsatan sert bir gözle ele alınır bu filmde ve sönen yıldıza karşı değişen tutum, Antonioni’nin hayran olduğu Scott Fitzgerald yapıtlarını andırır. Stüdyonunun ve Milano sokaklarının görüntüleriyle bağlantılı olarak irdelenen karakterler ve filmin betimlenmesi, Antonioni’nin bu üçüncü konulu filminde bir özgüven belirtisi olarak görülür. Giuseppe Ferrara “Il nuovo cinema italiano”da 1957 yılında film için: “Daha önce başka bir film, Visconti’nin Bellisima’sı seyirciye sinemanın sırlarını açıklamayı denemişti. Öz olarak Antonioni de Visconti’nin görüş açısına yanaşıyor. Kibar ve sosyetik diplomat da bir çeşit dışişlerinin kadrolarını dolduran yüksek sosyetenin boş dünyasının temsilcisidir… La Signora Senza Camelia özellikle bir cesaret sinemasıdır” der. (Yeni Sinema, Mart 1968 Sayı: 16)

"La Dolce Vita", Roma şehir yaşantısının modern yozluğunu ve sofistike ahlak çöküntüsünü yüksek sosyetenin peşinde koşan bir gazetecinin gözünden anlatır. Genç gazeteci Marcello Rubini gerçek bir eser yaratmanın düşüyle yaşar; fakat çalıştığı bulvar gazetesinin ona sağladığı para ve prestijden de vazgeçemez. Günlerini Roma'nın en şık caddesi Via Veneto'da, bir sonraki skandalın peşinde koşarak geçirir. Filmde Marcello'nun yedi günü ve gecesini, birlikte olduğu farklı kadınlarla ilişkilerini, arka planda 1960'ların gençlik ve heyecanıyla kaynayan Roma sokakları ve sosyete yaşantısından kesitlerle izleriz. Marcello seks, içki, partiler ve alemlerle dolu bir dünyada savrulurken bile aslında haz almadığı bu "tatlı hayat"ı sonuna kadar yaşamaya devam eder. Onunki ruhsuz ve heyecansız bir varoluştur. İtalyan sinemasının ilk 3,5 saatlik filmi olan "Tatlı Hayat" gösterime girmesiyle birlikte büyük skandallara ve polemiklere yol açmış, Vatikan tarafından yasaklanmaya çalışılmış, halk tarafından kucaklanmıştır. Fellini "Tatlı Hayat"ı yaratırken hiçbir ahlaki ya da eleştirel kaygı taşımadığını, tek amacının şartlara rağmen yaşamın kendine özgü, yumuşak bir akışı olduğunu anlatmaya çalıştığını söylemiştir. Başka bir deyişle, eleştirmenleri ve gazetecileri hayal kırıklığına uğratma pahasına da olsa, bilinçli bir ironi sergilememiş ve tatlı hayattan çok hayatın tatlılığından bahsetmek istemiştir. Fellini, "Tatlı Hayat" filmiyle hem ticari hem de sanatsal başarı kazanmıştır. Film, Cannes Film Festivali'nde Altın Palmiye ve New York Film Eleştirmenleri Birliği'nin En İyi Yabancı Film ödüllerine layık görülmüş, En İyi Kostüm dalında Oscar® Ödülü almıştır.