1944de Nazi işgalindeki Amsterdamda Yahudiler toplanıp, kamplara gönderilmekte, kamplarda yok edilmektedir. Bir grup Yahudi bir evin çatı katında saklanır, hiç dışarı çıkmazlar. 2 yıllık bu zorunlu oda hapsinde açlıkla boğuşurken zaman zaman aralarında tartışmalar da çıkar. Anna Frank adlı genç kız, bu odada olanları bir günlüğe kaydeder. Savaşın sonlarına doğru müttefikler Normandiyaya çıkarma yaparken, bu odadaki insanların sonu ne olacaktır? Naziler onları da mı götürecektir?.

Harry (Jack Lemmon) futbol kameramanıdır. Maçta yaşanan bir talihsizlik yüzünden kendisini aniden hastanede bulur. Bu durumdan fayda sağlamak istiyen fırsatçı avukat Willie(Walter Matthau) ise sigorta şirketinden yüklü bir tazminat parası koparmaya çalışacaktır. Muhteşem ikili Jack Lemmon ve Walter Matthau usta yönetmen Billy Wilder sayesinde tekrar izleyiciyle buluşuyor. Oldukça keyifli bir komedi.

Thomas Wolfe bir keresinde, "Eve bir daha gidemezsin," demişti ve John Frankenheimer'ın Amerikan banliyösündeki yabancılaşmayla ilgili Faustvari görüşünü bilen herkes bunu çok iyi anlamıştı. Ana akım eleştirmenlerinin çoktan göz ardı ettiği Seconds, kült klasik statüsüne erişmişti.Arthur Hamilton'a (John Randolph), basitçe şirket olarak bilinen kötü niyetli bir örgüt, radikal bir ameliyat geçirmesi ve geçmişini tümüyle unutması kaydıyla, orta sınıf duygusal yalnızlığını terk edip yeni bir yaşama kavuşma şansı teklif eder. Tüm cevapları bilen yaşlı adam rolünde Will Greer ve özellikle Hamilton'a nasıl yakışıklı ve yetenekli ressam Tony Wilson'a (Rock Hudson) dönüşeceğini heyecanla anlatan cehennem pazarlamacısı rolünde Jeff Corey'nin de dâhil olduğu, örgütün kara üsteli karakter oyuncuları filmi resmen çalıyorlar. Değişimin gerçekleşmesiyle birlikte, yeniden doğan kahramanımız şirketin sunduğu bohem yaşam tarzına alışamaz; ve Seconds, Kafkaerk bir kabusa dönüşür.Filmin asıl yıldızı olan tecrübeli görüntü yönetmeni James Wong Howe, deforme lensleri ve alışılmamış kamera açıları sayesinde Oscar'a aday olurken, Seconds'ı da 1960'ların sonlarının en büyük siyah-beyaz filmlerinden biri yaptı. Jerry Goldsmith, bir psikolojik dramda kullanılmış en huzursuz edici müzikleri yaparak açılış jeneriğinden paranoyak finale kadar gerçeküstücü bir hava yarattı.